Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 44.

POV Rose

Het geluid van kraaiende kraaien die er stevig op los fluiten maakt me wakker en vermoeid open ik mijn ogen. Ik zie vier witte, vierkante muren. Ook lig ik op een groot, zacht en warm bed met mijn kleren van gisteren nog aan, vol met modder.

Wacht, wat?

Gisteren was ik toch echt in het bos. Sean, Sean was er ook. Hij heeft me weer gevonden, hij laat me nooit meer gaan, Mijn ogen glijden verdacht door de kamer, totdat ik erachter kom dat het de kamer van mij en Luke is. Verbaast kijk ik de ruimte in, hoe ben ik hier nou weer beland?

Ik weet zeker dat Sean me niet zomaar had laten gaan, dat zou hij nooit doen. Nooit heeft hij me gemogen, me ergens goed vanaf laten komen zou dus wel echt een wereldwonder moet zijn.

Nee, dat is onmogelijk.

Plotseling gaat de kamerdeur open en verschrikt kijk ik naar de ingang, waar vier hoofden de hoek om steken. Als ze zien dat ik wakker ben lopen ze voorzichtig de kamer in, me indringend aankijkend. Het ziet er een beetje eng uit, alsof ik niet helemaal spoor.

''Zou je zo meteen naar beneden willen komen, we moeten even met je praten'', zegt Luke serieus. Ik knik een beetje verbaast en ze verdwijnen weer naar beneden.

Na een tijdje kruip ik uit het warme bed, doe mijn haar goed en trek een nieuw setje kleding aan. Zachtjes loop ik naar beneden, waar ik eerst een kopje thee in de keuken zet. Met de dampende mok met thee in mijn handen loop ik naar de woonkamer, waar ik de jongens aantref.

Ze kijken op en schenken me een waterige glimlach, waarna ik een paar vage mompels hoor. Ik ga zitten op een stoel en kijk de jongens afwachtend aan, die op hun beurt elkaar weer aankijken. Na wat gewisselde gezichtsuitdrukkingen begint Michael tegen me te praten.

''Waarom was je in godsnaam in dat bos Rose? We hebben uren naar je lopen zoeken, we hadden geen idee waar je uithing!''

Zijn zij me komen zoeken? Hoe hebben ze me dan gevonden, ik weet niet eens meer dat ze me hebben gered van Sean?

Luke ziet mijn verbaasde blik en legt het hele verhaal uit. Vanaf dat ze thuiskwamen en ik er niet was totdat ze me al slapen op een boomstam vonden.

Hoe is het mogelijk, ben ik op die boomstam in slaap gevallen en was Sean dan een droom?

''Ik..ik zocht afleiding en ben het bos ingelopen. Toen het donkerder werd wilde ik teruglopen, maar ik kon de weg niet meer terug vinden. Uiteindelijk ben ik op een boomstam gaan zitten, waar ik blijkbaar in slaap ben gevallen.''

De jongens kijken me een beetje verdacht aan, maar er verschijnt uiteindelijk een glimlach op hun gezicht.

''Doe dat nooit meer, alsjeblieft'', zegt Luke een beetje verdrietig. Snel knik ik en de jongens kijken me goedkeurend aan, alsof ik zojuist door een of andere test ben gekomen.

''Nou, dan hebben we onze eerste aparte ervaring hier ook weer meegemaakt, nu is het tijd voor geweldig nieuws!'', roept Calum vrolijk.

Verbaast kijk ik hem aan, wat voor geweldig nieuws? Het kan niet echt geweldig zijn, aangezien dit niet een heel fantastisch dorp is en er niet enorm veel te beleven valt. En sowieso, wat zou er voor geweldig nieuws kunnen zijn?

''Rose, gistermiddag hebben we enorm lang met management zitten praten, over de tour en de band. Ook kwam jij als onderwerp voorbij, wat management toch een moeilijk punt vond'', zegt Ash een beetje bedenkelijk.

Bang voor wat er komen gaat luister ik aandachtig naar de woorden die hij uitspreekt, wat heeft het management besloten? Misschien vinden ze wel dat ik weg moet omdat ik de jongens stoor in hun carrière, het zou me niets verbazen.

''We hebben het er al vaker met management over gehad, en na enorm veel gezeur en verschrikkelijk veel discussies zijn we tot een deal gekomen!', roept hij enthousiast.

Luke vervolgt Ash zijn verhaal, en ik kan mijn oren bijna niet geloven.

''We hebben management zover gekregen om je mee te nemen met ons, op tour. Zo hoef je niet alleen terug naar Londen, kan je bij ons blijven en ben je veilig!''

Met open mond kijk ik de jongens aan, menen ze dit nou serieus? Hoe hebben ze dat ooit kunnen regelen, het management is enorm streng voor de jongens en al helemaal in dit soort dingen. Weten ze zeker dat dit kan, dat het ook daadwerkelijk mag?

''We weten dat het heel spannend voor je is, je zal worden herkent en na een tijdje zal je vast in roddelbladen staan. Maar daar wen je aan, geloof mij maar. We willen je gewoon niet verliezen Rose, we willen bij je blijven. Zou je met ons mee willen gaan op tour, alsjeblieft?''

Eerst weet ik niet wat ik moet zeggen, maar dan dringen de woorden pas echt tot me door. Ik mag mee, ik mag mee op tour met de jongens!

Als een gek begin ik mijn hoofd op en neer te knikken en allemaal rare geluidjes te maken, wat er waarschijnlijk enorm debiel uitziet. Het maakt me allemaal niet uit, ik kan bij de jongens blijven en dat is het allerbelangrijkste dat op dit moment telt.

De jongens kijken me lachend aan en ik zie dat ze opgelucht zijn dat ik het ermee eens ben. Maar kom op, wie zou zo een enorm geweldig bod nou afslaan? Juist, niemand.

Nadat ik nog een tijdje, een halfuur om precies te zijn, heb rondgerend door de huiskamer vangt Luke me op in een van mijn vele rondjes en zet me op zijn schoot neer. Mijn wangen worden rood en beschaamd kijk ik naar beneden, doe normaal Rose!

''De tour begint over een week, maar we kunnen in principe in deze week al naar de eerste plaats van bestemming gaan? Dan kunnen we daar nog wat de buurt verkennen en een paar leuke uitjes doen voordat we weer hard aan de slag moeten'', zegt Ashton vrolijk.

Iedereen stemt ermee in en we besluiten om morgen te vertrekken. We pakken de koffers weer in, maken het huis schoon en hebben nog een laatste lekker etentje in het dorp. Het is super gezellig en ik weet voor meer dan tweehonderd procent zeker dat dit een geweldige tijd zal gaan worden.

De tour duurt enorm lang, bijna een jaar. Al die tijd mag ik met ze mee, ik moet me alleen aan wat regels houden die 'totaal onnodig en volkomen nutteloos zijn', zoals Michael het zei.

Iedereen gaat vroeg slapen, aangezien we morgen vroeg uit ons bed moeten stappen om het vliegtuig te halen. Morgen zitten we rond deze tijd in het mooie, vrolijke en beeldschone Rome.

Hey lieve schattige panda's!

Yeay, ze mag mee op de tour! Wat een feest jajaja.. maar of ze daar wel echt veilig zal zijn? ;)

17K OMFG WAT DOEN JULLIE ME AAN LDSGBEWJL.

Dus, voor iedereen die het boek leest, ik hou van ieder van jullie!

OP NAAR DE 20K HIEPHOI.

Kus, Bente.