Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 34.

POV Rose

''Rose? Rose!'', wordt er geroepen. Ik open verbaasd mijn ogen en zie dat we voor een huis in de cupcakegoden mogen weten waar staan. Vermoeid wrijf ik in mijn ogen, gaap uitgebreid en ga weer rechtop zitten.

Blijkbaar was ik in slaap gevallen en ben toen op de een of andere manier op Luke zijn schoot beland, lekker gênant. Maargoed, we stappen uit, sjouwen de koffers uit de auto en lopen het onbekende huis in.

Het ziet er gezellig en knus uit, hier moeten we het wel een tijdje kunnen uithouden. De spullen zetten we tijdelijk in de gang, die ruimen we morgen wel op. Meteen loop ik de trap op, opzoek naar een lekker zacht bed.

Na een paar deuren open te hebben getrokken beland ik in een schattige kamer met een tweepersoonsbed in het midden. Ik klap in mijn handen van geluk en laat me op het bed vallen. Snel kruip ik onder de dekens, sluit mijn ogen en ben binnen luttele seconden in slaap gevallen.

Het gekrijs van waarschijnlijk een stel kraaien maakt me wakker en geïrriteerd sla ik de dekens over mijn hoofd heen. Laat me verdomme nog even slapen, heel even maar.

Maar helaas, niemand heeft medelijden met een klein meisje en de kraaien blijven gezellig doorkraaien. Uiteindelijk besluit ik maar naar beneden te strompelen, waar ik een lege ruimte aantref.

Ik vind een waterkoker, thee en een mok en maak een grote kop thee. In gedachten verzonken loop ik naar de bank, plof erop neer en sla een superzacht deken over me heen. Na een tijdje rustig te hebben gezeten hoor ik meerdere voetstappen naar beneden komen en verschijnen Luke en Ashton in mijn zicht.

''Goedemorgen Rose, jij bent ook vroeg wakker zeg'', mompelt Luke verbaast. Ik heb nog helemaal niet op de klok gekeken en kijk om me heen, op zoek naar iets van een tijd. Ze zien me zoeken en zeggen tegelijkertijd dat het pas acht uur 's ochtends is.

Kreunend laat ik me achterover op de bank vallen, waarom kan ik niet gewoon fatsoenlijk een keer uitslapen? De jongens grinniken en lopen dan naar de keuken, vast om een kop koffie te zetten.

Zelf haat ik koffie, het smaakt enorm bitter en ik snap niet wat mensen er lekker aan vinden. Maargoed, iedereen zo zijn eigen smaak, is het niet?

Inmiddels is het een uur 's middags en zitten we verveeld op de bank, starend naar het zwarte beeldscherm van de tv. ''We kunnen de omgeving gaan verkennen?'', stelt Michael na een tijdje voor. Iedereen knikt instemmend en even later lopen we met z'n allen door een of ander dorpje.

Ik ben erachter gekomen dat we in Watford verblijven, een plaatsje dat een kwartier van Londen met de trein is. Zo heel ver weg zijn we dus helemaal niet, maar dat hoefde van mijn part ook helemaal niet.

We hebben de hele middag de buurten verkent, bij terrasjes gezeten en uiteindelijk zijn we weer ''thuis'' belandt. Met zijn allen zijn we chinees aan het eten, wat we onderweg nog mee hadden genomen. Het is stil, maar het is geen ongemakkelijke stilte.

Als iedereen klaar is met eten kijken we nog wat tv en verder doen we niet zoveel. Het was een relaxte dag, een dag om een beetje bij te komen van alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Ik besluit morgen dan toch wel echt de begrafenis te gaan regelen en de jongens hebben beloofd me daarbij te helpen.

Ik zeg tegen de jongens dat ik ga slapen en strompel naar mijn kamer, nadat ik eerst van de trap ben gevallen en er nu een grote blauwe plek op mijn been aan het ontstaan is. Eindelijk lig ik in bed en sluit tevreden mijn ogen, maar kan niet in slaap vallen.

Na een tijdje hoor ik voetstappen de trap oplopen en hoor ik de deur opengaan. Ik deel een kamer met Luke, aangezien er maar vier kamers zijn en hier een tweepersoonsbed stond.

Het bed zakt zachtjes in en ik voel een warm lichaam tegen het mijne aan. Een arm wordt om me heen geslagen en vlinders vliegen als bommen door mijn lichaam heen. Stop, ik mag geen gevoelens krijgen voor mijn idool!

''Slaap je nog niet?'', hoor ik Luke zijn stem brommen. Ik schud mijn hoofd, in de hoop dat hij dat heeft gezien. Ik voel hem zuchten in mijn nek en draai me naar hem om, waar ik in zijn helderblauwe ogen kijk. ''Ik kon niet in slaap komen.''

''Probeer maar aan leuke gebeurtenissen te denken, dan val je vast snel in slaap, geloof mij maar'', zegt zijn wijze stem.

Ik knik en leg mijn hoofd tegen zijn borstkast aan, waar ik zijn hart regelmatig hoor bonken. Het is rustgevend om naar te luisteren en met de tip van Luke val ik inderdaad snel in slaap.

Maar net voordat ik in slaap val besluit ik een ding, iets wat ik de hele tijd heb proberen te vermijden.

Ik ben verliefd op Luke Hemmings, hopeloos verliefd.

Hey lieve schattige panda's!

Morgen ben ik jarig, ohyeah. Gaan jullie nog iets leuks doen in het weekend?

En hoe vinden jullie het boek op dit moment?

Het is nu een beetje saai, maar er komt snel weer iets leuks!

Kus, Bente.