Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 42.

Einde flashback.

''Het spel is over Rose, ik heb je gevonden en je komt niet meer van me af, nu niet, nooit niet.''

Bang. Dat is de enige emotie die ik op dit moment heb. Bang voor wat er gaat gebeuren, bang voor hoe het zal aflopen, bang voor mijn toekomst.

Ik kijk omhoog, waar twee kille, maar toch glinsterende ogen me aankijken. De ogen die ik het liefst was vergeten en nooit meer had teruggezien. De ogen waar ik trauma's aan heb overgehouden, de ogen die me bleven achtervolgen, waar ik ook was.

De donkere, kille, in het diepste van de nacht schitterende ogen van Sean.

Nooit had ik bedacht dat ik hem nog terug zou zien. Nooit had ik verwacht hem ooit nog hoeven tegen te komen, hem onder ogen te hoeven komen of hem antwoord te moeten geven. Ook al is het al zolang geleden, de herinneringen van hem staan nog als nieuw op mijn netvlies gebrand.

Na het derde jaar werd Sean van school gestuurd, hij had een leraar aangevallen nadat zijn mobiel was afgepakt. Een van zijn vele woedeaanvallen, die hem deze keer de kop hadden gekost. Het gevoel dat op dat moment door me heen ging is onbeschrijfelijk.

Zo blij, zo enorm blij was ik dat hij weg zou gaan. Nooit zou ik hem meer hoeven zien, hoeven te beantwoorden, hoeven te gehoorzamen. Geen pesterijen, geen scheldpartijen en geen vechtpartijen meer. Het zou voorbij zijn, klaar zijn.

Tenminste, dat is wat ik dacht.

Flashback.

''Stilte graag, wil iedereen even naar mij kijken?'', roept onze mentor over de drukpratende leerlingen heen. Inmiddels zit ik alweer in de vierde, eindelijk komt het einde al een beetje in zicht. Verwachtingsvol kijkt iedereen naar meneer van Hoeven, die met een strenge blik de klas inkijkt.

''Vanaf vandaag zullen er twee nieuwe jongens in jullie klas komen, ze zijn afkomstig van een andere school en zullen vanaf nu productief bezig zijn op deze school. Kom maar naar binnen hoor!'', roept onze mentor tegen de deur.

De deur wordt geopend en twee jongens komen de klas ingelopen. Ze zijn er, tsja hoe zeg je dat, stoer en angstaanjagend uit. Beide dragen ze een zwarte leren jack, een broek die half op hun kont hangt en Nike schoenen. Van die typische, 'kijk mij ik ben stoer', jongens.

Verwaand kijken ze de klas door, knipogen naar een paar meisjes die hysterisch beginnen te giechelen en dan valt hun blik op mij. Een van de twee wijst naar me en fluistert vervolgens iets in de andere jongen zijn oor, die meteen begint te grijnzen.

Vragen kijk ik Stephanie aan die naast me zit, maar ook zij haalt haar schouders op en kijkt de jongens met een vragende blik aan. Ze stappen naar voren, ze steken allebei ver boven meneer van Hoeven uit, en stellen zichzelf voor.

De jongen die naar me wees blijkt Rick te heten en de jongen naast hem James. Ze zijn beide zestien, van school getrapt en komen nu hier hun laatste schooljaren afmaken. Met een zucht kijk ik de twee jongens aan, dit voorspelt niet veel goeds.

Nadat ze klaar zijn met hun praatje gaan ze in de klas zitten, gelukkig helemaal aan de andere kant van het lokaal. Meneer van Hoeven bespreekt nog wat dingen over de komende tijd en dan is het tijd om te gaan, eindelijk.

Stephanie en ik staan op, pakken onze tassen en lopen samen met de andere leerlingen het lokaal uit. Achter ons lopen Rick en James, die over een of ander programma aan het praten zijn. Opeens voel ik een harde tik tegen mijn achterwerk aankomen en kijk kwaad om.

''En wat was daar de bedoeling van?'', roep ik boos. Ze kijken me lachend aan en zijn van plan om door te lopen, maar daar steek ik mooi een stokje voor. Ik trap Rick tegen zijn knieholte aan waardoor hij op de grond valt, waarna James recht over hem heen valt.

''Hopelijk was dat duidelijk genoeg'', zeg ik met een harde stem en loop vervolgens met Steph door. Ze kijkt me lachend aan en samen fietsen we naar mijn huis, waar we een film gaan kijken. Het is vakantie, tijd om weer eens wat leuks te gaan doen dus.

Stephanie en ik zijn van plan om een paar dagen naar een hotel te gaan, waar we wel vaker heengaan als we vakantie hebben. Het is twee uur van Londen vandaan en je kan er geweldige dingen doen. Zo is er een enorm zwembad, het grootste winkelcentrum dat ik ken en er zijn ook-

''Rose, je telefoon gaat af!'', roept Stephanie in mijn gezicht. Snel pak ik hem op, klik op het groene telefoontje en neem op.

''Met Rick, en James'', hoor ik een kille stem zeggen. Snel zet ik mijn mobiel op de luidspreker en mompel een begroeting terug. Wat willen die sukkels nou weer?

''Die actie van je was niet zo slim. Deze keer kom je er goed vanaf, maar de volgende keer zullen we genoodzaakt zijn om je toch te straffen. Ik denk dat je zelf ook wel snapt waarom, Rose.''

Verbaast kijk ik Stephanie aan, die ook met een gefronste blik aan het luisteren is. Wat denken deze gekken nou weer, dat ik echt naar ze ga luisteren? Ik ben net een jaar van Sean af, ik laat me niet weer breken door een stel rotjongens.

''En waarom zou ik naar jullie luisteren, als ik vragen mag?''

Verwachtingsvol wacht ik op een antwoord, dat na een eeuwigheid eindelijk wordt gegeven.

''Omdat, mijn lieve Rose, wij alle macht over je hebben. En ook al weet je dat zelf nog niet, je werkt je alleen maar meer in de problemen als je tegenwerkt.''

Stephanie en ik laten een luide lach horen, menen ze dit nou? Wie denken ze wel niet dat ze zijn, de nieuwelingen van de klas denken nu al populair te zijn. Ha, wat moet er wel niet in die arme hoofdjes van hun zijn omgegaan om dit te zeggen?

''Laat me niet lachen, als je denkt dat je stoer bent moet je vooral zo doorgaan'', roep ik lachend.

Aan de andere kant hoor ik een soort grom, gevolgd door een zin die veel eerder tot me had moeten doordringen.

''Wij hebben macht Rose, macht over jou, over de leraren, over iedereen. En luister je niet, dan zijn de gevolgen erg. Wordt niet ons slachtoffer, je bent gewaarschuwd.''

Wist ik veel dat ze dat ook echt meenden.

Hey lieve schattige panda's!

Wat is iedereen toch gemeen in dit boek..foei!

Alweer 16K, ik ben er zo ongelooflijk blij mee, zo erg bedankt iedereen!

Heeeeeeeel veeeeel liefde voor iedereen die mijn boek leest :)

Kus, Bente.