Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 22.

POV Luke

Nadat ik Rose een paar berichtjes heb gestuurd en ze niet reageert besluit ik haar op te zoeken. Stephanie had me haar adres een tijdje geleden al gegeven, wat nu wel handig uitkomt. Ik loop naar de woonkamer waar ik de jongens aantref en zeg ze dat ik naar Rose ga.

Als ik uit het hotel stap komt een warm zonnetje me tegemoet, wat een lekker weertje vandaag! Met een goed humeur spring ik in de auto die we hebben gehuurd en rijdt naar Rose toe. Ik draai de volumeknop van de radio omhoog en swing lekker mee op de beat.

Eenmaal aangekomen bekruipt een naar gevoel me, wat is dat nou weer? Ik laat het maar achterwege en loop naar de voordeur, waar ik aanbel. Als ze na een paar keer aanbellen nog steeds niet open heeft gedaan vraag ik me af of ze wel thuis is.

Het zou wel moeten, haar vriendinnen waren naar de film en ze heeft me niet verteld weg te gaan. Ik loop om het huis heen en probeer alle deuren die ik kan vinden te openen. Tot mijn verbazing is de deur achter het huis open en loop ik naar binnen.

Het is akelig stil binnen en Rose is nergens te bekennen, het akelige gevoel komt weer naar boven drijven. ''Rose?'', schreeuw ik door het grote huis heen. Geen antwoord.

Plotseling hoor ik een bonk boven, net alsof er iemand op de grond is gevallen. Ik ren snel de trap op en kijk in alle kamers. Ik ben hier nog nooit geweest en zou niet weten welke kamer van Rose is. Als ik de zoveelste deur open schrik ik me kapot van het beeld voor me.

Rose ligt levenloos op de grond, haar arm en heupen vol met diepe sneeën. ''ROSE!'', schreeuw ik verslagen. Ik ren naar haar toe en kniel naast haar neer, haar ogen zijn gesloten. ''Rose, Rose hoor je me nog?'', vraag ik wanhopig aan het levenloze lichaam voor me.

''Shit Rose, je mag nog niet weggaan'', zeg ik hopeloos. Mijn hersenen liggen overhoop en helder nadenken lukt amper. Kom op Luke, blijf erbij. Bel een ambulance, ze heeft hulp nodig! Zo snel als ik kan grijp ik naar mijn mobiel en bel het alarmnummer, haastig beschrijf ik waar we zijn en dat ze bewusteloos is.

De vrouw aan de andere kant vertelt me dat er zo snel mogelijk een ambulance komt en ik vooral rustig moet blijven. Rose ligt hier freaking dood te gaan en ik moet RUSTIG blijven?! Gekken.

Nadat ik heb opgehangen til ik Rose voorzichtig op, haar sneeën zoveel mogelijk te vermijden. Ze geeft een ijselijke gil, ze leeft nog! ''Godzijdank Rose, je bent er nog. Houdt het alsjeblieft nog even vol, nog even'', vraag ik haar smekend.

Ik voel hoe ze langzaam verder wegzakt, shit. Als ze nu doodgaat vergeef ik dat mezelf nooit, echt nooit! Gelukkig hoor ik in de verte al sirenes en loop snel de trap af naar beneden. Via de achterdeur loop ik naar buiten en zie dat de ambulance met gierende sirenes aan komt scheuren.

De ambulancebroeders nemen haar van me over en leggen haar op de brancard, waar ze verschillende slangetjes aan haar vastzetten. Met tranen in mijn ogen zie ik dat ze de ambulance in wordt gereden en vraag met bibberende stem of ze het gaat halen.

''Dat ligt eraan jongen, het ligt eraan of ze ervoor gaat vechten of niet.'' Alsjeblieft Rose, vecht voor je leven. Ik weet niet wat er is gebeurd maar je mag niet doodgaan, je bent nog zo jong.. Ik ben er voor je, ik help je en anderen ook! Vecht ervoor Rose, ik smeek het je. Vecht voor je leven!

De ambulance is inmiddels met sirene aan en een indrukwekkende snelheid weggereden, mij achterlatend op de stoep. Ik bel de jongens en zeg dat ik in heb ziekenhuis ben bij Rose, ik leg later nog wel uit wat er gebeurd is. Ze schrikken en vragen of ze mee moeten komen, ''beter van niet jongens.''

Ik hang snel op en ren de auto in, waarna ik met volle vaart richting het ziekenhuis rijdt. Nadat ik een aantal keer door rood ben gereden kom ik eindelijk aan bij het ziekenhuis. Ik ren het gebouw in en haast me naar de balie.

''Waar is Rose Wood heengebracht?'', vraag ik aan de vrouw achter de balie. Ze kijkt me chagrijnig aan en tikt wat in op de oude computer. ''Wat ben je van haar?'', vraagt ze met een kille toon. ''Ik ben haar broer'', verzin ik snel. Ze laten immers alleen familie binnen, een leugentje om bestwil mag nu wel.

''Kamer 314B'', zegt ze met een ijzeren stem. Ik laat het bedankje achterwege en sprint naar de lift. Tot mijn ergernis is de lift er nog niet dus ren ik de trappen op.

Hijgend en puffend kom ik bij de goede etage aan en zoek naar de juiste kamer. Als ik de kamer heb gevonden loop ik naar binnen en zie Rose vredig in het witte ziekenhuisbed liggen. Aan haar hele lichaam zijn slangetjes gekoppeld en er staat een hartapparaat naast het bed.

Ik ga op het plastic stoeltje naast het bed zitten en pak zachtjes haar hand vast. ''Wat heb je jezelf toch aangedaan Rose, je verdient dit helemaal niet'', zeg ik met een verdrietige stem.

Ze geeft geen teken van een reactie, logisch natuurlijk. Ik mompel nog een paar dingen tegen haar en merk dat ik best moe ben. Ik leun achterover en probeer zo comfortabel mogelijk in het stoeltje te gaan zitten, zover dat lukt. Ik sluit mijn ogen en ben na een paar tellen al weggezakt in een diepe slaap.

Na een verontrustende droom word ik wakker en zie dat Rose met haar handen de slangetjes volgt. Ze komt met haar handen uit bij het slangetje dat aan haar neus zit gekoppeld en begint eraan te friemelen.

''Ik dacht het niet Rose'', zeg ik met een kleine grinnik en haal voorzichtig haar handen weg. Ze kreunt en meteen schiet ik omhoog. ''Rose, gaat alles wel goed? Moet er een assistente komen?'', vraag ik bezorgd. Ze geeft geen antwoord en ik besluit het te laten.

Ik sluit mijn ogen nog even, aangezien ik nog steeds best moe ben. Na een tijdje heb ik het gevoel dat er iemand naar me aan het staren is en open mijn ogen. Als ik rondkijk valt mijn blik op Rose en zie dat ze me aandachtig aan het bestuderen is.

Een lachje speelt om mijn mond, opgelucht kijk ik haar aan. Maar al snel ben ik weer serieus en kijk haar alert aan.

''Rose, doe me dit nooit, maar dan ook echt nooit meer aan'', zeg ik met een serieuze maar zachte toon.

Ze kijkt me met een verdrietig gezicht aan, alsof ze zich opeens weer iets herinnert. Dan vloeien de tranen opeens over haar wangen heen en vullen snikken de saaie ziekenhuiskamer. Snel ga ik bij haar op bed zitten en streel over haar zachte haar.

''Wat is er Rose, wat is er gebeurd?'' Ze geeft geen reactie en ze begint steeds harde te huilen. De tranen glijden onverstoorbaar over haar wangen heen en ze begint steeds sneller te ademen. Ik duw haar zachtjes naar me toe en sluit haar in mijn armen.

Sussend fluister ik haar lieve woordjes toe en na een poosje lijkt ze te kalmeren. Ze stopt langzaam met snikken en de tranen lijken op te zijn.

Ze kijkt me met een lege, emotieloze blik aan. Haar ogen staren in de mijne en er is niets in te lezen. Geen verdriet, geen boosheid, geen woede. Haar ogen zijn leeg en vermoeid, alsof ze geen kracht meer heeft.

Wat is haar in godsnaam overkomen?

Hey lieve schattige panda's!

Al bijna 5K omg! Super duper bedankt iedereen, het is zo gaaf om elke dag weer meer reads te hebben :).

Hoe vonden jullie dit hoofdstukje?

Ik hou van jullie allemaal!

Kus, Bente.