Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 10.

Checked.

POV Rose.

Fietsend door een paar straatjes waar ik nooit kom blijf ik om me heen kijken. Mijn goede humeur is verdwenen als sneeuw voor de zon en ik fiets met een bang gevoel door.

Als ik een bocht om ga voel ik dat ik over iets heen val, zonder te weten wat of wie het is. Met een voor mijn gevoel driedubbele salto vlieg ik van mijn fiets af en land op een paar harde stenen. Ik kreun door de pijn in mijn rug en probeer te kijken waardoor ik ben geraakt.

Als ik mijn ogen open zie ik twee mensen staan die ik het liefst allang in een volkaan had gedumpt. Ze lopen op een enge manier naar me toe en tillen me met een ruk op.

Ze drukken me tegen de muur aan en Rick zijn gezicht is gevaarlijk dicht bij dat van mij. Heel even denk ik dat hij me gaat zoenen, zoals je altijd in romantische films ziet gebeuren. Helaas is mijn leven niet zo romantisch als dat van hen, en het moment daarna voel ik een harde klap tegen mijn wang aankomen. De plek tintelt en ik kan een kleine kreun niet onderdrukken.

''Dus, Rose, dacht je nou echt dat we je zouden laten gaan na die domme opmerking van je vanochtend?'' Bang kijk ik hem in zijn blauwe ogen aan, die opeens 50 tinten donkerder lijken dan normaal.

Ik kijk naar beneden, niet wetend wat ik zou moeten zeggen. Een nieuwe klap raakt me, dit keer in mijn buik. Ik gil het uit en heb nog nooit zoveel gescholden, waarom overkomt nou precies mij dit?

Waarom?

''Zeg dan wat, onbeschoft varken,'' spuugt James in mijn gezicht.

''Nee..'' fluister ik aarzelend.

''En waarom haalde je het dan in je lelijke hoofd om het te zeggen?'' vraagt Rick met een gruwelijk enge stem aan me.

Omdat ik jullie haat, omdat jullie mijn leven hebben verpest en jullie de reden zijn waarom ik me elke dag zo depressief voel. Omdat jullie degene zijn waardoor ik--.

Ik kan niet verder denken omdat een nog hardere klap dan eerst mijn hoofd raakt. Ik val met al mijn gewicht op de grond en zie voor een moment alles in kleine stipjes.

Als mijn beeld wat scherper wordt, zie ik dat James en Rick mijn fiets aan het slopen zijn. Het zadel ligt op de grond en mijn beide banden zijn lek en totaal vervormd. Het stuur zit scheef en de bagagedrager bungelt naast de plek waar hij zou moeten zitten.

Al lachend hoor ik ze naar me toe lopen, doodsbang lig ik hier op de grond. Ik krul me als een bolletje op, hopend dat ze me met rust zullen laten en verdwijnen.

Helaas had ik dat verkeerd gedacht, want zodra ze voor me staan beginnen ze me te schoppen. Overal waar het kan voel ik het branden, ik begin minder mee te krijgen en voel alleen steken van pijn door mijn lichaam razen.

''Omdat zo een lelijke creatie als jij niet op de wereld hoort rond te lopen!'' roept Rick uit.

''Omdat jij toch niets waard bent, hopeloos geval.''

''Omdat het geen zin heeft om iets zoals jij te laten rondlopen op aarde.''

''Omdat er toch niemand om je geeft.''

''Omdat niemand je mag, en niemand je ooit zal mogen.''

''Omdat zelfs je familie niet van je houdt, Rose.''

Ze hebben gelijk. Niemand houdt van me, dat hebben ze nooit gedaan en zullen ze ook nooit gaan doen.

Na nog een laatste klap tegen mijn hoofd te hebben gekregen, op me te hebben gespuugd en me hebben uitemaakt voor dingen waarvan ik nog nooit had gehoord pakken ze hun fiets en rijden ze weg.

Daar lig ik dan, op een koude en harde vloer, met stromende tranen over mijn wangen heen. Hier lig ik dan, geen kracht om op te staan en geen kracht om nog door te gaan met leven. Hier lig ik dan, denkend aan hoe mooi het zou zijn als ik nu zou kunnen sterven. Hoe mooi het zou zijn om alles te kunnen vergeten en een nieuwe leven te kunnen beginnen. Hoe fijn het zou zijn om een gelukkig leven te leiden, in plaats van een mislukt leven zoals dat van mij.

''Waarom geven mensen zo snel de hoop op, Rosie?'' De stem van mijn kleine zusje dreunt door mijn hoofd, een vraag waar ik plotseling een antwoord op kan geven.

Omdat er geen hoop meer is, mijn lieve Leyla, en die ook nergens meer te vinden is. Omdat het laatste beetje hoop dat ik nog diep in me had zitten, verdwenen is. Omdat alles wat ooit kleur had, veranderd is in een diepe, donkere en treurige zwarte waas.

Heeey lieve schattige panda's!

Ten eerste; sorry voor dit vreselijke hoofdstuk, het is echt moeilijk om zoiets te beschrijven. Als er iemand tips voor me heeft, vertel het!

Ten tweede, ik ben bezig met het maken van een trailer voor dit boekom, en dat lukt tot nu toe best redelijk!

En vinden jullie het boek nog leuk? Super bedankt voor de 1,2K alweer! Dat is echt super tof, dankjedankjedankje :).
Kus, Bente.