Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 25

POV Rose

Luke bleef de hele dag nog bij me, maar moest na het avondeten vertrekken van de assistente. ''Ze heeft haar rust nodig'', had de vrouw gezegd. Maar die rust krijg ik door Luke! Helaas was er geen ontkomen aan en werd hij zo ongeveer het ziekenhuis uit geschopt.

Het is half acht 's avonds en er kan elk moment een dokter binnen komen om me meer te vertellen over mijn situatie op dit moment. In spanning wacht ik af, bij elk geluidje spits ik mijn oren en worden mijn ogen groot.

Na een eeuwigheid komt er een dokter binnen, ik schat hem rond de vijftig jaar. Hij kijkt me verdrietig aan, maar trekt al snel een serieus gezicht. ''Hallo Rose, ik hoop dat het al wat beter met je gaat.'' ''Nou, -.'' ''Dat is mooi, laten we overgaan op wat je leven betreft.''

What, hij laat me niet eens fatsoenlijk uitpraten. Die oudere mensen van tegenwoordig ook.

''Omdat je ouders en zusje zijn overleden ben je wees geworden. Aangezien je nog geen achttien bent moet je bij iemand anders terecht kunnen, die voor je kan zorgen.'' Goh, dat had ik zelf ook al wel bedacht hoor.

''Dit kan een ander familielid zijn, een gastgezin of een vriendin met ouders die je onderdak zouden willen geven.'' Misschien kan ik wel bij Stephanie of Skylar intrekken! God, dat zou een stuk beter zijn dan een gastgezin.

''Zou je iemand kunnen bedenken op dit moment?'' ''Ik zou mijn vriendinnen kunnen vragen, de kans dat ik bij iemand van hun mag blijven is zeer groot'', beantwoord ik met een zelfverzekerde stem.

''Dat is fijn, dan hoeven wij ons daar verder geen zorgen over te maken. Waar we ons wel zorgen om maken is jou, wat betreft het snijden.''

Oh nee, niet alweer zo een gesprek. Laat me door de grond heen zakken nu, of red me. Iemand, een vrijwilliger?

''Je snapt zelf vast ook wel dat dit zo niet door kan gaan, we kunnen het niet toestaan om je zomaar te laten gaan. Daarom hebben we een psycholoog geregeld waar je twee keer per week heen moet, het is voor je eigen bestwil meisje.''

Ach, een psycholoog is altijd beter dan een kliniek. Ik knik naar hem en verwacht dat we nu klaar zijn. Helaas blijft hij staan, wat is er nou weer? ''Oh, voordat ik het vergeet te zeggen: over ongeveer een kwartiertje komen we je wonden verzorgen en kijken we wanneer je weg mag.'' Ik geef hem een glimlach waarna hij wegloopt, eindelijk.

Na een kwartier naar buiten te hebben gestaard gaat de deur open en loopt er een wat jongere vrouw naar binnen, ze ziet er vriendelijk uit. ''Hoi, ik ben Rosan. Jij bent Rose als het goed is?'', vraagt ze met een heldere, lieve stem. Ik knik en schenk haar een glimlach, eentje die ik wel meen deze keer.

Ze loopt naar me toe en zet bij het tafeltje naast het ziekenhuisbed een aantal spulletjes neer, waarschijnlijk heeft ze die nodig voor mijn wonden. Eerst pakt ze wat ontsmettingsmiddel en doet een flinke scheut op een watje, dit gaat pijn doen.

''Het kan prikken, ik waarschuw je even'', zegt ze met een medelevende stem. Ik knik en bijt mijn tanden op elkaar, even doorzetten Rose! Tot mijn verbazing begint Rosan tegen me te praten, en het is een goed gesprek.

''Ik had ook een dochter'', begint ze met haar verhaal. ''Haar naam is Leah, ze was ook depressief.'' Ik kijk naar Rosan en zie dat er een paar tranen in haar ogen schitteren, maar ze houdt ze in. ''Op een dag heeft ze besloten er een einde aan te maken, ik was niet thuis en mijn man is toen ze werd geboren verdwenen.''

Een traan glijdt over haar wang heen en ik merk amper dat ze bezig is met mijn wonden, haar verhaal raakt me ergens diep. ''Ze werd gepest door mensen van haar school, niemand kon er wat aan veranderen. Ze sloot zich vaak op in haar kamer en at bijna niets, ik maakte me zoveel zorgen.''

''Maar wat moet je doen als alleenstaande moeder, als je dochter geen enkele vorm van hulp accepteert? Ik was hopeloos Rose, en ik voel me nog altijd schuldig over het feit dat ik haar niet heb kunnen redden. De stemmen in haar hoofd hebben gewonnen en ze kon geen weerstand bieden, ze was gebroken.''

Meerdere tranen lopen over haar wangen heen maar ze vertelt door, wat heeft deze vrouw een wilskracht zeg.

''Nadat ik thuiskwam van een lange dag werken riep ik haar naam, maar ik kreeg geen reactie. Ik liep de woonkamer in en vond een brief op de keukentafel, een brief die mijn hele leven overhoop heeft gegooid.''

Ze is klaar met de wonden en bind er verband omheen, nog steeds vertellend over haar dochter. ''Ik kan me nog precies herinneren wat er in de brief stond, elk woord kwam als een atoombomaanslag in me binnen en brak mijn hart in stukken'', spreekt ze met een zachte stem.

''Er stond in dat ze het leven niet meer zag zitten en er een eind aan ging maken. De stemmen in haar hoofd hadden gewonnen en ze kon niet aan ze ontsnappen, ze werd gek. Niemand merkte hoe erg ze was gebroken vanbinnen, niemand wist hoe ze zich werkelijk voelde.''

Ik kijk naar de vrouw voor me, ze ziet er vermoeid en gebroken uit. Haar dochter heeft zichzelf van het leven beroofd en niemand kon er iets aandoen, zelfs haar moeder niet. Ik besef dat ik hetzelfde had gedaan als Luke er niet was geweest, en ergens kruipt er een gevoel van schuld bij me naar binnen.

''In de brief stond dat ze naar haar eigen, vertrouwde plek was gegaan en daar haar laatste adem zou uitblazen. Ik wist dat ze veel tijd doorbracht in een verlaten boomhut in het bos, vlakbij ons huis. Ik heb de brief op de tafel gegooid en ben zo snel mogelijk naar de plaats gegaan, maar ik heb haar nooit kunnen redden.''

Rosan kijkt me met ogen, glinsterend van verdriet aan en pakt mijn hand vast.

''Je weet niet wat je jezelf aandoet Rose, je weet niet wat je de mensen om je heen aandoet. Ik hoop dat je begint te begrijpen dat wat je hebt gedaan voor niemand goed was. Je bent een prachtige jonge dame, je hebt nog een toekomst voor je liggen! Laat dat niet verpesten door mensen die niet weten wat ze aanrichten, laat ze jouw leven niet verpesten.''

''Ik weet dat ze dat al hebben gedaan Rose, maar je mag de hoop niet opgeven. Ook al lijkt het voor jezelf alleen nog een diep, donker en zwart gat, ik beloof je dat je het licht zult vinden. Het is een lange weg en makkelijk gaat het niet worden, maar aan elke donkere kant zit een lichtpunt, hoe klein die ook is. En het is jouw verantwoordelijkheid om dat lichtpuntje te vinden, hoe klein die ook mag zijn.''

Ik kijk haar met bewondering in mijn ogen aan, ze heeft zoveel meegemaakt en is haar dochter kwijtgeraakt. En toch staat ze hier, sterk in haar schoenen en zeker van haar zaak. Ik laat haar woorden tot me doordringen en snap elk punt dat ze bedoelt, het is de eerste keer dat iemand me daadwerkelijk snapt.

''Bedankt Rosan, het is de eerste keer dat iemand me eindelijk lijkt te snappen.'' Ze kijkt me met een glimlach aan en in haar ogen zit een kleine schittering, iets wat ik nooit heb gehad.

''Je kunt altijd met me komen praten, ik zal er voor je zijn. Maar vergeet mijn verhaal niet Rose, het zou je redding kunnen zijn.''

Met die woorden ruimt ze alle spullen op, schenkt me een laatste glimlach en verlaat de ruimte. Ik staar haar na en zie dat ze een brief op het tafeltje heeft achter gelaten. Verbaasd kijk ik ernaar, zou ze die vergeten zijn?

Ik pak de brief van het tafeltje en vouw hem langzaam open. Ik zie dat hij handgeschreven is, er staan een paar inktvlekken op het papier. Ik begin de brief te lezen en besef dan eindelijk wat voor brief het is.

Het is de afscheidsbrief van Leah.

Hey lieve schattige panda's!

Hoe gaat het met jullie?

6.3K alweer, ik was helemaal flabbergasted toen ik het zag! Super bedankt allemaal :).

En, wat vonden jullie van het hoofdstuk?

Kus, Bente.