Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 19.

POV Rose

Na een lange nacht word ik langzaam wakker en probeer me te bedenken wat er gisteren is gebeurd. Vaag hoor ik een paar stemmen met elkaar praten en bedenk me dan opeens waar ik ben.

Ik ben in de ruimte bij het concertgebouw met 5sos, aangerand, mishandeld, gered door een bekend iemand. Nu ik weer wat helderder kan nadenken snap ik opeens dat het Luke was die me heeft gered uit de handen van de twee dronken jongens.

Na nog een tijdje te hebben nagedacht hoor ik voetstappen mijn kant op komen en de bank zakt langzaam een stukje in. ''Rose?'', vraagt Luke met een zachte stem. ''Hm'', is wat ik als geluid fabriceer. ''Weet je nog wat er gisteren is gebeurd?'' ''Uhuh.''

Ik probeer mijn ogen te openen en zie dat er een deken over me is heen gelegd, wat lief van ze. Ik vraag me af waar de jongens hebben geslapen, zouden ze niet naar een hotel moeten gaan om te overnachten? Ze moeten toch ook verder met hun tour, hoe zit dat dan?

Verschillende vragen schieten door mijn hoofd heen, geen een waar ik een antwoord op weet. ''Weet je wie die jongens waren?'', vraagt Luke opeens. Ik schud van nee, ik heb werkelijk waar geen idee wie het waren.

''Wat deed je zo laat nog in dat steegje?''

Zeg, zit ik soms in een verhoorkamer?

''Ik wilde mijn moeder bellen en zocht naar goed bereik, toen ik ver van het gebouw was wilde ik teruglopen maar wist de weg niet meer. Ik belandde in het steegje en daar waren die dronken gasten opeens.''

Het is een lange tijd stil, en bedenk me dan opeens iets. Waar is Stephanie? Ze moet zeker doodongerust zijn, aangezien ik opeens was verdwenen. Nog voordat ik iets kan vragen gaat de deur open en loopt, wat een toeval, Stephanie naar binnen.

''Is ze al wakker?'', vraagt ze met een bezorgde stem. De jongens knikken en ze loopt snel op me af, met een bezorgde blik op haar gezicht. ''Shit Rose, ik maakte me enorme zorgen! Na een kwartier was je er nog steeds niet en ben ik gaan rondvragen, totdat ik op begeven moment Calum tegen het lijf liep en hij me het hele verhaal heeft verteld.''

''Het spijt me'', is het enige wat ik op dit moment weet te antwoorden. ''Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen gek'', zegt ze met een kleine lach. Ze geeft me een knuffel en een steek schiet door mijn lichaam. ''Verdomme'', kreun ik.

Meteen kijkt iedereen me bezorgd aan en ik wuif het snel weg, niemand hoeft zich zorgen om me te maken. ''Gaat het wel?'', vraagt Michael met een bezorgde stem aan me. ''Ja, het gaat prima'', piep ik.

Verdomme, waarom moet mijn stem juist nu zo spastisch doen?

''Nee, het gaat niet prima Rose'', klinkt Michael zijn stem door de ruimte. ''Je bent verdomme mishandeld door twee dronken gekken en je hebt overal blauwe plekken zitten. Boven je wenkbrauw zit een snee en het lijkt alsof je al dagen niet gegeten hebt.''

Ach, je wilt niet weten waar er allemaal sneeën zitten Michael.

''Het gaat echt goed met me, ik heb alleen een beetje pijn in mijn lichaam. Niets om je zorgen over te maken dus.'' Ik probeer het zo zelfverzekerd mogelijk over te laten komen, wat niet helemaal lukt. Ze werpen me allemaal een bezorgde blik toe en kijken naar mijn gezicht.

Het is zo vreselijk ongemakkelijk als iedereen naar je kijkt, al helemaal als het de vier jongens zijn waar je al je hele leven lang fan van bent. ''We moeten maar eens naar huis gaan Steph'', mompel ik. Ze knikt en ik sta in een soepele beweging op.

Nou ja, het had soepel moeten zijn. Waar ik alleen niet op bedacht was helaas, was dat mijn rug nogal wat klappen had gehad en niet zo stabiel meer was. Een vreselijke pijnscheut ging door mijn lichaam en ik slaakte een keiharde gil.

Het zag ernaar uit dat ik de grond zou gaan begroeten, die gevaarlijk dichtbij kwam. Ik sloot mijn ogen en bereidde me voor op een harde klap, aangezien een vloer niet zo zacht is.

Maar net voordat ik de grond zou gaan verkennen grepen twee warme en grote handen mijn armen vast en trokken me overeind. Met een pijnlijk gezicht leunde ik tegen diegene zijn borst aan en kon voor een moment niets doen.

''Rose, misschien moet je even naar een dokter gaan?'', fluisterde Luke zijn zachte stem in mijn oor. Ik had niet verwacht dat hij zo dichtbij zou zijn en een huivering ging door me heen, wat was dat nou?

Ik voelde zijn adem langs mijn nek gaan en ik rook zijn mannendeodorant, geen verkeerde geur.

''Nee, het gaat wel echt waar.'' Ik keek iedereen zo overtuigend aan, en gelukkig geloofden ze me deze keer wel. Luke liet me voorzichtig los en bleef beschermend achter me staan, voor het geval ik weer als een malloot zou vallen.

Gelukkig kon ik deze keer wel normaal lopen, met alleen een paar steken door mijn rug heen.

Even doorzetten Rose, je mag je niet zwak opstellen. Ze mogen geen medelijden hebben, dat ben ik niet waard.

Nadat ik de jongens allemaal een knuffel heb gegeven en we naar buiten lopen weet ik niet eens hoe laat het eigenlijk is. Aan de zon te zien is het rond twee uur, nog niet zo laat dus. Vroeger heb ik ooit geleerd hoe je aan de stand van de zon kan zien hoe laat het is, wat best handig is eigenlijk.

''Wacht nog even!'', galmt Ashton zijn stem door de straat. Verbaast kijken Stephanie en ik om, wat zouden ze nog van ons willen? ''We zouden jullie graag nog een keer willen zien, om nu een keer echt kennis te maken'', zegt hij met een verlegen stem.

Vraagt dé Ashton ons nou om elkaar nog een keer te ontmoeten? Wow. ''Ja natuurlijk, dat lijkt ons ook heel leuk!'', roept Stephanie enthousiast. We wisselen nummers uit, en meteen voelt het alsof we al veel langer vrienden zijn. Als we dat zijn, tenminste.

Stephanie en ik lopen met een glimlach van oor tot oor naar het station, deze dag kon in ieder geval niet meer stuk.

Tenminste, dat is wat ik dacht.