Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 21.

POV Rose

''Zou dit het einde van mijn bestaan zijn?''

Nou, helaas kan ik je vertellen dat het weer niet is gelukt. Ja, je leest het goed, weer niet. Ik heb al eerder geprobeerd zelfmoord te plegen door middel van verdrinking, moest er natuurlijk net een man langslopen die me zag en heeft gered.

Ik zal je vertellen wat er is gebeurd nadat ik bijna was doodgegaan, bijna, maar net niet helemaal.

Flashback.

Mijn ogen voelden steeds zwaarder aan en ik dacht dat het nu eindelijk was gelukt. Eindelijk was ik verlost van de vreselijke pijn, van alle ellende en verdriet in mijn leven. Hoe zou het eigenlijk zijn om dood te gaan?

Voel je dan echt niets meer, net zoals als je slaapt? Of is er een hele andere wereld waar je in terecht komt, en alles gewoon verder gaat? Ik voelde mezelf wegzakken in een diep, zwart gat en bereidde me voor om nu dan echt alles te verlaten. Wat er te verlaten viel dan, ik had toch niet zoveel.

''Bedankt voor de leuke tijden met jullie 5sos, Stephanie, Skylar en Haylor. Ik zal jullie nooit vergeten, en ik hoop dat jullie mij ook zullen blijven herinneren.'' Met dit nog hardop gezegd te hebben val ik weg, en net als ik denk dat ik dood ben hoor ik iemand met een vreselijk snel tempo de trap ophollen.

Als je dood bent hoor je dat soort dingen toch niet meer?

''ROSE!'', hoor ik ver weg een stem roepen. Het dringt tot me door dat ik nog steeds niet dood ben, verdomme, hoe moeilijk moet het zijn? ''Rose, Rose hoor je me nog?'', hoor ik de stem weer zeggen. Ik ben al te ver weg gezakt om te kunnen reageren, misschien laat de persoon me wel sterven.

''Shit Rose, je mag nog niet weggaan.''

Mag dat niet? Maar niemand houdt toch van me, wat heb ik hier nog te zoeken? Mijn gezin is kapot en ik heb niemand meer, alleen de jongens, Steph en Skylar. Maar ook zij weten lang niet alles, ze weten lang niet hoe slecht ik me voel.

Plotseling voel ik twee sterke handen onder mijn rug die me omhoog tillen. Pijn schiet door mijn lichaam en ik geef een gil. ''Godzijdank Rose, je bent er nog. Houdt het alsjeblieft nog even vol, nog even'', vraagt de stem smekend.

Nee, ik wil het helemaal niet nog langer volhouden. Laat me nou gewoon sterven, dan heeft iedereen vrede. Dan ben ik gelukkig en ieder ander mens ook, niemand geeft toch om mij en al mijn problemen.

Ik voel mezelf verder wegzakken en hoop dat mijn lichaam het heeft opgegeven. Net zoals ik heb gedaan, een paar jaar geleden. Mijn mond voelt droog aan en mijn lichaam doet pijn. Hier wil ik niet mee verder leven, niet als het zo moet gaan.

Voordat ik nog verder kan denken wordt ook mijn brein zwart en valt alles in me uit.

Is dit nou hoe het voelt om dood te gaan?

Einde flashback.

''Tuut, piep, tuut, piep, tuut, piep, tuut piep, tuut, piep, tuut, piep.'' Het geluid gaat gestaag door en is niet van plan om op te houden. Ik ben nu al geïrriteerd door het vreselijke geluid en probeer het uit te zetten.

Met mijn ogen dicht en hand tastend door de ruimte probeer ik iets te vinden waardoor het geluid kan stoppen. Dan bedenk ik me opeens iets, hoor ik niet dood te zijn? Of ben ik al dood en zit ik nu in de hemel, of de hel?

Mijn hand raakt een slang en ik volg waar het draadje heengaat. Ik kom uiteindelijk uit bij mijn neus en voel dat het daar vast wordt gehouden door weet ik veel wat. Het zit erg vervelend en ik besluit om het eraf te halen.

Mijn handen reiken naar het vervelende draadje en beginnen eraan te trekken. Plots voel ik een andere hand die de mijne weghalen, ''ik dacht het niet Rose.''

Huh, wie is dat nou weer? Ik heb die stem al vaker gehoord, wie kan het zijn? Wat doet diegene hier, is die soms ook dood?

Langzaam begint het tot me door te dringen dat ik helemaal niet dood ben, sterker nog, ik lig in het verdomde ziekenhuis! Ik kreun en meteen hoor ik de stem weer, deze keer bezorgd. ''Rose, gaat alles wel goed? Moet er een assistente komen?''

Neehee, laat me nou gewoon een keer. Laat me gewoon een keer doodgaan en in rust leven, daar maak je me blij mee. Niet om me te laten leven, daar word ik toch alleen maar depressief van.

Ik ben nog steeds niet in staat om te praten, alsof mijn stem het wel heeft opgegeven maar mijn lichaam nog steeds dapper de strijd aangaat. Stom, stom, stom lichaam. Wees nou eens braaf en geef het op, net zoals mijn stem en mijzelf.

Maar nee, mijn lichaam is een vervelend kreng en is zo eigenwijs als een klein kind, helaas. Dus leg ik me er maar bij neer, voor deze keer. Ooit zal het me wel lukken, en ik voel dat dat niet lang meer gaat duren.

Maargoed, eerst hier maar eens uit zien te komen, zonder teveel de aandacht te trekken. Ik probeer mijn ogen te openen, wat tot mijn verassing een beetje lukt. Ik kijk door het spleetje van mijn ogen en zie in het begin alleen maar wit.

Man, wat is dat licht toch altijd fel. Na even gewacht te hebben probeer ik het weer en merk dat ik nu al een beetje gewend bent aan het vervelende licht. Met wat moeite draai ik mijn hoofd heen en weer, en tref een vreselijk saaie ziekenhuiskamer aan.

Alles, maar dan ook echt alles is wit en van plastic. Precies zoals ik het me had voorgesteld dus, verschrikkelijk. Ik hoopte altijd dat ik nooit naar een ziekenhuis zou moeten, maar zie hier, mezelf liggend in een stom bed met een veel te hard matras.

Als ik denk alles gezien te hebben kijk ik nog een keer rond en mijn beeld begint langzaam wat scherper te worden. Tot mijn verbazing zie ik dat er iemand naast me zit op een wit, plastic stoeltje. Met zijn ogen gesloten zit hij daar vredig en wel te slapen, zijn mond hangt een stukje open.

Na een tijdje gestaard te hebben doet hij zijn ogen open en kijkt me met een opgelucht gezicht aan.

''Rose, doe me dit nooit, maar dan ook echt nooit meer aan.''

Hey lieve schattige panda's!

Hoe vonden jullie het hoofdstukje?

Voten, comments geven en followen is gratis ;)

Kus, Bente.