Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 65.

POV Luke

Op zijn gezicht vormt zich een gemene grijns. Het liefst zou ik die er nu met al mijn woede afslaan, maar dat lijkt me niet het beste idee op dit moment. Hij komt dichterbij, totdat onze gezichten slechts een paar centimeters van elkaar verwijdert zijn.

''Rose is niet hier, zoals je ziet.''

Wauw, dat had ik zelf ook al wel gezien, jezus.

''Waar is ze dan wel? Doe niet zo moeilijk en geef Rose terug aan ons, wat heeft ze jou ooit misdaan om haar zo te behandelen?'', vraag ik met een boze stem. Zijn grijns valt van zijn gezicht af en met een boze blik kijkt hij me aan.

''Mij niet zien als baas, mij niet eren, mij niet geven wat ik wil. Daarom moet ze boeten, ze moet voelen wie er de baas is!'' Met open mond kijk ik hem aan, meent hij dit nou serieus? Hij doet met alsof hij een of andere koning is, wat is er mis met deze gast?

''Kijk, je bent geen goddelijkheid of iets in die richting. Ik heb geen idee wie je bent, maar er is iets goed mis in die bovenkamer van je. Ga naar de dokter, je spoort voor geen meter!'', roep ik kwaad.

''Let jij maar eens op wie er hier de baas is'', zegt hij met een grommende stem.

''Oke.''

''Oke.''

''Kom mee naar mijn huis, daar praten we verder. Dit lijkt me nou niet de plek om te, onderhandelen.'' Ik kijk even om naar de bewakers en de jongens, die me alleen een beetje aanstaren. Ik zucht, draai me om en knik naar hem. Hij grijnst en gebaart hem te volgen.

Ik loop terug naar de auto, waarna de jongens me volgen. Snel stappen we in en volgen de bende voor ons. Een ding is me in ieder geval duidelijk geworden, hij is knettergek. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt in mijn leven en ik heb toch al wel heel wat meegemaakt.

''Wat gaat er gebeuren als we daar zijn?'', vraagt Michael. Ik haal mijn schouders op, niemand in deze auto die dat weet. Ik hoop vurig dat we naar de plaats gaan waar Rose zich ook bevindt. Ik hou het niet meer uit zonder haar, het is een kwelling.

Na een lange stilte rijden we een oprit op, door een hek heen en stoppen voor een reusachtig huis. We stappen allemaal uit en kijken even naar het enorme gebouw dat voor ons staat. Sean staat ons al op te wachten en aan zijn tikkende voet te zien is hij erg ongeduldig.

Met een expres langzaam tempo lopen we naar hem toe, zijn gezicht staat op onweer. Met z'n allen lopen we het huis in, en als ik niet zou weten wie het waren zou het net op een grote vriendengroep lijken. Helaas is dat niet het geval, helemaal niet zelfs.

''Treed binnen in dit nederige stulpje, volg mij maar'', zegt Sean met een bekakte stem. Ik rol met mijn ogen en ik hoor de jongens achter kuchen. Ik grijns even en loop hem dan achterna door allerlei enorme gangen. Overal staan bewakers met, op zijn zachts uitgedrukt, grote wapens.

Na een eeuwigheid komen we eindelijk uit in een grote kamer met twee banken in het midden. Daarnaast staat een enorme televisie met grote boxen eromheen. Aan beide weerzijden van de kamer zijn grote ramen met daarvoor verschillende planten.

We gaan zitten op een van de banken en Sean zit voor ons. Hij legt zijn armen op zijn knieën en kijkt ons met een scheve grijns aan. Zijn bewakers staan voor de deur en houden ons nauwlettend in de gaten, net zoals de bewakers die wij hebben meegebracht.

''Laat Rose hierheen gestuurd worden, we hebben nog heel wat te bespreken'', zegt hij met een kille toon tegen een bewaker. Hij knikt en loopt de kamer uit, waarna de deur met een knal dichtslaat. Ik kijk Sean met een bedenkelijke blik aan, maar het enige wat hij dat is grijnzen.

''Dus, wat hebben jullie allemaal voor onze lieve Rose over?''

''Alles. Rose verdient dit niet, en al helemaal niet door zo'n zak als jij'', floep ik er uit. Sean kijkt me boos aan maar herstelt zijn blik al snel.

''Goed, als jullie echt alles over hebben voor haar heb ik wel een goede deal. Jullie mogen Rose terug, maar daar staat natuurlijk wel iets tegenover.''

''Vertel wat, we zijn niet bang voor je'', zegt Calum opeens. Ik kijk hem aan en hij schenkt me een glimlach. Ik draai me weer om en kijk Sean aan, die met een bedenkelijke blik uit het raam kijkt.

''Ik wil, ik wil dat jullie gaan praten met mijn vader. Hij moet ervan overtuigd worden dat ik ook een sterke zoon ben, en niet het watje die hij denkt dat ik ben.''

Verbaast kijk ik hem aan, meent hij dit nou serieus?

''Ach, ben je zelf te bang voor je pappie om dat te zeggen?'', zegt Michael met een spottende stem.

Sean kijkt hem woedend aan en ik moet er alleen maar om lachen. Hij is ook zo een sukkel, wie denkt hij wel niet dat hij is? Een beetje stoer doen, maar ondertussen wel bang zijn voor zijn vader.

''Bang? Nee, dat nooit. Maar goed, als jullie dat te makkelijk vinden zal ik iets anders verzinnen. Ik wil dat jullie tegen de fans zeggen dat jullie stoppen met de band. Ik verlies Rose, jullie verliezen je roem. Is dat niet eerlijk?''

Met open mond kijken we hem aan, is hij gestoord? De fans zijn ons leven, we kunnen niet zomaar stoppen!

''Dat is geen optie, we kunnen niet zomaar ons hele bestaan opgeven'', zeg ik boos.

''Alles voor Rose toch? Als ze echt zo belangrijk voor jullie zou zijn zouden jullie hier wel akkoord mee gaan.''

Op dat moment komt er een bewaker binnengestormd, zijn gezicht staat woedend en tegelijkertijd geschrokken. Hij kijkt Sean aan en wenkt hem. Hij loopt naar de bewaker toe, die vervolgens snel tegen hem begint te praten. Nadat hij uitgepraat is staat Sean zijn hoofd op uitbarsten.

''Rose is verdwenen.''

Hai lieve schattige panda's!

Ah oh, geen Rose meer in dat huis. What now? Luke is natuurlijk helemaal hopeloos, poor him :(

Wat denken jullie dat er zal gaan gebeuren? Zullen ze de deal sluiten?

Ik ga wel lekker door met de vragen, dus reageer er allemaal weer op!

Vraag bij dit hoofdstuk:

Stel dat je idool jouw vriend/vriendin zou zijn, hoe zou je daar dan op reageren?

Kus, Bente.