Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 60.

POV Rose

Met een smerige grijns kijkt hij me aan, een grijns die ik het liefst van zijn gezicht af zou slaan. Hij loopt naar me toe en gaat weer naast me zitten, net iets te dichtbij. Ik rol met mijn ogen en kijk de sauna door, op zoek naar iets dat mijn aandacht zou kunnen trekken.

Helaas is er niet heel veel bijzonders te ontdekken, op de schattige nepplantjes in de hoek na. Inmiddels heeft Sean zijn hand weer op mijn been gelegd, waar ik hem maar laat liggen. Hier kan ik toch niets meer aan doen, en als hij het zo leuk vindt laat ik hem wel.

''Toch maar besloten om aardig tegen me te doen?'', vraagt hij op een ondeugende toon.

Boos kijk ik hem aan, kan hij dan nooit ook gewoon normaal tegen me doen?

''Je kan ook blij zijn dat ik je hoofd er nog niet heb afgehakt van irritatie, Sean.'' Ik spreek zijn naam met walging uit, alsof het een stuk vuil is. En eerlijk gezegd beschouw ik hem ook zo, als een smerig, vies en irritant joch.

Maar misschien had ik dat beter niet kunnen zeggen. Zijn ogen beginnen vervaarlijk te glimmen en zijn gezicht vormt een soort donker geheel. Het heeft iets weg van een verrotte aardappel, gemengd met wat inkt. Maar dat zal ik maar niet zeggen, aangezien ik mijn hoofd nog wel in haar natuurlijke vorm wil houden.

''Jij, Rose Wood, gaat mij niet vertellen wat ik wel en niet mag doen. En jij, Rose Wood, gaat al helemaal niet doen alsof jij, Rose Wood, de baas over mij bent!", buldert zijn stem.

''Ten eerste, ik leg je helemaal niet uit wat je wel en niet mag doen. Ten tweede doe ik dat helemaal niet, ik uit mijn mening en ten derde, ik weet ook wel dat ik Rose Wood heet, dat hoef je me niet drie keer te vertellen. Wel bedankt voor de informatie hoor, dat apprecieer ik zeer'', zeg ik spottend.

Zijn blik staat op onweer en ik zweer dat ik zijn gezicht om de seconde van kleur zie veranderen. Eigenlijk ziet het er wel grappig uit, maar op dit moment ziet het er meer angstaanjagend uit en heeft het ergens wel iets weg van een van kleur veranderende orang-oetan.

''Nu moet je ophouden, Rose. Je moet weten waar de grenzen zijn, en die grenzen heb je zojuist overschreden. Deze keer vergeef ik het je, maar flik dit niet nog een keer! Je wilt denk ik niet nog meer klappen krijgen, als ik terug denk aan je jeugd.''

Woedend kijk ik hem aan, hoe durft die mislukte walvis mijn jeugd erbij te gaan halen!

''Laat mijn jeugd hierbuiten eikel! Niemand vertelt mij wie mijn baas is, en jij al helemaal niet, met je mislukte leven en je zielige papa, die denkt dat hij een of andere goddelijkheid is.''

Bam, recht in de roos! Spot met mijn leven, ik spot drie keer zo hard met je eigen leven terug, domme peer.

''Mijn vader is niet zielig, dom kreng! Hij heeft tenminste een machtige status en ís de baas over iedereen! Dat kan ik van jou niet zeggen, met je preutse familie en trieste leventje!''

Bam, daar was de payback.

''Ik, jij, je hebt geen idee wat er met mijn familie is! Je hebt geen fucking idee van wat er in mijn leven gebeurd klootzak! Doe maar alsof je stoer bent, cool bent, alsof je alles hebt. Maar je hebt helemaal niets, alleen je papa die alles voor je oplost. Je hebt niemand, niemand mag je en je toekomst is net zo eenzaam als die van je vader!''

Even lijkt het alsof ik een flits van ongelukkigheid door zijn ogen zie gaan, maar als ik weer kijk is het enige wat ik zie woede. Enorm veel woede, woede die hij ergens op af moet reageren. En ik heb een klein voorgevoel dat ik de aangewezen persoon ben om die woede op zich af te krijgen.

''Vuile hoer! Alsof jij iets van míjn leven af weet, je hebt geen enkel idee! Je weet niets over mij, helemaal niets. Denk je dat ik dit allemaal vrijwillig doe, dat ik dit zo graag wil? Natuurlijk niet, maar denk je dat mijn vader me toestaat om mijn eigen toekomst te bedenken? Denk je dat soms?''

''Ik heb geen keuze Rose, ik heb geen fucking eigen leven dat ik kan leiden. Alles wordt besloten door mijn vader, alles gaat zoals mijn vader het wil. Daar kan ik niets tegenin brengen, ik ben slechts zijn zoon die toch alles verpest!''

Met open mond staar ik hem aan, had hij dit echt gezegd? Had Sean zojuist zijn gevoelige kant laten zien? Had hij mij verteld wat voor een shit leven hij eigenlijk heeft?

''Je bent al volwassen, je kan gaan en staan waar je wil! Je kan je makkelijk losmaken van je vader, hij kan niets over je zeggen als je volwassen bent'', zeg ik een beetje verbaast.

Sean kijkt me aan, zijn ogen staan boos. Maar er is een vleugje verdriet in te zien, een stukje dat Sean nog nooit heeft laten zien.

''Nee, dat kan niet. Zijn mannen zijn overal, ze zouden me binnen een dag weer weten te vinden. Ik kan niet ontsnappen aan mijn vader, met geen mogelijkheid! Snap dat dan!'', roept hij gefrustreerd.

''Oh'', is het enige wat ik weet te zeggen. Wat zou ik moeten zeggen? Dat het kut voor hem is? Dat weet hij zelf ook al wel, dus daar zal hij niet heel veel aan hebben. En of hij nou opeens aardig is geworden of alles speelt is me ook nog een raadsel.

''Het spijt me Sean, ik wist niet-''

''Nee Rose, jij weet helemaal niets. Jij hebt tenminste een gelukkig gezin, een leuke familie. Een zusje waar je altijd mee kan spelen, mensen om je heen die je liefhebben. Dat heb ik niet Rose, ik heb niemand die me liefde geeft.''

Verdomme, hij zou eens moeten weten dat mijn hele gezin is omgekomen bij een verdomd auto-ongeluk! Hij zou eens moeten weten wat ik heb moeten doorstaan toen ze waren overleden, die zak moest eens weten wat voor een shitleven ik heb gehad!

''Mijn ouders, mijn zusje.. ze zijn dood Sean'', zeg ik op een bittere toon.

Ik loop met tranen in mijn ogen de sauna uit, nadat ik eerst vier keer tegen de deur heb moeten rammen voordat die openging. Geen emotie tonen! Hij mag je niet zwak zien, daar maakt hij gebruik van!

''Rose!'', roept hij.

Ik negeer hem, sla de handdoek om me heen en been de kamer uit, die verrassend genoeg niet op slot zat. Niet wetend waar ik heen zou lopen sla ik hier en daar maar een gang in. Een paar bewakers kijken me vreemd aan, maar ik negeer ze allemaal.

Na een tijdje te hebben gelopen voel ik opeens een hand mijn pols omvatten. Met een gil draai ik me om, waarna ik in Sean zijn gezicht kijk. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen, het lijkt alsof hij me aankijkt met.. medelijden?

''Gecondoleerd'', is het enige wat hij uitbrengt.

Hey lieve schattige panda's!

Oef, wat een heftig stukje.. Wat heeft Sean misschien wel te verbergen?

Zo kom je er maar weer achter hoe iemands leven wel niet kan zijn, zonder dat je het doorhebt.

LEES DIT A.U.B, TRÉS IMPORTANT!

Het lijkt mij leuk om bij elk hoofdstuk iets te vragen aan jullie, gewoon random stuff zoals 'wat zou je doen als../ wat heb je..', dat soort dingen.

Lijkt jullie dat ook leuk? COMMENT DAN EVEN IN HET COMMENTBLOKJE!

En hier is alvast de eerste vraag, omdat ik het leuk vind oeps :

Als je voor een dag van leven mocht ruilen met je idool, wie zou dat dan zijn? ;)

Kus, Bente.