Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 18.

POV Rose

Nadat het concert was afgelopen liep ik nog even naar buiten om mijn moeder te vertellen dat we zo naar huis zouden komen. Stephanie moest nog even naar het toilet, dus spraken we bij de ingang af.

Al lopend naar buiten merk ik dat het al donker is geworden, wat de buurt al snel een enge uitstraling geeft. Ik loop naar buiten en zoek een plekje op waar ik goed bereik heb.

Na een klein stukje te hebben gelopen bedenk ik me dat ik best ver van het gebouw af ben en besluit om een stukje terug te lopen.

Op de terugweg vraag ik me af waar ik eigenlijk langs ben gelopen en sla uiteindelijk maar een straatje in.

Ik kom uit in een donker steegje en ik voel me absoluut niet op mijn gemak. Met een snelle pas loop ik door het steegje en ben bijna aan het einde als ik opeens stemmen hoor.

''Schatje, waar ga jij zo laat nog heen?'' Ik verstijf ter plekke en loop snel door. Niet dat dat veel nut had, want twee seconden later word ik ruw vastgepakt.

''Laat me los'', spuug ik met een boze stem naar de dronken jongens voor me. Ze moeten alleen maar lachen en proberen mijn jas uit te trekken.

Nee, niet alweer, is het enige wat door mijn hoofd schiet. Ruw trek ik me los wat tot mijn verassing lukt. Helaas hebben ze me binnen mum van tijd weer te pakken en sleuren me net zo hard weer terug het steegje in.

''Zo makkelijk kom je er niet vanaf meisje.'' Voordat ik iets kan zeggen of uit kan roepen voel ik een vuist in mijn maag en ik klap dubbel. Happend naar adem probeer ik weer omhoog te komen maar wordt tegengehouden door een klap in mijn gezicht.

Ik gil het uit, wat ik beter niet had kunnen doen. ''Houdt je bek meisje, voordat iemand ons hoort.'' Een andere klap beland in mijn gezicht uit en ik kan het niet laten om weer te gillen. ''Je leert niet snel hé?'', vraagt een van de dronken jongens met een lachende stem.

Ik geef geen antwoord en probeer te bedenken hoe ik weg kan komen, wat onmogelijk lijkt. Als ik omhoog kijk zie ik een gebalde hand recht op me af komen en voordat ik het weet lig ik kreunend op de grond. Een voet landt in mijn buik en langer dan dit ga ik het niet volhouden.

''Hey, laat dat eens!'', hoor ik opens een stem zeggen. Ergens komt hij me heel bekend voor, maar ik kan niet plaatsen wie het is.

De jongens lachen dom en trappen een paar keer hard tegen me aan, waaronder mijn hoofd. Het steegje begint te bewegen en alles verandert in een wazig beeld.

Ik krijg niet veel mee, maar zie vanuit het spleetje van mijn ogen dat de jongen op ons af komt rennen. Hij verkoopt een van de jongens een klap in zijn gezicht, wat helaas niet zoveel effect had. De bekende jongen kijkt me aan en ik zie dat hij schrikt. Zou hij mij ook kennen?

Helaas heeft hij niet door dat er nog iemand over was, en krijgt een pijnlijk harde klap in zijn buik. Vervolgens geeft de dronken jongen hem een knietje in zijn edele deel en klapt hij in elkaar. De dronken jongens kijken met een tevreden blik toe en smeren hem dan.

Ze rennen het steegje uit en zijn dan uit het zicht verdwenen. Nog steeds heb ik geen idee wie het waren en waarom ze in hemelsnaam in dit steegje waren.

De bekende jongen komt langzaam weer een beetje op de wereld en knielt dan naast me neer. Met een bezorgde blik probeert hij me op te tillen, wat mij een paar vreselijke pijnscheuten door mijn lichaam oplevert.

Na een paar keer lukt het hem om me op te tillen en loopt in een snel tempo naar het gebouw.

Ik krijg maar weinig mee, deels omdat ik moe ben en deels omdat ik niet helemaal kan beseffen wat er net gebeurd is. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op de borst van de jongen en ruik zijn mannenparfum.

Hij ruikt niet slecht, om eerlijk te zijn. Na een tijdje voel ik dat het opeens een stuk warmer is en bedenk me dat we binnen zijn.

De jongen praat met een bewaker en brengt me dan naar een ruimte waar drie andere jongens zijn. Ook zij komen me erg bekent voor, hoe kan dat nou? Als ze me zien schrikken ze, dat is duidelijk te zien aan hun gezichtsuitdrukkingen.

Snel maken ze ruimte op de bank waar ze net nog zaten en legt de jongen me er voorzichtig op. Een kleine kreun verlaat mijn mond en mijn hele lichaam brand. Hoe meer ik begin na te denken over deze situatie, hoe vermoeider ik word.

Ik hoor de vier jongens druk met elkaar praten en soms werpen ze een bezorgde blik op mij. Ik probeer wat te zeggen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Na een tijdje geef ik het op en sluit mijn ogen, merkend dat ik best wel moe ben.

Na nog een tijdje te hebben gelegen op de bank komt de jongen die me redde naar me toe lopen en knielt voor me neer. ''Rose?'', vraagt hij met een zachte en bezorgde stem. Ik probeer antwoord te geven maar krijg nog steeds geen woord uit mijn keel, dus geef maar een knikje.

''Ga maar slapen, wij blijven bij je.'' Met een rare blik kijk ik hem aan, waarom brengen ze me niet naar huis? Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet, omdat mijn lichaam besluit dat het nu echt genoeg is.

Na een drukke, leuke en uiteindelijk vreselijke dag val ik in een diepe slaap, nadat me nog een zin werd toegefluisterd.

''Slaaplekker, sleeping beauty.''

Heeey lieve schattige panda's van me! Nog een update vandaag, omdat jullie dat wel verdient hebben na de lieve comments! Hopelijk vonden en vinden jullie het leuk :)

En alle cupcakes, het verhaal is van #105 naar #89 gegaan in de fanfictie! Gewoon opeens, dat is echt super! Een grote en liefdevolle dankjewel aan iedereen!

Kus, Bente.