Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 68.

POV Rose

Verlaten loop ik rond over het terrein, ik heb geen idee waar ik op dit moment ben. Vanochtend ben ik weggegaan bij Teresa, ze was echt heel lief voor me. Maar ik moet de jongens zien te vinden, hoe dan ook. Ik heb nog geen plan gemaakt, maar ik zal ze vinden!

''Hallo, jij daar!''

Met een ruk draai ik me om en zie een stukje verderop een man staan. Hij draagt een blauwe overal en grote, zwarte schoenen. Zijn bierbuik is duidelijk te zien en zijn vette haar glimt in de zon.

Ik kijk hem verbaast aan en het volgende moment komt hij naar me toegelopen.

''Heb je geen ogen? Er staat overal dat je hier niet mag komen, het is hier levensgevaarlijk!'', roept de man. Zijn adem stinkt naar een ochtendlucht gemengd met koffie en zijn ogen staan boos op die van mij gericht. 

Snel kijk ik om me heen en zie dat ik op een of ander bouwterrein terecht ben gekomen.

''Het spijt me, ik zag niet waar ik aan het lopen was'', mompel ik. De man kijkt me hoofdschuddend aan en leidt me terug naar het begin van het terrein, nadat hij me een hele speech heeft gegeven over hoe gevaarlijk het hier wel niet kon zijn.

Op dit moment sta ik dus weer helemaal bij af, bijna weer in de woonwijk van Teresa. Ik besluit maar een andere kant op te lopen en begin aan mijn lange route.

Ik loop door verschillende wijken, van enorme villa's tot de meest afschuwelijke huizen. Hier en daar lopen er wat mensen rond, maar het is erg rustig buiten.

Na bijna twee uur te hebben gelopen plof ik neer op een bankje in een park. Ik heb geen idee waar ik op dit moment ben en ik heb ook geen eten of drinken bij me. Geld heb ik ook niet meegenomen, lekker bezig Rose!

Een beetje hopeloos kijk ik door het park heen als me iets opvalt. Snel loop ik naar het grote bord toe en laat mijn ogen de grote kaart scannen. Het is een kaart van de hele stad, eindelijk een beetje geluk! Ik bevind me nu aan de helemaal verkeerde kant van waar ik zou moeten zijn.

Ik neem de kaart in me op en hoop dat ik hem kan blijven onthouden. Ik moet nu vooral rechtdoor blijven lopen, dan kom ik vanzelf wel bij een grote weg uit waar ik kan gaan liften.

Met een rustig tempo loop ik het park uit en laat mijn gevoel me de weg wijzen. Weer loop ik door allerlei steegjes en straten, waar een paar mensen me raar aankijken.

Waarschijnlijk omdat ik er op dit moment niet heel spectaculair uitzie. Ik draag geen make-up en mijn haar zit in een warrige staart. Ik draag kleding die ik van Teresa mocht lenen, wat een zwarte broek en een wit blouseje inhoudt. Ik draag simpele schoenen en mijn voeten doen enorm veel pijn.

''Jij ziet er wel uit alsof je wat eten kan gebruiken'', hoor ik opeens achter me.

Als ik me omdraai zie ik een vrouw van oudere leeftijd staan, met een vriendelijk glimlach op haar gezicht. Haar ogen glinsteren en ze ziet er uit als zo'n lieve oma die je altijd wil verwennen. Verlegen staar ik maar naar de grond, niet wetend wat ik op dit moment zou moeten zeggen.

''Kom maar mee, dan krijg jij eens wat lekkers te eten'', zegt de vrouw vrolijk.

Ik schenk haar een liefdevolle glimlach en volg haar naar haar huis. Ze woont in een klein, schattig huisje. Het staat volgens mij op instorten, maar dat lijkt haar niet te deren. Ze wijst me een stoel aan en zegt dat ze zo terug zal komen.

Ik ga zitten en kijk wat rond door het huisje. De oma, genaamd Carla, staat in het kleine keukentje in een hoekje van de kamer. Ik zit in het midden van de kamer, waar een ronde tafel staat met vier houten stoelen eromheen. In de andere hoek van de kamer staat een kleine, oude bank met hier en daar wat gaten in de stof.

Aan de muur hangen verschillende fotolijstjes waar mensen op staan afgebeeld. Ik denk dat het haar kleinkinderen zijn, samen met haar broers en zussen. Verder is de kamer leeg, op wat bloemen en planten na. Het heeft een gezellige uitstraling, ondanks dat het zo klein is.

Carla komt uit de keuken gelopen met een bord in haar handen. Ik kan nog niet zien wat er op het bord ligt, maar de geuren die er vanaf komen ruiken hemels. Carla zet het bord voor me neer op de tafel en ik moet me inhouden niet te gaan kwijlen als ik het eten zie.

Op het bord liggen verschillende hapjes, allemaal heel netjes klaargemaakt. Toastjes met kaas en tapas, blokjes worst en kaas en zelfs een stukje vis! Ik bedank Carla met heel mijn hart en ze schenkt me een lieve glimlach. Gulzig eet ik alle lekkernijen op en als het bord leeg is kan er geen stukje kaas meer bij.

Carla kijkt me tevreden aan en ruimt het bord weer op. Ze gebaart me te gaan zitten op de bank en ik doe wat ze zegt. Totaal onverwacht begint ze tegen me te praten, in het Nederlands. Ze vertelt me hoe ze hier is belandt en dat ze iedereen probeert te helpen.

Ik luister aandachtig naar haar verhaal en ze begint steeds specialer te worden. Ik krijg enorm veel respect voor haar als ze vertelt dat ze terug moest naar Rome, omdat ze niet in Nederland mocht blijven. Ze had hier helemaal niets meer en moest haar hele leven weer opnieuw beginnen.

''En ook al leef ik hier in armoede, ik had het me niet beter kunnen voorstellen'', eindigt ze haar verhaal. Mijn mond vormt zich automatisch in een glimlach en ik weet niet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk vertel ik Carla dat ik verder moet met het zoeken naar mijn vrienden.

''Natuurlijk, mijn kind. Maar onthoudt dit: volg de weg die je hart je wijst, niet de weg die je hersenen je leiden.''

Ik bedank haar voor het heerlijke eten, haar mooie verhaal en haar wijze les en vertrek weer. Ik loop verder door de straten en merk dat het alweer donker begint te worden.

Snel ga ik opzoek naar een bankje waar ik de nacht op kan doorbrengen. Ik beland in een klein, donker parkje en ga zitten op een bankje.

Nadenkend over deze dag val ik uiteindelijk in slaap, hopend dat ik de jongens zo snel mogelijk weer kan zien.

Hi lieve schattige panda's!

Pfoe, wat Rose allemaal wel niet meemaakt, niet normaal. Waar zal ze nu weer terechtkomen, zal ze de jongens nog wel terugzien?

Je leest het in de komende hoofdstukken! Spannend, maar zeker weten blijven lezen als je wil weten wat er zal gaan gebeuren!

Vraag bij dit hoofdstuk:

Als je je idool iets mocht geven, wat zou je dan aan hem/haar geven?

Kus, Bente.