Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 15.

POV Rose

Nadat we zijn uitgelachen, wat lang heeft geduurd, kleed ik me snel om. Mijn kleren zijn tot op mijn lingerie doorweekt, fijn. Stephanie ook met haar geweldige acties, lang leve mijn vrienden.

Nu ik aan Stephanie denk, vraag ik me eigenlijk af wat ze hier komt doen. ''Steph, waarom ben je hier eigenlijk?'' ''akowab'', is wat ik als reactie terugkrijg.

Met een vreemde blik loop ik terug naar mijn kamer en tref daar een van mijn geheime voorraad eten etende Stephanie aan. Ik zucht diep, ''hoe vaak heb ik nou al gezegd dat je van mijn eten af moet blijven?''

Ze kijkt me met een onschuldige blik aan, waarna ze nog een honingdropje in haar mond propt. Ik geef het op en plof neer op mijn bed, dat schoonmaken komt een andere keer wel weer.

Als Stephanie is uitgegeten kijkt ze me met een glimlach van hier tot cupcakeland aan, wat heeft dat kind nou weer voor wereldnieuws. ''5sos komt nog een keer optreden in Londen en de kaartjes worden vanaf morgenochtend verkocht!'', schreeuwt ze in mijn oor.

Wat hebben mensen toch met dat harde schreeuwen, ben ik de enige die daar last van heeft?

''Nou, dat is geweldig. Maar ik mag waarschijnlijk toch niet van mijn ouders'', zeg ik met een verdrietige stem.

''Dat zullen we nog wel eens zien'', mompelt Stephanie met een duivelse grijns op haar gezicht. ''Ik wil niet eens weten wat je van plan bent Stephanie.'' Ze kijkt me met een gekwetste blik aan, maar geloof me, Stephanie kennende heeft ze weer een vreselijk plan bedacht.

De vorige keer toen we mijn ouders moesten overhalen bedacht ze dat het leuk zou zijn om een drie uur lange presentatie te geven over het leven van een puber. Waarom zou je daar in godsnaam mee aankomen zetten?

''We gaan bewijzen dat 5sos het leerproces stimuleert en het zeer nuttig is om naar hun concert te gaan'', zegt ze vastberaden. ''En hoe was je dat van plan om te bewijzen?''

Ze kijkt me lang aan met haar bruingele ogen, en op begeven moment verandert haar gezichtsuitdrukking van blij, naar serieus, naar verwachtingsvol, naar duivels, naar slim en na een tijdje begint het bijna eng te worden.

''We gaan handtekeningen verzamelen en die allemaal in een map doen. Daarna gaan we op internet zoeken naar goede argumenten en waarom muziek belangrijk voor mensen is. Als we genoeg argumenten hebben gaan we naar je ouders toe en overdonderen we ze met onze geweldige argumenten waardoor ze wel ja moeten zeggen'', spreekt ze met volle overtuiging.

Ik kijk haar schaapachtig aan en kom dan met het meest geweldige antwoord ooit: ''we kunnen het ook gewoon vragen en hopen dat ze ja zeggen.'' Stephanie kijkt me boos aan, ''maar dan is al mijn denkwerk voor niets geweest.''

Ik kijk haar met een pokerface aan, dat kind kan nog geen minuut nadenken en ze heeft alweer iets gevonden wat haar afleidt. Ze kan zelfs afgeleid worden door een freaking jojo, echt waar.

Nadat we gediscussieerd hebben over welk idee het beste is, wint dat van mij natuurlijk. We besluiten dat we alles al wel uit gaan denken, zodat mijn ouders zien dat we het echt heel graag willen.

Stephanie haar ouders zijn bijna nooit thuis, en het boeit ze ook vrij weinig wat ze doet. Aan de ene kant wel fijn, maar aan de andere kant heeft ze nooit liefde en aandacht gekregen, wat niet bepaald fijn zal zijn. We denken alles uit en binnen een halfuurtje zijn we al klaar.

Helaas zijn mijn ouders niet thuis, dus zullen we moeten wachten tot vanavond. De kaartenverkoop start morgenochtend, dus Stephanie blijft hier slapen.

We zijn er eigenlijk al een beetje vanuit gegaan dat het mag, omdat mijn ouders soms nog wel aardig kunnen zijn. Ook mogen ze Stephanie graag, wat natuurlijk meehelpt om ze over te halen.

Als het bijna zes uur is komt mijn moeder thuis en blijkbaar is het nogal te merken dat Stephanie en ik wat willen zeggen. ''Wat hebben jullie toch, het lijkt wel alsof elk moment de derde wereldoorlog kan uitbreken, als ik jullie gezichten moet geloven.''

Vierde wereldoorlog mam, de derde is allang uitgebroken tussen mij, Rick en James. Stephanie en ik kijken elkaar grinnikend aan en mijn moeder loopt hoofdschuddend weg.

Het is half negen geweest en Stephanie bleef bij ons eten. Mijn zusje logeert bij een vriendinnetje, dus ze at niet mee. Stephanie en ik kijken elkaar aan en besluiten dat we het ze nu gaan vertellen.

We staan op van de bank waar mijn ouders ook zitten en gaan met een serieus gezicht voor ze staan. ''Lieve mam en pap, we moeten jullie wat vragen. En het is cruciaal dat jullie ja zeggen, het gaat om leven of dood.''

Ze kijken elkaar verschrikt aan en van binnen lach ik ze heel hard uit. Stephanie begint met praten en voor het eerst zegt ze eens iets nuttigs.

''Beste mevrouw en meneer Wood, dit is een belangrijk moment en ik hoop dat jullie dit net zo serieus nemen als dat ik en Rose doen. Jullie weten als het goed is wie 5sos zijn, en als dat niet zo is moeten jullie je schamen.''

Goed gezegd Stephanie.

''Zoals jullie ook weten zijn Rose en ik naar een concert van hun geweest, wat een geweldige ervaring was. We hadden de beste tijd van ons leven, even iets anders dan het drukke schoolleven. Nu zijn wij erachter gekomen dat ze binnenkort weer een concert in Londen zullen geven, en dat is natuurlijk geweldig. Ik denk dat jullie wel kunnen raden wat we willen vragen, namelijk of wij weer naar het concert zouden mogen.''

''Natuurlijk hebben Rose en ik alles al geregeld en hoeven jullie alleen maar een simpele ja te zeggen. Jullie zijn vroeger ook jong geweest en ik denk dat jullie wel begrijpen hoe belangrijk dit voor ons is. Dus als jullie je een beetje inleven in ons, dan denk ik dat we het er allebei mee eens kunnen zijn dat Rose en ik naar het concert mogen gaan.''

Wow, nooit geweten dat Stephanie in staat was om zo een speech te geven, applaus.

Mijn ouders kijken elkaar even aan, wisselen een van hun vele blikken uit en richten hun blik dan weer op ons. ''Jullie mogen van ons naar het concert'', spreekt mijn vader. Stephanie en ik kijken elkaar aan en staan op het punt om uit te barsten als we mijn vaders stem horen.

''Maar..''

Allemachtig, waarom moet er toch altijd een maar zijn?

''Rose haar cijfers moeten niet gaan dalen, en zodra dat gebeurt gaat het hele feest niet meer door. Jullie mogen er dus heen, op voorwaarde dat school goed blijft gaan.''

Stephanie en ik knikken hevig en rennen naar mijn kamer. Als we op mijn kamer komen houden we ons niet meer in en gillen als gekken.

En dit, mijn beste lezers, is het leven van twee gestoorde fans en beste vriendinnen.

Een tweede update vandaag, omdat ik al best ver heb vooruitgeschreven en jullie wel eens een extraatje verdienen ;). Vinden jullie het tot nu toe nog leuk?

Er staat iets heel leuks in de planning, blijven lezen dus!

Votes, comments en follows zijn altijd welkom natuurlijk.

Kus, Bente.