Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 26.

Lees dit voordat je begint met het hoofdstuk! Dit is een zeer gevoelig hoofdstuk en ik weet niet of je daar tegen kan. Als je zelf in een depressie zit of met verkeerde ideeën in je hoofd, lees dit dan niet!

Ik wil geen aanleiding zijn van zelfmoord, al helemaal niet door dit boek. Dus denk alsjeblieft goed na voordat je dit hoofdstuk leest, het is voor je eigen bestwil!

Dan hier het hoofdstukje, ik hoop dat het jullie toch wel raakt of iets in die trend, ik probeer mijn gevoel er zoveel mogelijk in te leggen.

Soms moet ik zelf ook huilen bij bepaalde hoofdstukken van andere boeken omdat het zo goed is geschreven, ik hoop dat ik dat ook een beetje over kan brengen bij jullie.

POV Rose

Lieve mama, ik wil je eerst wat zeggen;

Pak een kop thee en ga rustig op de bank zitten. Kalmeer een beetje als je deze brief leest, het is beter zo. Dat is echt waar, en dat weet jij ook. Zit je al lekker? Goed, dan kan je nu beginnen met het lezen van deze brief.

Zoals je wel weet zit ik de laatste tijd steeds minder lekker in mijn vel. In het begin was het nog uit te houden, de stemmen in mijn hoofd kon ik onderdrukken. Maar naarmate de tijd verder streek zakte ik steeds dieper weg, de stemmen begonnen me te kwellen en niemand kon me helpen.

Elke avond sloot ik me op in mijn kamer, elke ochtend stond ik op met een knoop in mijn maag. Alle pesterijen waren om ziek van te worden, en nooit zou het ophouden. Ze hebben me op een dag beloofd nooit meer te laten gaan, nooit meer met rust te laten. Ze zouden me levend branden, kwellen en pijn doen.

Vanaf die dag is alles bergafwaarts gegaan, en nergens was er een noodrem te vinden. Als een achtbaan gleed ik dieper en dieper naar beneden, niemand die me stopte, geen mens die naar me omkeek. En ik weet mama, ik weet dat jij me zoveel probeerde te helpen. Maar je kon me niet helpen, dat kon niemand.

Ik was de enige die de stemmen kon horen, de pesterijen meemaakte en al het verdriet voelde. Dat kan je niet zomaar overnemen of beter laten worden, dat kan gewoon niet. En ik weet dat je er alles aan hebt gedaan om me te helpen mama, daar zal ik je voor altijd dankbaar voor blijven. Maar niemand had me kunnen redden, niemand had me kunnen redden van de stemmen in mijn hoofd.

Waarschijnlijk heb je nu tranen in je ogen en wordt het papier nat, maar lees alsjeblieft nog even door. Het is belangrijk, maar schrik niet. Pak een doos tissues en droog je tranen, snuit je neus. Lees nu verder mama, je kan het.

Vandaag was je weer werken, zoals je elke dag doet. Ik heb gespijbeld van school, sorry daarvoor. Ik had tijd nodig om na te denken en daar heb ik de hele dag de tijd voor genomen. Ik ben op de bank gaan zitten en heb alle punten opgeschreven op een papiertje.(Het papiertje zit vastgeniet aan de onderkant van deze brief, voor het geval je het wilt lezen.)

Alle punten heb ik door gespit, je vraagt je nu vast af: welke punten? Nou, de punten om te blijven leven. Welke redenen heb ik nog? Welke zijn positief, welke zijn negatief? Welke beslissing moet ik nemen, wat is het verstandigste? Welke beslissing is de juiste, de beste, de meest volwassene?

Nou mama, ik heb daar uren over na zitten denken. Ik heb uit het raam gestaard en elk blaadje van de boom zitten tellen, de boom van de buurman. Die van ons is te klein en er waren te weinig blaadjes voor de tijd die ik nodig had om te denken.

Elk blaadje heb ik geteld, ik heb er geen overgeslagen. En bij het laatste blaadje heb ik een besluit genomen, het leven heeft geen zin meer voor mij. Ik heb zitten wikken en wegen maar ik denk echt dat dit het beste is. Mijn gevoel heeft mij verteld dat ik nooit meer gelukkig zal worden, mijn ervaringen met het leven zijn tot nu toe alleen maar negatief geweest.