Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 29.

POV Luke

De jongens en ik hebben net pizza besteld en helaas moeten we ze zelf gaan ophalen, wie verzint dat nou? Maargoed, uiteindelijk was ik de dupe en moest ik door de stromende regen naar de pizzeria. Ashton had ook nog eens de auto kapot gereden, dus ik mocht gaan lopen.

Door de stromende regen liep ik door het parkje naar de pizzeria en was ik ook nog eens de paraplu vergeten. Met mijn inmiddels kletsnatte haar was ik op de helft van het parkje toen ik iemand op een bankje zag liggen.

Wie gaat er nou met dit weer op een bankje in het park liggen?

Ik liep naar de persoon op het bankje toe en lachte een beetje toen ik diegene meteen in elkaar zag duiken. Zou ik er zo angstaanjagend uitzien? Ik beland bij het bankje en zie tot mijn verbazing een meisje liggen. Haar schouders schokken een beetje, zou ze huilen?

Ergens komt ze me bekent voor, zou het soms Rose zijn?

''Rose?'' Geen antwoord. Misschien is het haar wel helemaal niet.

''Hey meisje, gaat het wel goed?'' Haar hele lichaam spant zich aan bij het horen van mijn naam, wat is er toch aan de hand? Voorzichtig leg ik een hand op haar schouder en voel de spieren onder mijn hand samentrekken, ze denkt vast dat ik een vieze man ben.

''Ik doe je niets, draai je maar om'', zeg ik met een voorzichtige stem. Geen beweging. Met mijn hand draai ik het meisje een beetje om en vang een blik van haar gezicht op. Haar mascara is uitgelopen en ze ziet er verdrietig uit.

Ik probeer haar verder om te draaien maar ze staat snel op en rent door de bomen het park in, verschrikt kijk ik naar het wegrennende meisje. Ik bedenk me niet en ga meteen achter haar aan, gelukkig is ze niet zo snel en ben ik al snel vlakbij haar.

Net als ik haar wil vastpakken gaat ze een andere richting op en grijp ik in het niets, waardoor ik hard op de grond val. Verward sta ik op en tuur naar de plek waar ze net is heengegaan, maar er is geen mens meer te bekennen. Ik loop dezelfde kant op als het meisje en het duurt maar even voordat ik haar heb gevonden.

Ze zit op de grond tegen een boom aan, proberend zich te verstoppen. Helaas voor haar zag ik een stukje van haar benen en snel ik loop naar het meisje. Ik kniel naast haar neer en ze geeft een kleine gil van schrik, waarna ik snel gebaar dat ik niets zal doen.

Nu ik haar gezicht zie geloof ik mijn eigen ogen niet, het is wel Rose! Ze kijkt me met een verdrietige blik aan en wil weer wegrennen, maar deze keer ben ik sneller en grijp haar arm vast. Ze geeft een kleine kreun en ik bedenk me dat ik haar op een verkeerde plek heb vastgepakt.

''Shit, het spijt me Rose!'', zeg ik snel. Ze kijkt me niet aan en kijkt wat door het park heen, niet wetend wat ze zou moeten zeggen. Uiteindelijk besluit ik maar te vragen wat ze zo laat in het park doet, ze zou toch met Stephanie meegaan?

''Haar ouders waren thuis en haar vader heeft geen baan meer. Ze konden niet nog een extra iemand in huis hebben, ik was niet hun verantwoordelijkheid'', fluistert ze met een zachte stem. Geschrokken kijk ik haar aan, meent ze dat nou?

''Maar waar moet je nu dan heen, je kan toch niet op een bankje met dit weer gaan slapen?!'', vraag ik met ongeloof in mijn stem. Ze haalt haar schouders op en kijkt me dan met een serieuze blik aan. ''Ik heb niemand anders Luke, bij Skylar zou het al helemaal niet mogen.''

''Met mijn familie heb ik geen contact en verder heb ik niemand, het huis is verkocht en ik heb geen andere verblijfplek.''

''Ik laat je niet hier alleen in een park slapen Rose, je mag wel bij ons intrekken voor een poosje, totdat je iemand anders hebt gevonden en daar terecht kan'', zeg ik overtuigd. Ze kijkt me ongelovig aan, zou ze het niet willen?

''Luke, je ben wereldberoemd en je moet ook verder met je tour. Ik kan echt niet zomaar bij jullie intrekken, dat kan gewoon niet!''

''Het is okay Rose, echt waar. We hebben een break met de tour en mogen zelf bepalen wat we gaan doen, je kan best bij ons verblijven'', probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen. Ze kijkt me even aan en werpt dan haar blik naar beneden, zacht hoor ik haar een instemmend geluidje maken.

''Dan is dat geregeld, het komt goed Rose.''

''Ik hoop het Luke, ik hoop het'', mompelt ze zachtjes. We lopen terug naar het bankje, pakken haar spullen en lopen vervolgens naar het hotel van de jongens en mij. In de lift trek ik haar tegen me aan, ze is helemaal doorweekt en koud.

Als de liftdeuren opengaan trekt ze zich snel los en loopt voor me de lift uit, duidelijk geschrokken van mijn plotselinge actie. Ik loop achter haar aan naar de juiste kamer en mompel een sorry tegen haar, waarna ze me haar prachtige glimlach schenkt.

Ik open de deur en we treffen een met elkaar in een stoeipartij vechtend paar jongens aan, waarna Rose en ik in de lach schieten. Meteen stoppen de jongens en kijken Rose met een knalrood hoofd aan, waardoor ze nog harder moet lachen.

De tranen lopen over haar wangen en ik heb haar nog nooit zo gezien, zo vrolijk en spontaan. Als ze opmerkt dat we allemaal naar haar kijken stopt ze met lachen en kijkt met een verlegen hoofd naar de grond. Dan kijken de jongens me met een vragende blik aan, ze snappen natuurlijk niet waarom ze hier is.

''Ehm, ze is hier omdat Stephanie haar ouders vonden dat ze niet hun verantwoordelijkheid was en ze niet bij hun mocht verblijven. Toen ik de pizza's moest halen zag ik haar op een bankje in het park en heb haar hier onderdak aangeboden, wat ze uiteindelijk heeft aangenomen'', vertel ik ze kort.

Even kort lijken ze helemaal versteld te staan, precies zoals ik ook had gereageerd. ''Die ouders zijn niet goed wijs en natuurlijk mag je hier blijven Rose!'', roept Michael meteen.

Ze kijkt hem met een onzekere maar dankbare glimlach aan en kijkt me dan geschrokken aan. ''Wat is er?'', vraag ik bezorgd.

''Je bent door mij helemaal vergeten de pizza's op te halen'', giechelt ze. Ik sla met mijn hand tegen mijn voorhoofd aan, helemaal vergeten! De jongens zuchten lang, die zullen inmiddels wel honger hebben.

Met Rose heb ik snel de pizza's opgehaald en nu liggen we met z'n allen lui op de bank. Rose ligt met haar hoofd op mijn borst en haar voeten liggen lui over Calum zijn benen heen. Calum ligt op zijn beurt op het lange deel van de bank en daar tegenover zitten Michael en Ashton op een stoel.

Op een stoel ja, niet op twee stoelen. Het ziet er best schattig uit eigenlijk, ook al vallen ze allebei niet op hetzelfde geslacht. Niet dat ik daar tegen ben, mensen mogen zelf weten op welk geslacht ze verliefd worden. Sterker nog, dat kies je niet eens.

Maargoed, Rose is als een gestoorde commentaar aan het geven op de film die we aan het kijken zijn, the Mazerunner of zoiets. Gillend en schreeuwend ligt ze hier op mijn buik en we lachen haar allemaal uit.

''Wat nou, die jongen kon toch zelf ook wel verzinnen dat hij naar rechts moest gaan? Zelfs mijn kleine linkerteen kan dat bedenken.'' Wat heeft ze toch altijd leuke uitdrukkingen, ik kan er echt niet genoeg van krijgen. De manier waarop ze haar ogen tot spleetjes knijpt en er een rimpel tussen haar wenkbrauwen vormt is zo grappig.

En dan scheld ze weer met een raar woord waardoor de jongens en ik helemaal stukgaan, het is alsof we elkaar al jaren kennen. Het is enorm gezellig en Rose blijft maar commentaar geven, ze weet ook niet van ophouden.

Als de film eindelijk is afgelopen zijn we allemaal best moe en besluiten om naar bed te gaan. Ik loop naar mijn kamer maar zie Rose verlegen op de bank blijven zitten. ''Waar moet ik slapen?'', vraagt ze met een verlegen stem.

''Je mag wel bij mij, ik heb toch een tweepersoonsbed'', opper ik mijn lieve bedje op. Ze knikt en volgt me naar mijn kamer, waar ze een veel te groot shirt van mij aandoet als pyjama. Ze ziet er zo schattig uit, damn. We kruipen in bed en vallen al snel in slaap.

Vandaag was een rare, mooie en leuke dag, met wat aparte wendingen. Maar het belangrijkste is dat ik Rose bij me heb liggen, vredig in slaap en veilig bij mij en de jongens.