Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 38.

POV Luke

Na een lange omhelzing en nog wat te hebben gesproken lopen we samen naar beneden, waar de jongens op de bank naar een of ander programma zitten te kijken. Als ze Rose zien krijgen ze allemaal spontaan een kleine glimlach op hun gezicht wat me doet grijnzen.

Wij, vier stoer jongens worden omgetoverd in lieve, makke schaapjes door een meisje dat het zelf niet eens doorheeft. En dat is nog het leukste, ze heeft geen idee wat ze met ons doet. Wat ze met mij doet, om het beter te zeggen.

Haar mooie bruine haren die wild dansen om haar gezicht, haar felblauwe ogen die elke keer weer sprankelen als ze een grapje heeft gemaakt. Hoe enorm schattig het eruit ziet als ze aan het shirt friemelt als ze verlegen is, of op haar lip bijt als ze niet weet wat ze moet zeggen.

God, wat is ze toch aantrekkelijk.

Vanaf de eerste keer dat ik haar zag was ze al speciaal, ze had iets wat geen enkel ander meisje had. Ze straalde iets uit, iets positiefs. Misschien waren het haar felle ogen, ondeugend maar toch altijd onzeker. Of haar steeds veranderde humeur, iets wat per seconde kon veranderen.

En haar gezichtsuitdrukkingen, wat was het geweldig om daar naar te kijken. Alles kon binnen een minuut voorbij komen, van verdrietig naar blij naar verbaasd. Van onzeker naar boos naar ondeugend. Van grappig naar twijfelend naar geschrokken.

Ze liet me boven mezelf zweven, ze liet me dingen voelen die ik nog nooit heb gevoeld. En nog steeds gebeuren er rare dingen met me. Nog nooit ben ik verliefd geweest op een meisje, ik heb alleen een kleuterliefde gehad. Maar die tel ik niet mee, puur omdat het uitging omdat ik zogenaamd geen vader en moedertje met haar wilde spelen.

Ben ik verliefd op Rose?

Dat is een vraag die al dagen door mijn hoofd heen spookt. En hoe graag ik er ook antwoord op wil geven, ik weet het niet. Ze is speciaal dat is waar, maar of ik echt verliefd op haar ben? Het kan, ik sluit het niet uit. Maar ze betekent enorm veel voor me als vriendin, en die vriendschap wil ik niet kwijt.

Ook werkt het niet mee dat ik in een beroemde band zit, aangezien ik haar dan bijna nooit zou kunnen zien. Als ze me al leuk zou vinden, waar ik ook niet zeker van ben. Ze doet wel anders bij me, verlegen en onzeker. Alsof ze iets verbergt, iets wat niemand weet.

Maar of dat ook echt haar gevoelens zijn voor mij kan ik niet bepalen, ze is zo onvoorspelbaar. De ene dag ligt ze nog in een deuk met de jongens en mij om een grapje en de andere dag zit ze depressief in haar kamer. Het is vreselijk om te moeten zien, te moeten aanschouwen hoe ze wordt gekweld door haar eigen gedachten.

En ik wil er voor haar zijn, haar kunnen steunen, kunnen vasthouden. Kunnen zeggen dat ik er voor haar ben, haar zal troosten in alle tijden en nooit zal verlaten. Maar het laatste punt kan ik niet waarmaken, hoe graag ik dat ook zou willen.

Het kan niet, puur vanwege mijn carrière. Soms zou ik willen dat ik nooit beroemd was geworden, dat ik nu lekker thuis zat met een warm kopje thee, onder een lekker dik deken. Gezellig met mijn familie en vrienden, zonder altijd lastig te worden gevallen door de pers.

Maar aan de andere kant is het geweldig. Alle fans die je dag en nacht tweeten, zeggen dat ze van je houden en voor altijd fan zullen blijven. De concerten die we kunnen geven, de glimlachen die we kunnen toveren op alle gezichten van onze fans.

En niets geeft je een beter gevoel dan mensen vrolijk maken, goed laten voelen. Niets zou ik liever willen dan mensen blij maken, mensen laten voelen dat ze iets waard zijn en ook bijzonder zijn. Want ieder mens is uniek, ieder mens is prachtig op zijn of haar eigen manier.

Maargoed, terug naar mijn vraag. De vraag, de vraag waar ik geen antwoord op weet. De vraag die me gek maakt, gek vanbinnen. Mijn gevoelens liggen overhoop en nog nooit heb ik zoiets bizars meegemaakt. Wat ze met me doet is weerzinwekkend, bijna eng.

Maar is dat verliefdheid? Is dat wat je moet voelen om iemand lief te hebben, van iemand te kunnen houden? Want ik hou zielsveel van Rose, ik hou van haar met heel mijn hart. Maar is die liefde vriendschappelijk, of betekent het meer dan dat? Voel ik meer voor haar dan alleen vrienden, of blijft ze gewoon een goede vriendin?

Gekte, dat is het enige wat er in mijn hoofd omgaat.

Ik moet het even van me afzetten, het even laten gaan. Want zo kom ik niet verder, zo ga ik nooit aan mijn antwoord komen. Ik kan duizenden antwoorden bedenken, maar hoe kan ik nou weten welke de juiste is? Hoe kan ik beslissen waar mijn gevoelens op slaan, hoe?

Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Binnenkort zal ik het aan de jongens vragen, ik moet toch ooit een antwoord vinden. En hopelijk, hopelijk vind ik dat antwoord snel. Want zo hou ik mijn gedachten niet langer meer vol.

''Luke? Ben je er nog? Aarde aan Luke?'' Voor me staat Rose me met een grappige blik aan te kijken, knippend met haar vingers voor mijn ogen. Ik knik en glimlach, wat enorm gênant zeg. ''Waar zat jij met je gedachten, ik roep je al bijna vijf minuten rare'', zegt ze met een verbaasde stem.

''Nergens, gewoon.''

Wauw, wat een lekker antwoord weer Luke. Bravo, goed gedaan hoor.

Ze kijkt me even verdacht aan maar gaat vervolgens zitten op de bank naast Michael, waarna ze aandachtig naar het programma begint te kijken. Ik strompel naar de keuken en wil wat te drinken pakken. Na een eeuw heb ik eindelijk een glas gevonden en trek de koelkast open.

Leegte.

Wat krijgen we nou? Geen drinken meer? Gestrest loop ik naar de anderen, die allemaal diep verzonken in het tv-programma zitten.

''Lieve medemensen, ik moet jullie mededelen dat er geen drinken meer in de koelkast staat en ook is het eten bijna op.'' Ze kijken met een ruk op en kijken me geschrokken aan, alsof ik ze net heb verteld dat de vierde wereldoorlog is uitgebroken.

''Shit, ik zei toch dat we boodschappen moesten doen!'', roept Ashton kwaad naar Calum. Hij kijkt hem met een verveelde blik aan en haalt vervolgens zijn schouders op.

''Nou, dan moeten we maar eens boodschappen gaan doen toch?'', merkt Rose op. Iedereen zucht en ze kijkt ons met een rare blik aan. ''Kom op, boodschappen doen is leuk!'', roept ze enthousiast.

Meiden, ik zal ze werkelijk waar nooit gaan snappen.

Hey lieve schattige panda's!

Hoe vinden jullie het boek?

Votes, comments en follows mogen altijd ;)

Binnenkort komt er iets spannends aan, dus blijf lezen!

Kus, Bente.