Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 17

POV Luke

''Ashton, hou eens op met aan de deurklink zitten!'', roep ik. Die gast probeert altijd de deur open te krijgen als ik mijn behoefte doe, de mafketel.

Als ik de deur opendoe verwacht ik een lachende Ashton voor me, maar tot mijn verbazing staat er een heel ander persoon.

Waarom is Rose hier?

Met verbazing in mijn ogen kijk ik haar aan, hoe is ze hier überhaupt gekomen? ''Ehm, hey Luke'', zegt ze met een verlegen stem.

''Hey?'', vraag ik met een nog steeds verbaasde stem, wat doet ze hier? ''Ik, ik zocht een wc'', mompelt ze. Vanbinnen schiet ik heel hard in de lach, hoe is ze ooit hier terecht gekomen?

''Nou, die heb je in ieder geval gevonden, alleen vraag ik me af hoe je hier bent gekomen.''

Nu is het haar beurt om me verbaast aan te kijken, ''de deur was gewoon open hoor.''

Wat raar, normaal zit die altijd met slot en grendel gesloten, nog geen bom zou de deur open kunnen krijgen. ''Mag ik nu naar de wc?''

''Oh sorry, natuurlijk.''

Snel duikt ze de wc in en doet de deur achter zich op slot. Ik vraag me nog steeds af wat ze hier doet, is ze voor de tweede keer naar een concert van ons gekomen?

Veel tijd om na te denken heb ik niet, aangezien de jongens al schreeuwend naar me toe komen rennen.

''Gast, waar was je? We hebben je eeuwen lopen zoeken!'' Michael weer met z'n overdreven taalgebruik, soms vraag ik me echt af waarom ik nog met hem in een band zit.

''Waarom sta je eigenlijk voor de wc deur?'', vraagt Calum met een verbaasde stem.

Nog voordat ik antwoord kan geven gaat de deur open en komt er een knalrode Rose naar buiten lopen. De jongens kijken haar met open mond aan, waarschijnlijk denken ze hetzelfde wat ik dacht.

''Rose, wat doe jij hier nou?'', floept Ashton er meteen uit.

Goede zet Ash, wauw.

Ze kijkt hem met grote ogen aan, waarschijnlijk is ze verbaasd dat hij haar naam nog weet. Maar om eerlijk te zijn hebben we het elke dag over haar gehad, en is er geen minuut voorbij gegaan dat ik niet aan haar dacht.

Met haar mooie helderblauwe ogen en donkere haar. Zo verlegen, wat haar juist zo schattig maakt. Elke keer dat ze zich ongemakkelijk voelde beet ze op haar lip, en mijn god, wat stond dat haar vreselijk sexy. We vielen met zijn allen als een blok voor haar, zonder dat we het doorhadden.

Zelf had ze niets in de gaten en babbelde er vrolijk op los, waar wij geen nee tegen zouden zeggen. De dag dat we haar voor het eerst zagen was zo leuk geweest, en toen verdween ze weer. Net zo snel als ze was gekomen, was ze ook weer gegaan.

Gelukkig tweette ze een foto met ons, waardoor ik tenminste iets van haar had. Helaas hebben we nog niet echt met elkaar gepraat, nog niet.

''Jongens, jullie moeten zo meteen op!'', hoor ik iemand roepen. Snel zeggen we gedag van Rose, die nog steeds blosjes op haar wangen heeft.

Ze loopt terug naar de concertzaal en verdwijnt achter de deur. Ik loop met de jongens naar het trapje dat ons het podium opleidt, en al snel staan we oog in oog met duizenden fans.

Na anderhalf uur knallen zat de show er weer op en stonden we weer backstage. De show ging geweldig en de fans gingen helemaal uit hun dak. Het is fantastisch om alle blije gezichten van de fans te zien, dat geeft je zo een enorme kick!

Met zijn allen zitten we op een bank bij te komen van het concert, want al met al zijn we allemaal doodop. Na een tijdje na te hebben gedacht besluit ik om even een rondje te lopen. Ik zeg tegen de jongens dat ik over een halfuurtje terug ben, waarna ze me met een ietwat vage blik in hun ogen aankijken.

Lopend door een paar straatjes hoor ik opeens gegil en ik bedenk me geen moment. Ik ren op het geluid af en kom uit in een donker, verlaten steegje. Als ik goed kijk zie ik in de verte drie mensen staan, waaronder iemand net een flinke klap kreeg.

''Hey, laat dat eens!'', roep ik met een harde stem.

De twee jongens kijken me lachend aan en geven de persoon vervolgens nog een paar rake klappen, en als je goed luistert hoor je diegene kreunen van de pijn.

Ik ren naar de mensen toe en geef iemand een klap recht in zijn gezicht, waardoor hij achteruit wankelt.

Nu ik beter kan zien wie het slachtoffer is, zie ik tot mijn schrik dat het Rose is. Wat doet zij in godsnaam in dit steegje, is ze helemaal gek geworden?

Opeens voel ik een klap in mijn buik en geef een luide kreet, waarna ik nog een knietje krijg in mijn ''gevoelige deel.'' Ik klap naar achteren en moet even op adem komen voordat ik weer iets kan doen.

Als ik mezelf weer kan oriënteren zie ik dat de twee jongens ervandoor zijn gegaan.

Ik kniel neer naast Rose en zie dat ze een blauw oog heeft en ook zit er een snee boven haar wenkbrauw. ''Shit Rose, gaat het wel met je?''

Als ik zie dat ze een klein knikje geeft weet ik dat het niet goed zit en probeer haar voorzichtig op te tillen.

Na een paar luide gillen en kreten lukt het om haar zo voorzichtig mogelijk op te tillen en mee te nemen naar binnen. Zo snel als mijn benen kunnen loop ik naar binnen en vraag een bewaker de deuren open te doen. Als hij Rose ziet schrikt hij en vraagt of er een ambulance moet komen.

''Ik denk dat er geen ambulance nodig is, bedankt'', antwoord ik snel. Al lopend naar de backstage ruimte krijg ik een paar rare blikken van mensen, maar gelukkig vragen ze verder niets. Aangekomen in de kamer van de jongens en mij zie ik dat ze een of ander spel aan het doen zijn.

Zodra ze mij in hun vizier krijgen worden hun ogen groot en zakt hun mond naar beneden. ''What the, wat is er gebeurd Luke?'', vraagt Calum met een ongeruste stem.

Ze maken snel de bank vrij en zo voorzichtig mogelijk leg ik Rose op de bank, waarna ze een kleine kreun geeft.

''Ik weet het niet, toen ik een rondje ging lopen hoorde ik gegil en ik rende erop af. Toen ik in een steegje kwam zag ik dat ze in elkaar werd geslagen door twee jongens, ik heb geen idee wie het waren.''

Lieve schattige panda's van me, wat vinden jullie ervan? Graag zou ik wat meer van jullie horen, zoals ik al eerder meldde!

Nog steeds super leuk dat jullie mijn boek lezen, op naar de 3K!

Kus, Bente.