Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 5.

Checked.

POV Rose.

Het concert is al een klein halfuurtje bezig, en ze staan vanaf de eerste seconde al te schitteren. Ik schreeuw met elk liedje zo hard als ik kan mee, ik kan me niet gelukkiger wensen dan op dit moment.

Op dit moment zijn ze ''Amnesia'' aan het zingen, en het klinkt magisch. Letterlijk alles aan deze show is magisch. Als ik om me heen kijk zie ik dat er binnen een straal van 100 meter duizenden lichtjes omhoog worden gehouden, het ziet er prachtig uit. Het is doodstil en je hoort alleen de stemmen van de jongens door de microfoons zingen.

Als het refrein komt zingt iedereen mee en het klinkt geweldig. Ik zou willen dat dit voor altijd zo blijft, dit is waar ik nog voor leef. Dit is waarom ik zo enorm veel van deze jongens houd, waarom ik zo enorm graag voor altijd in dit moment zou willen blijven. Hier voel ik mij fijn, hier voel ik mij thuis.  

Het liedje is afgelopen en iedereen wacht in spanning af welk liedje ze nu zullen gaan zingen. Tot mijn verbazing staat Luke op van zijn stoeltje waar hij net nog op zat en loopt naar voren. Iedereen begint te gillen, maar zodra hij gebaart om stil te zijn is het ook meteen doodstil.

''Hallo Londen!'' zingt hij met zijn prachtige stem door de microfoon.

''Hallo Luke!'' roept iedereen zo hard mogelijk terug.

''Hoe gaat het met jullie?'' roept hij nu met een enthousiaste stem.

''Fantastisch!'' roep ik zo hard als ik kan.

Heel even denk ik dat hij me gehoord heeft, want ik zweer je dat hij mij aankeek en heel even, voor een enorm klein moment, naar mij glimlachte. En die glimlach, dat maakt deze avond alleen nog maar beter. En ook al zal ik me dat wel verbeeld hebben, aangezien er zoveel mensen zijn die naast mij staan waar hij naar zou kunnen glimlachen, nog steeds maakt het alles beter.

''Het is een eer om hier in Londen te mogen optreden!'' zegt Calum met zijn vrolijke stem.

Iedereen begint weer te schreeuwen, maar al snel is het weer stil.

''Deze tour betekent enorm veel voor ons, niemand had dit ooit kunnen verzinnen'' zegt Michael deze keer.

De hele menigte is stil en luistert aandachtig toe, wat het alleen maar mooier maakt. De inspirerende woorden van de jongens raken ons allemaal diep vanbinnen, en dat is wat deze hele show zo mooi maakt, het gevoel dat we één groep zijn.

''En omdat we dit allemaal zo'n geweldige tour vinden, hebben we een verrassing voor jullie!'' zegt Ashton op zijn beurt door de microfoon heen.

''Over een paar minuten wordt er één van jullie op het podium geroepen, waar we een nummer voor zullen zingen!'' schreeuwt zijn stem vol plezier door de microfoon heen.

''Daarna mag diegene backstage komen om ons te ontmoeten!'' vervolgt Luke's lage mannenstem.

Het is gedaan met de stilte, en alle fans zijn niet meer te houden. Iedereen begint als een gek te roepen, te gillen en te huilen. Het is niet normaal om te zien, maar dat zal de herinnering aan deze show alleen maar mooier maken.

Naast mij zie ik Steph als een malloot gillen, die over iedereen heen probeert te gillen dat zij gekozen moet worden, wat er lachwekkend uitziet. Ik sta hier als versteend, misschien word ik straks wel op het podium geroepen en mag ik ze ontmoeten! Ik probeer de woorden van Luke en Ashton tot me door te laten dringen, maar veel tijd heb ik niet.

Er komt een man, waarschijnlijk de persoon die iemand van ons allemaal gaat uitkiezen, het podium oplopen.

''Lieve fans, Henk, de vriendelijke meneer naast mij, gaat straks door het publiek heen lopen terwijl wij nog een nummer zingen. Hij zal iemand uitkiezen, er is absoluut geen sprake van al gekozen mensen of omkoperijen.''

''De persoon die wordt uitgekozen mag met hem meelopen en zal backstage wachten totdat hij of zij het podium op mag,'' hoor ik Michael zeggen.

Iedereen begint weer te gillen, en de jongens beginnen vervolgens weer aan een nieuw nummer. Gelijk vergeet ik de man weer, de kans dat ik word uitgekozen is heel klein en daar laat ik mijn avond niet door verpesten. Ik luister liever naar het mooie nummer dat de jongens aan het spelen zijn.

Ik geniet van ''She looks so perfect'' en zing met volle borst mee. Plotseling voel ik een harde tik op mijn schouder en kijk verbaast om. Daar zie ik de man genaamd Henk staan, en doe diep vanbinnen een enorm raar vreugdedansje.

''Kom je met me mee?'' vraagt hij met een serieuze en harde stem. Als ik hem niet had herkent was ik als een gek gaan gillen, het klinkt nogal vreemd namelijk.

Maar ik kan niet geloven wat er gebeurt en knik maar een beetje, wat op een ja zou moet lijken. Hij pakt mijn pols en trekt mij hardhandig mee, wat ook wel moet om door de bijeenkomst van alle mensen heen te komen. Uiteindelijk bereiken we een soort opening bij het podium, waar we doorheen worden gelaten door drie bewakers.

''Je mag daar gaan staan en wachten totdat ze je op het podium roepen, begrepen?'' vraagt de man met een vriendelijke stem.

''Ja natuurlijk, bedankt!'' zeg ik tegen Henk.

Ik loop naar de plaats waar de man net naar heeft gewezen en wacht in spanning af. Nog nooit ben ik zo zenuwachtig geweest, ik kan het nog steeds niet geloven. Ik ga freaking 5sos gewoon ontmoeten! De jongens waar ik elke dag van heb lopen fantaseren, het gaat eindelijk werkelijkheid worden.

Snel check  ik of ik er nog een beetje fatsoenlijk uit zie, en probeer mijn haar weer een beetje in vorm te brengen. Ik sta hier als een trippende eenhoorn en kan niet wachten om de jongens te ontmoeten! Ik hoor dat het nummer is afgelopen en kijk om het hoekje. Daar zie ik de jongens staan, terwijl ze de fans bedanken voor alle steun die ze hen geven, in alle tijden.

Dan kijken ze alle vier mijn kant op en hun ogen boren in die van mij. Ze glimlachen naar me en roepen dan: ''geef onze gast een geweldig applaus!''

Ik hoor iedereen applaudisseren en weet dat ik nu op het podium moet komen. Onzeker en enorm zenuwachtig loop ik het podium op, hier gaan we dan...