Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 20.

Als je gevoelig bent voor zelfpijniging en dingen in die trend raad ik je aan om het deel tussen de ** over te slaan!

POV Rose

We zijn weer aangekomen bij het station in het mooie Londen, vlakbij onze huizen, en samen met Stephanie fiets ik weer terug naar huis. Nadat we afscheid hebben genomen bij ons vaste kruispunt fiets ik door naar mijn huis.

''Ik ben thuis!'', roep ik door het huis. Nadat ik een tijdje heb gewacht en nog steeds geen antwoord terug heb, bedenk ik me dat mijn ouders weggingen met mijn zusje. Lekker alleen thuis, daar is niets verkeerds aan.

Ik maak het mezelf gemakkelijk en pak een blikje cola, waarna ik op de zachte bank neerplof. Ik kijk wat tv en praat nog even met Haylor, die ik lang niet meer heb gesproken.

Als het donker begint te worden kijk ik op de klok, zeven uur 's avonds. Mijn ouders hadden toch echt gezegd voor het eten thuis te zijn, vreemd. Ik pak de telefoon en bel mijn moeders nummer, ze neemt niet op. Ik bel mijn vader die ook niet opneemt, normaal nemen ze altijd hun mobiel op.

Ik begin meteen nare dingen te bedenken, misschien is er wel iets met ze gebeurd? Nee Rose, er is vast niets met ze gebeurd. Ze komen zo meteen gewoon thuis en alles gaat goed met ze. Ik herhaal het zinnetje een paar keer, maar een vervelend gevoel blijft aan me knagen.

Na een halfuur gaat de telefoon opeens over en ik weet niet hoe snel ik deze op moet nemen. ''Hallo, met Rose Wood'', antwoord ik zenuwachtig.

''Hallo Rose, met mevrouw de Veer, ik heb vervelend nieuws voor u. Uw ouders en zusje zijn betrokken geraakt in een groot auto ongeluk en zijn met kritieke toestand naar het ziekenhuis toegebracht.''

Dit kan niet waar zijn. Auto ongeluk, kritieke toestand, straks gaan ze dood?!

''Kunt u me misschien meer vertellen over de situatie van mijn gezin?'', vraag ik met een pieperige stem. ''Ik zal voor u kijken, een moment geduld graag.''

Een moment geduld, wat denkt dat wijf welniet? Ik dreig mijn gezin kwijt te raken en zei vraagt om een freaking moment geduld? Verdomme zeg, de mensen van tegenwoordig.

''Het spijt me Rose, ik krijg net binnen dat uw zusje het niet heeft gehaald. Ze heeft een harde klap tegen haar hoofd gekregen waar ze niet meer bovenop kon komen. Uw ouders liggen bij de intense of care afdeling, de kans dat zij het zullen halen is helaas erg klein.''

Mijn zusje is dood? Dat is onmogelijk, ze is pas zo jong! Ze hoort nog een heel leven voor zich te hebben, een toekomst te creëren met een man en kinderen, oud worden en te spelen met haar kleinkinderen! Ze kan niet zomaar weggaan, zonder gedag te zeggen. Zonder een beetje geleefd te hebben!

Nooit meer zal ik mijn zusjes stem horen. Nooit meer zal ik haar grote goudbruine ogen zien glinsteren als ze een grapje maakt. Nooit meer zal ik met haar mee naar de speeltuin kunnen gaan en mezelf compleet voor schut zetten. Nooit meer zal ik haar horen giechelen als ze iets heeft gedaan wat niet mocht. Nooit meer zal ik haar wangen rood zien kleuren als ze verlegen is. Nooit meer zal ik haar kunnen ophalen van school en haar kunnen opvangen als ze op me af kwam rennen.

Nooit meer zal ik mijn zusje levend zien, vol met ideeën over de wereld.

**Woedend smijt ik de telefoon tegen de muur aan, waarna hij in stukken breekt en op de grond valt. Precies zoals ik me voel, gebroken. Ik ren de trap op en vlucht naar mijn kamer, naar het enige wat me op dit moment kan helpen.

Ik weet dat ik heb beloofd om het niet meer te doen maar ik kan niet anders, ik kan het gewoon niet. Hebberig graai ik naar het scherpe voorwerp terwijl de tranen over mijn wangen glijden. Als ik het zilveren voorwerp voel gris ik het van het plankje af en kijk er met een pijnlijke blik naar.

Ik stroop mijn mouwen omhoog en zet zonder erbij na te denken het mesje in mijn huis. Een brandend gevoel gaat door me heen maar god, wat voelt dit fijn. Eindelijk voel ik weer de pijn die ik wilde voelen, de pijn die me weer liet voelen zoals vroeger.

Twee jaar lang ben ik clean geweest maar ik kan niet meer. De stemmen in mijn hoofd zijn gekmakend, de pesterijen verpesten mijn leven en niemand die het doorheeft. Twee jaar lang konden mijn ouders me redden van het zilveren ding dat sneeën in mijn arm maakt, maar nu is het voorbij.

Het scherpe voorwerp raast als een wervelwind over mijn arm en laat diepe sporen achter. Een snee, twee sneeën, drie sneeën, wat kan mij die vierde snee nog schelen? Als ik eenmaal begin kan ik niet stoppen, dat is mijn grootste valkuil.

Bloed sijpelt als een rivier van mijn arm af, op mijn broek en de houten vloer. Trillend haal ik het mesje van mijn huid af en trek mijn broek een stukje omlaag, waar ik op mijn heupen een vers spoor van diepe sneeën achterlaat.

Het voelt zo geweldig goed, het voelt zo fijn om eindelijk alle ellende even te vergeten. Maar ik ben deze keer niet van plan om het bij even te houden, ik wil het voor altijd. Ik wil weg van alle rottige ellende in mijn leven, weg van alle mensen die mijn leven zo enorm verpest hebben.

Niemand heeft ooit geweten hoe slecht ik me heb gevoeld de laatste jaren. Elke keer toverde ik wel weer een glimlach op mijn gezicht en overtuigde iedereen ervan dat het goed met me ging. Niemand had door dat ik vanbinnen kapot ging, kapot werd gemaakt door al het verdriet.

De stemmen in mijn hoofd die blijven zeggen dat ik dik ben, niets waard ben, lelijk ben. De pesterijen die me langzamerhand aan het overnemen zijn, me waardeloos laten voelen. Het verdriet van alle ellende die de overhand krijgt en me dingen laat doen die totaal gestoord zijn.

Ik werp een blik op mijn sneeën, elk met een eigen emotie, een eigen verhaal, een eigen gevoel. Ze zijn een deel van mijn leven geworden, een deel dat niemand goed kan maken en ook niemand kan veranderen. Zelfs 5sos niet, hoe erg ze me ook helpen.

Langzaam voel ik dat mijn benen slapper worden en val met een klap op de grond. Mijn ogen worden zwaarder en er flitst telkens een bepaalde zin door mijn hoofd.

Zou dit het einde zijn van mijn bestaan?**

Hey lieve schattige panda's van me!

Vertel me, wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Was het te erg of slecht geschreven, of juist wel goed? Het was namelijk best moeilijk om te schrijven, en uiteindelijk is dit eruit gekomen!

Votes, comments en follows zijn altijd welkom!

Kus, Bente.