Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 2.

Checked.

POV  Rose.

Een zonnestraal bereikt mijn gezicht en langzaam open ik mijn ogen. Ik probeer weer in slaap te vallen, maar blijkbaar vindt mijn lichaam dat ik genoeg heb geslapen. Met moeite trek ik mezelf uit bed, maar natuurlijk gaat dat weer fout. Ik struikel over mijn eigen voeten waardoor ik een soort ninja rol maak en uiteindelijk tegen mijn kast aanknal.

''Ook een hele goede morgen Rose'' mompel ik tegen mezelf. Als ik weer opsta, wat deze keer wel lukt, loop ik naar beneden.

Daar zie ik mijn moeder en zusje al aan de keukentafel zitten, gezellig kletsend over het lekkere weer vandaag.

''Goedemorgen,'' mompel ik naar de twee voor mijn part al veel te drukke mensen. ''Goedemorgen Rose,'' zeggen ze in koor, waarna mijn zusje een kleine giechel laat horen.

''Lekker geslapen?'' vraagt mijn moeder. ''Nee niet echt, de maan was vervelend aan het doen en volgens mij waren er ook op hol geslagen eenhoorns door mijn hoofd aan het rennen,'' antwoord ik.

''Ach Rose, je bent 17, ga je nou eens gedragen naar je leeftijd.'' Ik kijk mijn moeder met een 'had je gedacht jij vuile cupcake' blik aan en strompel naar de keuken.

Daar pak ik een bak en strooi er wat cornflakes met melk en verse vruchten in, waarna ik terug loop naar de keukentafel.

''Ga je vandaag mee naar de speeltuin Rosie?'' vraagt mijn zusje. ''Ik ben vorige week al mee geweest Leyla, vraag maar aan papa of mama of ze mee willen gaan.''

De vorige keer dat ik ben mee geweest was namelijk een ramp. Ik moest Leyla duwen op de schommel, maar ik zette zoveel kracht dat ik zelf omviel en keihard in het gras belandde. Vervolgens wou ze per se nog naar de wipwap, alle cupcakes nog aan toe, was ik maar nooit meegegaan. Elke keer dat ik mijn zusje omhoog duwde viel ze bijna van het stoeltje af, en als ze mij moest duwen kwam ze niet eens bij de grond. Het zag er waarschijnlijk hilarisch en tegelijkertijd mega stom uit, nog nooit heb ik me zo erg geschaamd. En tot overmaat van ramp was er ook nog een jongen met zijn zusje in de speeltuin, die me verdorie gewoon aan het uitlachen was.

Toen we bijna 3 uur in de speeltuin waren geweest besloot ik dat het wel weer genoeg was geweest voor vandaag, maar toen ik dat aan Leyla vertelde begon ze als een hysterisch kind te huilen en aan mijn been te trekken. We waren namelijk nog niets eens bij het klimrek geweest. Uiteindelijk heb ik nog 2 uur lang moeten kijken hoe mijn zusje geweldig aan het klimmen was en als een eenhoorn zonder vleugels rondjes om me heen aan het rennen was.

Op dat moment heb ik besloten om nooit, maar dan ook echt nooit meer naar een speeltuin te gaan.

Eigenlijk is bijna alles dat ik met mijn zusje doe vreselijk, omdat het typische dingen zijn waar ik nooit van heb gehouden. Zo moest ik ook een keer mee naar haar zwemles en haar balletles. En ohja, ik moest ook een keer..

''Hallo, aarde aan Rose. Heb ik contact?'' Mijn moeder staat als een gestoorde verwilderde baviaan met teveel rimpels naar mij te zwaaien, wat er werkelijk waar te komisch voor woorden uitziet.

''Wat ben je in vredesnaam aan het doen, als ik vragen mag?'' Mijn moeder kijkt me met een uiterst beledigt gezicht aan en in mezelf barst ik in lachen uit.

''Ik probeer een fatsoenlijke vraag aan mijn dochter te stellen, maar Rose was te druk bezig met het fantaseren over haar toekomstige man.''

Punt 1, ik haat het als mensen mij als derde persoon gebruiken.

Punt 2, ik was helemaal niet aan het nadenken over mijn toekomstige man genaamd Luke Hemmings, duh.

Punt 3, wat was de vraag eigenlijk?

''Ik vroeg wat je vandaag ging doen'', beantwoord mijn moeder mijn vraag.

Shit, zei ik dat dan hardop?

''Ja Rosie, dat zei je hardop,'' giechelt mijn kleine zusje. Alle cupcakes nog aan toe, ik moet mijn gedachten echt eens onder controle gaan houden.

''Ik ga denk ik leren voor volgende week,'' zeg ik tegen mijn moeder.

''Goed, je vader, ik en Leyla gaan naar de speeltuin, we zijn rond 5 uur weer thuis. Ik werp een blik op de klok en zie dat het pas 11 uur is, dat is dus een hele dag alleen thuis.

Anders gezegd: muziek van 5sos luisteren op het hardste volume, als een enthousiaste cupcakegodin door het huis dansen en met mijn prachtige stem iedereen versteld laten staan. Alleen jammer dat er niemand thuis is, dan missen ze helaas mijn geweldige optreden.

''Wij gaan weg, bewaak jij het fort?'' schreeuw mijn vader naar mij. ''Tot uw dienst, sir,'' antwoord ik op een lage mannentoon. Ik hoor de voordeur dichtslaan, let the party begin!

Het is inmiddels 3 uur 's middags en ik luister naar mijn lievelingsliedje van 5sos, wherever you are.

Zacht zing ik mee met het lied, zorgvuldig lettend op hun uitspraak en geweldige stemmen.

''But I just can't stop thinking of you, wherever you are. You, wherever you are.

Every night I almost call you. Just to say it always will be you. Wherever you are.

I could fly a thousand oceans but there's nothing that compares to what we had so I'll walk alone. I wish I didn't had to be gone, maybe you've already moved on. But the truth is I don't want to know.

Torn in two, and I know I shouldn't tell you but I just can't stop thinking of you, wherever you are.

You, wherever you are.

Every night I almost call you. Just to say it always will be you. Wherever you are.

You can say we'll be together, someday. But nothing lasts forever, nothing stays the same. So why can't I stop feeling this way?

Torn in two, and I know I shouldn't tell you but I just can't stop thinking of you, wherever you are.

You, wherever you are.

 Every night I almost call you. Just to say it always will be you. Wherever you are.''

Als het liedje is afgelopen sluit ik mijn ogen en stel ik mij voor dat ze bij me waren. Al mijn hele leven droom ik ervan om ze te ontmoeten, ook al is het voor een seconde. Het zou echt alles voor mij betekenen, helaas zal die droom slechts een droom blijven. Maar dromen zijn bedrog, is het niet? En precies op dat moment hoor ik de telefoon overgaan.

Hiiii mijn lieve schattige pandabeertjes. EEN CLIFFHANGER IN HET TWEEDE HOOFDSTUK, IK BEN ZO CRUEL HAHA.

Ja, dat vond ik gewoon leuk. Dit keer een superlang hoofdstuk, al zeg ik het zelf ;). Wat vinden jullie er van?

Is het nog leuk of haken jullie nu al af? In ieder geval al wel bedankt voor de 80 reads! Ik hoop natuurlijk dat het nog veeeel beroemder wordt, maar je moet altijd ergens beginnen :).

Wel zou het fijn zijn als je me een follow zou geven, en een comment kan nooit kwaad.. *hint hint hint*. Maar alvast super bedankt voor iedereen die de moeite heeft genomen om mijn boek een kans te geven!

Dat is echt superlief, en voor mij weer heel motiverend natuurlijk. Nou, dit was mijn kort maar krachtige speech, tot het volgende hoofdstuk !

En als je verbeterpunten hebt, always let me know. Kus, Bente.