Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 11.

Checked.

POV Rose.

Mijn hoofd bonkt en ik heb het gevoel alsof ik in dertigduizend stukjes ben gehakt. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar dat heeft weinig succes. Het levert me alleen een pijnscheut door mijn hoofd op, waarna een harde kreun mijn mond verlaat. Ik probeer te achterhalen wat er is gebeurt, maar kan het me niet meer herinneren.

Als ik me goed focus op de plaats waar ik ben, hoor ik een paar gedempte stemmen met elkaar praten. Ik probeer mijn ogen nog een keer open te doen, wat deze keer beter lukt.

Voor me zie ik een paar mensen staan, degene die waarschijnlijk aan het praten waren. Als ik een wat scherper beeld krijg zie ik dat ik in een woonkamer van iemand ben.

Ik probeer de mensen te vertellen dat ik wakker ben, maar het lukt voor geen meter. Er komt alleen een raar soort gorgel uit mijn hoofd, wat nog het meeste lijkt op een immitatie ban een kalkoen. Nadat ze na een paar minuten nog steeds niet doorhebben dat ik weer wakker ben, besluit ik om me maar van de bank te werpen.

Ik neem een diepe zucht en vlak voordat ik mezelf te pletter laat vallen  heeft er toch iemand door dat ik wakker ben. ''Ze is wakker!'' roept de persoon met een volume alsof de andere personen 50 kilometer verderop staan.

Bedankt voor het vertalen van mijn gedachten, maar iets zachter was niet erg geweest.

Er lopen een drietal mensen naar me toe, en hoe dichter ze naar me toe lopen, hoe beter ik ze kan herkennen.

Op een persoon na weet ik dat het Skylar en Stephanie zijn. De andere persoon blijft een beetje achter ze staan waardoor ik niet goed kan zien wie het is. ''Oh gods Rose, hoe gaat het met je?!'' vraagt Skylar met een stem die zelfs ik niet kan nadoen.

Het gaat helemaal geweldig met me, zie je toch?

''Jargh'', is het geluid dat mijn keel weet te fabriceren. ''De wat?'' vraagt Stephanie verbaast.

Ik kijk ze met een pokerface van hier tot Tokyo aan, denken ze nou werkelijk dat het goed met me gaat?

Blijkbaar was mijn pokerface een beetje opvallend, omdat Stephanie en Skylar hysterisch beginnen te lachen. ''S..ssorry R..Rose, maar je ge..gezicht is zo gra..grappig,'' weet Skylar nog net uit te kunnen brengen.

Zelf kan ik het niet laten om een kleine giechel te laten horen, en meteen zijn Stephanie en Skylar weer stil.

''Dachten gullie nou gwerkelijk waar dat ik me gwoed zo woelen?'', zeg ik met een hevig nepaccent.

''Sos jongens, bel 112, volgens mij staat ze op het punt een hartaanval te krijgen!'' roept Stephanie met zoveel hysterica in haar stem dat ze een perfecte hoofdrolspeelster in een dramaserie zou kunnen zijn.

Nu is het mijn beurt om keihard in lachen uit te barsten, de gezichten van Skylar en Stephanie zijn niet te beschrijven. Ze kijken me met een beledigt gezicht aan.

''Volgens mij is ze nog helemaal gezond hoor,'' zegt Skylar met een bloedserieuze stem.

We kijken elkaar aan en barsten dan in lachen uit. Niet voor lang, want ik herinner me weer wat er gebeurd is. Skylar en Stephanie merken het, want ze komen meteen naast me zitten en trekken me in een grote knuffel.

Nu ze voor de persoon weg zijn, kan ik eindelijk bewonderen wie het is. Tot mijn verbazing zie ik dat het een oud vrouwtje is, waarschijnlijk een oma van een van de twee.

De oma ziet dat ik naar haar kijk en begint tegen me te praten. ''Hallo, ik ben de schoonmaakster hier. Toen Stephanie je naar binnen bracht zag ik dat het niet goed met je ging, dus heb ik even naar je gekeken. Ik was vroeger arts, zoals je misschien had kunnen voorspellen.''

Ik kijk naar de kleine en tengere vrouw. Haar haar zit rommelig door de war en het ziet er een beetje vettig uit. Ze draagt oude versleten kleding en haar tanden zijn geel van kleur.

Nope, dat had ik nooit van mijn leven kunnen voorspellen.

Nadat ik heb kennis gemaakt met de schoonmaakster genaamd Rita, vertrekt ze weer. Stephanie en Skylar kijken me verwachtingsvol aan, waarschijnlijk hopen ze dat ik ga vertellen wat er is gebeurd.

''Toen gaven ze me nog een paar schoppen en werd alles zwart,'' beëindig ik mijn verhaal, dat me minimaal 3 uur heeft gekost om te vertellen.

Ondertussen zitten er een paar verdwaalde tranen op mijn wangen, die krengen weten altijd te ontsnappen. Stephanie en Skylar kijken me met een verdrietige blik aan.

''Die eikels moeten echt een keer stoppen, dit gaat veel en veelste ver,'' zegt Stephanie met een boze toon.

''Ze heeft gelijk, maar we kunnen er nogal weinig aan doen denk ik,'' reageert Skylar.

''Hoezo weinig, we kunnen toch naar de directeur of de politie gaan?''

''Dat heeft geen zin Steph, ze krijgen hooguit een enorme preek en worden geschorst, en dan zal het nog veel erger worden,'' vertel ik rustig aan Stephanie.

''Maar dit kunnen we toch niet zomaar laten gebeuren?'' vraagt ze met een ongelukkige stem.

''Ik weet het Steph, ik zou ook willen dat het anders was...''

Na nog een tijdje te hebben gepraat besluit ik om naar huis te gaan. Stephanie heeft mijn ouders al ingelicht over de situatie, dus ze weten waar ik ben.

Als ik probeer op te staan gaat dit tot mijn verassing goed, ik voel alleen een lichte steek in mijn rechter enkel.

''Je enkel is gekneusd, dus je moet wel rustig aan doen,'' zegt Stephanie.

Ik knik en wil naar mijn fiets lopen, totdat ik me bedenk dat die totaal verwoest is.

''Je fiets is naar de vuilnisbelt, ze konden hem niet meer repareren,'' beantwoord Skylar mijn verbaasde gezicht. Stephanie besluit dat ze me wel naar huis kan brengen met haar fiets en ik stem er maar mee in.

Skylar gaat weer naar haar huis toe en ik geef haar een knuffel. Als ze weg is spring ik, of hoe ik er ook op ben gekomen, op Stephanie haar bagagedrager. Al pratend fietst ze ons naar mijn huis, dat niet ver van dat van haar vandaan ligt.

Bij mij thuis aangekomen sprint mijn moeder naar me toe en grijpt me vast alsof ze me in geen eeuwen gezien heeft. ''Ik was zo vreselijk ongerust Rose!'' roept ze uit, maar ik kan het verdriet in haar stem meteen horen.

Hey lieve schattige panda's! De trailer is bijna klaar ;). Hope you liked the chapter!

Votes, comments en follows zijn nog altijd welkom!

Kus, Bente.