Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 57.

POV Luke

Het concert ging geweldig, en er waren enorm veel mensen op komen dagen! De hele zaal zat vol, en buiten stonden er nog verschrikkelijk veel fans om misschien een glimp van ons op te kunnen vangen.

Met de jongens zwaaien we nog een keer nar het publiek en verdwijnen dan uit beeld en achter ons is nog luid geschreeuw te horen. We worden naar een kamer gebracht waar we snel een nieuw shirt aantrekken en wat deodorant opspuiten.

Na vijf minuten vertrekken we weer, met vier bewakers om ons heen. Ik loop voorop, achter mij loopt Calum, daarachter loopt Michael en daarachter loopt Ashton. In een rijtje lopen we naar buiten, waar we worden verblind door duizenden flitsen.

Overal schreeuwen er mensen naar ons, en ik glimlach naar zoveel mogelijk mensen. We worden ruw vooruit geduwd, wat ook niet echt anders kan. De fans staan dan wel achter de hekken, ze zijn zo enthousiast dat sommigen er bijna overheen klimmen.

Gehaast lopen we naar de zwarte limousine die klaar staat en stappen snel in. In de auto blaast iedereen zijn ingehouden adem weer uit en komen we weer een beetje tot rust. Het is heel leuk hoor, maar soms is het allemaal een beetje te veel.

De limousine begint te rijden en we kijken allemaal nog even door de raampjes naar de gillende en schreeuwende fans. In het begin ziet het er gewoon angstaanjagend uit, alsof het allemaal uitgebroken apen zijn die drugs ophebben.

Maar na een tijdje went het wel, en voor ons is het nu het dagelijkse leven. Fans ontmoeten, handtekeningen zetten, concerten geven en noem maar op. We hebben de tijd van ons leven, en ik hoop dat er nog lang geen einde aan zal komen!

Na een halfuurtje in de limo te hebben gezeten stopt hij voor het bekende hotel en stappen we uit. Gelukkig staan er enkel wat interviewers, die alleen wat te vragen hadden over het concert. Snel beantwoorden we de vragen en lopen we naar binnen.

We lopen de trap op naar de juiste verdieping en meteen valt me iets op.

De hotelkamerdeur staat open.

Snel lopen we naar de kamer toe, waar verder niets aan te zien is. Maar een ding klopt niet, een ding is helemaal fout. Rose is er niet.

Bezorgd kijken we elkaar aan, dit moet een grap zijn! Het kan niet zijn dat ze weer een rondje is gelopen, dat kan hier gewoon niet. Er zijn enorm veel mensen op straat, daar zou Rose nooit alleen tussen gaan lopen, laat staan ergens heen gaan.

''Ze is nergens te zien, ze is dus niet meer in het appartement!'', roept Michael bezorgt. Shit, straks is ze daadwerkelijk gewoon weg, alweer. Dat wil ik niet nog een keer meemaken, ik niet, de jongens niet en Rose al helemaal niet!

''Ze kan niet zomaar verdwenen zijn, dat kan gewoon niet!'', roep ik hysterisch. De jongens kijken me medelevend aan, maar zelf weten ze ook niet wat ze zouden kunnen doen. Een beetje machteloos staar ik voor me uit, hoe ga ik Rose ooit terugvinden?

Hey lieve schattige panda's!

Een klein hoofdstukje, ik wist niet zo goed wat ik moest schrijven.. Maar het wordt weer beter, dat beloof ik!

Ik ben bezig met het leren van gitaar spelen, en eerlijk gezegd is het best moeilijk. Ik ben nu bezig met waves, wat niet zo moelijk zou moeten zijn. Maar echt waar, als ik het speel is het een complete ramp..

Maargoed, dat maakt ook niet uit. Vandaag zet ik denk ik ook de Q&A erop, als je nog vragen hebt moet je ze NU stellen!

Kus, Bente.