Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 64.

POV Rose

Ik hoor motoren hard wegscheuren en vraag me af wat ze gaan doen. Ik loop wat rond door de kamer en kom uiteindelijk weer op dezelfde plek uit. Ik zit hier hopeloos op een vreselijk saaie kamer, niets wat me ook maar een beetje kan vermaken.

Misschien zijn er vandaag wel veel minder mannen omdat ze mee zijn met Sean! Misschien heb ik een kleine kans om mezelf te redden!

Ach, wat denk ik ook. Natuurlijk gaat me dat nooit lukken, het stikt hier van de mannen met wapens. Daar kom je nooit ongezien langs, en het is maar de vraag of je er überhaupt leven langskomt. Ontsnappen lijkt redelijk onmogelijk, je komt nooit uit deze verdomde kamer.

Er wordt op de deur geklopt en verbaast kijk ik op. Dan bedenk ik me opeens dat ik nog helemaal geen eten heb gehad en plotseling voel ik mijn lichaam naar eten snakken. De deur wordt geopend en een ouder uitziende man staat in de opening met een bord.

Op het bord liggen verschillende hapjes, wat er erg smaakvol uitziet. Ik pak het bord aan, bedank hem en ga op het randje van mijn bed zitten. Ik kijk naar het lekkere eten op het bord en merk dat het er luxer dan normaal uitziet.

Er liggen stokbroodjes met brie, tapas en kruidenboter op en ook zijn er verschillende worstjes, kaasjes en olijven. Hongerig val ik aan en het bord is in de kortste keren op. Mijn maag is weer volledig gevuld en ik sta op van het bed.

Ik open de kamerdeur en kijk eens rond, naar wie zou ik het bord moeten brengen? Misschien naar de keuken? Eerst de keuken maar eens zien te vinden, waar zal die zitten? Waarom is het hier ook zo groot, ik zou-

Holy shit Rose, je staat buiten je kamer! De kamerdeur was gewoon open, je kan ontsnappen!

Het dringt opeens tot me door en ik kan niet meer goed nadenken. Ik ben eindelijk vrij, een soort van, ik kan vrij rondlopen! Ik moet hier weg zien te komen, zo snel mogelijk. Maar hier ga ik nooit de weg vinden, kunnen mensen geen bordjes plaatsen?

Op de gok begin ik door de gang te lopen, rechts, links, rechts, rechtdoor. Het lijkt een eindeloos lang doolhof maar tot mijn verbazing zijn alle bodyguards opeens verdwenen. Op mijn dode gemak loop ik rond door het gigantische gebouw, nooit gedacht dat ontsnappen zo makkelijk was!

''Hey, jij daar! Wat doe je hier?'', roept opeens een stem achter me. Ik verstijf ter plekke en weet het bord nog ne vast te houden. Goed handelen nu, geen domme dingen zeggen. Gebruik je geweldige meesterbrein en bedenk als de bliksem een goede leugen!

''Ik, ik heb hier geslapen met een van de mannen. Hij zei dat ik mocht gaan, maar ik kan de uitgang niet vinden'', zeg ik op een zo normaal mogelijke toon. De man kijkt me eerst verbaast aan maar loopt dan naar me toe.

''Loop maar met mij mee, ik wijs je de uitgang wel.'' Ik knik en volg hem op de voet, schichtig om me heen kijken voor gevaar. Ik zie de deur naderen en kan niet wachten om eindelijk weer buiten te staan. Nog maar vijf meter en ik ben weer vrij!

''Jack, wat doe jij met het meisje van Sean?'', roept opeens een kille stem door de lange gang. Met grote ogen kijk ik om en zie een man van gemiddelde leeftijd staan, met zijn handen in zijn zij. Zijn ogen staan boos en boren zich diep in de mijne.

''Meisje van Sean? Maar ze zei net..'' De man draait zich woedend om en ik kan maar een ding bedenken, vluchten. Zo snel als ik kan ruk ik de deur open, sprint naar buiten en hoor de mannen me achterna gaan. Hun voetstappen klinken dichtbij maar ik kan niet sneller.

Ik begin te gillen en zigzaggend over de straat te rennen, terwijl de bewakers me nog steeds achterna rennen. Ik ren de lange oprit af en zie tot mijn ergernis een enorm hek staan. Daar kan ik nooit langskomen, plan B mag nu wel eens op komen dagen!

In mijn ooghoeken zie ik de mannen op me af sprinten en snel ren ik een andere kant op, recht de tuin in. Ik ren door verschillende paadjes, planten en bloemen en hoop dat de cupcakegoden me vergeven van het verwoesten van de mooie tuin.

Langzaam komt het einde van de tuin in zicht, waar ook een groot hek staat. Maar vlak achter een grote struik zit een klein gat, hopelijk groot genoeg om doorheen te kruipen. Ik hoor de bewakers naderen en bedenk me geen seconde, het is nu of nooit.

Ik duik naar beneden en wurm me door het kleine gat heen. Mijn kleding wordt door de scherp uitstekende stukken hek gescheurd en op mijn armen zitten allemaal schrammen. Ik negeer de pijn en kruip door, de andere voetstappen komen heel dichtbij.

Ik ben er bijna doorheen als ik een koude hand om mijn voet heen voel. Bang kijk ik om en zie een van de bewakers me met een boze blik aankijken. Wild trap ik mijn voet heen en weer en sla bij de laatste keer recht in de bewaker zijn gezicht.

Hij kermt het uit en mijn voet schiet uit zijn hand. Zo snel mogelijk kruip ik verder en ga staan, waarna ik nog een keer omkijk. De mannen zijn veel te groot voor het gat en kijken me woedend aan. Ik schenk ze een enorme grijns en sprint zo snel mogelijk weg.

Weg van het vreselijke huis, de vreselijke mensen en het vreselijk depressief makende kamertje.

Hey lieve schattige panda's!

Wat spannend, Rose is ontsnapt.. Maar hoe gaat het nu verder?

Dat, lezen we de volgende keer ;)

Ik heb het idee dat mensen die vraag bij elk hoofdstuk niet echt leuk vinden, dus als er niet meer comments komen stop ik met de vragen.

Maar toch is hier wel een vraag, reageer er alsjeblieft op!

Wat zouden jullie zeggen als je maar 1 minuut met je idool kon zijn?

EN OMFG, ALWEER 51K JULLIE MAKEN ME ZO ENORM BLIJ ALLEMAAL!

Jullie zijn de beste mensen ooit, ik hou van jullie allemaal.

Kus, Bente.