Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 23.

POV Rose

Ik kijk naar Luke zijn perfect synchroom bewegende lippen en het dringt niet helemaal tot me door wat hij net heeft gezegd. Zijn ogen zijn een prachtige kleur blauw en zijn blonde haar zit warrig door elkaar.

Dan dringen de herinneringen mijn hersenen weer in en een naar gevoel bekruipt me. Mijn zusje is overleden, mijn ouders.. zouden ze al overleden zijn?

Tranen branden achter mijn ogen en het is al te laat om ze tegen te houden. Met grote snikken breek ik, tranen vloeien eenzaam over mijn wangen en vinden een weg naar mijn mond.

Luke schrikt en komt snel bij me op het bed zitten, waarna hij me liefkozend over mijn haar aait. ''Wat is er Rose, wat is er gebeurd?'', vraagt hij met een medelevende stem. Ik kan geen antwoord geven en begin steeds harder te huilen.

Mijn ademhaling versnelt en ik heb het idee elk moment weer in te kunnen storten. Als dat nog niet is gebeurd, ik zit hier als een wrak met een beroemde jongen die ik amper ken.

Luke trekt me zachtjes naar hem toe en ik negeer de steken die door mijn lichaam flitsen. Hij legt me in zijn armen en aait met zijn duim rondjes op mijn rug. ''Rustig maar, ik ben bij je'', fluistert hij zacht.

Na nog een paar liefkozende zinnetjes beginnen mijn tranen op te raken en stop ik met snikken. Ik staar Luke in zijn helderblauwe ogen aan en kijk hem zonder enige emotie aan. Ik voel me zo leeg, zo waardeloos.

Hij lijkt het te merken en kijkt me bezorgd aan, hij heeft natuurlijk geen idee wat er is gebeurd.

''Rose, wat is er toch met je gebeurd? Waarom heb je dit jezelf aangedaan, dit verdien je toch niet?''

Oh, en of ik dit verdien. Mijn leven is een regelrechte achtbaan die steeds meer bergafwaarts gaat, geen stijgende lijn te bekennen.

''Mijn zusje..'' En verder dan dat kom ik niet. Ik klamp me aan hem vast en sluit mijn ogen, hopend dat ik zo meteen wel fatsoenlijk kan praten. Maar geen moment laat het vreselijke gevoel me los en ik voel mezelf langzaam in slaap vallen.

''Ga maar slapen Rose, ik blijf bij je'', fluistert de zachte stem van Luke in mijn oor. Zijn stem laat me huiveren en een warm gevoel gaat door me heen, wat gebeurt er toch met me?

Luke legt me langzaam terug op het harde matras en schopt zijn schoenen uit. ''Mag ik, wil je, zou je het fijn vinden als ik bij je blijf liggen?'', vraagt hij verlegen. Gosh, hij is zo schattg. Wat? Nee! Zo kan ik niet denken.

Ik knik en schenk hem een kleine glimlach. Hij slaat de dekens over ons heen en gaat zelf ook liggen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkast aan en voel dat hij zijn arm zachtjes om me heen legt.

Een veilig gevoel bekruipt me, zijn sterke armen om me heen doen me veilig voelen. Ik concentreer me op zijn regelmatige hartslag en na een tijdje val ik rustig in slaap.

-

Ik knipper met mijn ogen en laat ze nog even dichtzitten, genietend van dit moment. Ik lig als een bolletje opgekruld tegen Luke aan en zijn armen houden me beschermend tegen zich aan. Ik kan het niet laten om een kleine zucht te laten, ik heb hier altijd van gedroomd.

Misschien niet om in een freaking ziekenhuisbed te liggen, maar wel om zo in Luke zijn sterke armen te liggen. Nachten heb ik erover gedroomd hoe het zou voelen, hoe enorm gelukkig ik wel niet zou moeten zijn als het ooit zou gebeuren.

En kijk nu naar me, liggend op een hard matras in een ziekenhuis om een verkeerde reden, maar toch in Luke Hemmings zijn veilige armen. Iets waar ik al mijn hele leven van heb gedroomd, iets wat nu werkelijkheid is geworden!

Ik open mijn ogen voor slechts een paar millimeter, maar het is net genoeg om naar Luke zijn gezicht op te kijken. Zijn mond hangt een stukje open en het ziet er vreselijk schattig uit. Ik voel zijn adem over mijn haar heen strijken en het geeft me een rustgevend gevoel.

Na een tijdje naar hem te hebben gestaard hoor ik stemmen op de gang, bekende stemmen. Snel ga ik weer tegen Luke aanliggen en sluit mijn ogen, hopend dat ze niet naar binnen komen.

''Het spijt me, maar er mogen slechts drie mensen naar binnen'', hoor ik een vrouw zeggen. Waarschijnlijk een medewerkster van hier, aangezien haar stem nogal opgefokt klinkt. Ik hoor ze zacht roezemoezen, waaruit blijkt dat ze met zijn allen naar binnen mogen, op voorwaarde heel stil te zijn. Dan gaat de deur zachtjes open.

Voetstappen galmen door de kale, witte ruimte en komen steeds dichterbij. Ik hoor drie jongensstemmen en een meisjesstem zachtjes met elkaar fluisteren, maar net hard genoeg om het te kunnen horen.

''Ohmygosh, kijk dan hoe schattig ze er samen uitzien!'', hoor ik Stephanie opgewekt fluisteren. Ik geef mezelf vanbinnen een facepalm, hoe gênant kan dit wel niet zijn? Ik lig als een bolletje tegen Luke aan en hij heeft zijn armen stevig om me heen geslagen, alsof hij me niet wilt laten ontsnappen.

Mijn beste vriendin en zijn beste vrienden zitten op dit moment naar ons te staren en ik kan geen vin verroeren, lekker dan. ''Ik denk dat ze nog wel even zullen slapen, we kunnen ze beter zo laten liggen'', hoor ik Calum zijn lage stem zeggen.

''Ja, dat lijkt me een slim idee'', hoor ik Ashton zachtjes zeggen. Net voordat ze weg willen gaan hoor ik Michael nog wat fluisteren tegen Stephanie. Ze giechelt en ik wil niet weten wat er is gezegd.

Maar helaas ben ik daar snel achter, als ik de klik van een camera hoor. ''Ze gaat me zo afmaken als ze hier achter komt'', hoor ik Stephanie zeggen. Goed geraden Steph, heel goed geraden.

Ze lopen zachtjes de kamer weer uit en na een tijdje hoor ik ze niet meer. Luke heeft de hele tijd liggen slapen, maar ik heb alles meegekregen.

Ik besluit nog even te gaan slapen en leg mezelf comfortabel tegen Luke aan, waarna hij een kleine kreun geeft. Geschrokken kijk ik hem aan, maar gelukkig is hij niet wakker geworden. Ik sluit mijn ogen en val in een korte tijd weer in een lange, vredige slaap.

Hey lieve schattige panda's!

Nog een update omdat ik alweer op 5.3K zit, wat echt super leuk is!

Blijf voten, commments geven en followen :)

Waar, Bente.