Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 30.

POV Rose

Vermoeid doe ik mijn ogen open en kijk recht tegen een buik aan.

Wacht, wat? Een buik? Waar ben ik nou weer beland?

Verschrikt ga ik recht zitten en zie tot mijn opluchting dat het Luke is.

Was ook zo, park, bankje, Luke, hier blijven slapen, bij 5sos mogen wonen. Ja, ik ben er weer bij mensen, goedemorgen.

In mezelf ben ik als een gek aan het gillen, ik mag gewoon bij 5sos wonen, hallo.

Nou ja, wonen is misschien een groot woord. Maar ik mag hier wel voor een lange tijd verblijven, wat absoluut niet verkeerd is. Ik besluit uit bed te kruipen en loop in het oversized shirt van Luke en een enorme joggingbroek naar de woonkamer.

Daar tref ik Calum aan, met een kopje koffie in zijn ene hand en zijn mobiel in zijn andere hand. ''Goedemorgen Calum!'', roep ik enthousiast. Blijkbaar had hij me niet horen aankomen en gooit van schrik zijn mobiel omhoog, die na een mooie vlucht door de lucht op de keukentafel belandt.

''Jezus Rose, ook goedemorgen'', zegt hij beschamend. Ik grinnik waarna ik naar de keuken loop. Na alle deurtjes te hebben geopend vind ik de koelkast en haal er een pak yoghurt uit. Na nog wat laatjes te hebben geopend vind ik tot mijn geluk een pak muesli, een lepel en een kom.

''Bloody hell, jullie mogen ook wel eens leren hoe je moet afwassen!'', roep ik verbaast. Calum kijkt me onschuldig aan en kijkt dan naar de spullen in mijn handen. Op de kom zit nog een laagje vet van waarschijnlijk worstjes en aan de lepel hangen vieze, groene sliertjes.

Gadverdamme, ik wil net eens weten wat daar aan heeft gezeten.

''Oh, shit. Sorry Rose, de jongens en ik zijn het niet zo gewend om af te wassen'', geeft hij toe. Ik kijk van de kom naar hem en herhaal dat een paar keer. Nadat hij me eng begon aan te kijken liep ik naar de wasbak, spoelde de spullen af en dropte het eten in de kop.

Een uur nadat ik was opgestaan komen de rest van de jongens ook een keer aanhuppelen en kijken met een opgewekte blik naar mij en Calum. ''Euhm, hebben we iets gemist?'', vraag ik met een verbaasde stem.

''We hebben besloten om naar een pretpark te gaan vandaag, aangezien we moeten vieren dat Rose bij ons komt wonen!'', roepen ze in koor. Calum en ik kijken elkaar met een angstige blik aan, met deze gekken naar een pretpark.

Mij niet gezien, dat betekent alleen maar ongeluk.

Helaas is er geen ontkomen aan en zitten we een uur later in de auto van de jongens, die ze ergens gehuurd hadden. Helaas was het geen geweldig grote auto, waardoor ik nu opgepropt op Michael zijn schoot zit. ''En, hoe bevallen mijn benen?'', vraagt Michael met een plagende stem.

Als antwoord geef ik hem een mep tegen zijn hoofd waardoor hij moet nep huilen. ''Dat is niet lief Rosie'', zegt hij met een nepzielige stem.

Rosie, Rosie, Rosie. Dat zei Leyla altijd tegen me, nooit sprak ze me aan met Rose. Het was altijd Rosie, dat vond ze een veel leukere naam. ''Rosie klinkt als een bloem, maar dan een kleine baby bloem.'' Dat was haar verklaring voor mijn naam, en ik ben hem nooit vergeten.

Verdrietig staar ik naar buiten en de jongens hebben door dat ik me niet vrolijk voel. ''Wat is er Rose?'', vraagt Ashton bezorgt.

''Niks, mijn zusje noemde me altijd zo..'' Ze kijken me met een verdrietige blik aan en een traan vindt zijn weg over mijn wang.

Ruw veeg ik hem weg, ik ga vandaag niet laten verpesten door mijn humeur. Niet zoals altijd, als ik me zo nodig weer depressief moest voelen en het humeur van anderen daarmee verpestte.

''Het spijt me, dat wist ik echt niet'', verontschuldigt Michael zich. Ik wuif het weg en schenk hem een glimlach, waarna hij me weer vrolijk aankijkt. De autorit verloopt gezellig en vreemd genoeg vergeet ik het voorval snel weer.

-

''Nee, ik wil in die achtbaan!'', roept Luke als een klein kind. Zuchtend kijk ik hem aan, de anderen zijn opeens spoorloos verdwenen en ik sta met een ijsje in mijn hand naar Luke te kijken, die zich gedraagt als een vierjarige kleuter.

''Luke, ik heb mijn ijsje nog niet eens op en ik haat achtbanen!'', roep ik voor de duizendste keer. Koppig kijkt hij me aan en mept mijn ijsje op de grond, waar het uit elkaar spat en voor een deel op mijn broek terecht komt. Boos kijk ik hem aan en hij kijkt me met puppyogen aan, wat er vreselijk schattig uitziet.

Ik kan het niet laten om hem uit te lachen en loop uiteindelijk mee naar de achtbaan, hij had me er waarschijnlijk toch wel mee naar toe genomen en ik wil niet weten hoe.

Dan loop ik wel, ook al heb ik een hekel aan achtbanen. Ik heb altijd het gevoel dat het karretje elk moment van de rails kan rijden en geloof me, dat kan echt gebeuren.

Nadat we bijna een kwartier in de overvolle rij hebben gestaan mogen we in een karretje en helaas zit je er ook met twee andere mensen in. Twee jongere meisjes stappen in en kijken met grote ogen naar Luke, die hun een glimlach schenkt.

''Omg, zie jij Luke Hemmings ook?'', vraagt een meisje met blond haar aan haar vriendin. De vriendin knikt en samen staren ze met ongeloof naar Luke, die ze lachend aankijkt. ''Ja, dat ben ik! Zijn jullie fan van ons?'', vraagt hij met een lieve stem.

De meisjes knikken hevig waarna ze met Luke op de foto gaan en een handtekening krijgen. Ik word er inmiddels wel een beetje kriegelig van, omdat dit al wel de twintigste keer is dat iemand Luke of een van de andere jongens aanspreekt.

Maargoed, dat hoort en nou eenmaal bij en zelf was, en stiekem ben, ik ook een fan, waardoor ik ze allemaal wel begrijp. Tot mijn schrik begint het karretje te rijden en ik grijp Luke zijn hand vast, die me met een grijns aankijkt. ''Geniet er nou gewoon van Rose, het is leuk!''

Na de meest verschrikkelijke minuut van mijn leven staat het karretje weer veilig stil en weet ik niet hoe snel ik uit moet stappen. ''Verdomme Hemmings, doe me dit nooit meer aan!'', roep ik boos. Hij was 'vergeten' te vertellen dat er drie loopings inzaten, altijd fijn om te weten.

Nadat ik weer ben bijgekomen van de vreselijke attractie en we de andere jongens hebben gevonden besluiten we ergens te gaan eten, aangezien het al best laat is. We proppen ons weer in de auto en gaan opzoek naar een leuk restaurantje.

We vinden een klein, schattig restaurantje vlakbij een strand en besluiten daar te gaan eten.

Hey lieve schattige panda's!

Wat vonden jullie van het hoofdstukje, nog commentaar/verbeterpunten of was het goed?

Deze week heb ik een drukke week, ik kan dus niet beloven elke dag te updaten. Hopelijk begrijpen jullie dat, aangezien jullie zelf ook op school zitten ;)

En al bijna 10K, dat is ongelooflijk! Super bedankt allemaal, ik hou ontzettend veel van iedereen die mijn boek leest :)

Kus, Bente.