Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 14.

POV Rose

Nadat we nog een paar uurtjes hebben gepraat, pizza hebben besteld en 5sos hebben geluisterd ben ik weer naar huis gegaan. Ik ben erachter gekomen dat Calum haar volgt op twitter en ze al drie tweets van hem heeft gekregen!

Ze is echt een luky bastard, maar ze verdient het en ik gun het haar met heel mijn hart. Hoe ze over hem praat is echt geweldig om aan te horen. Het is alsof ze praat over een of andere goddelijkheid, en om eerlijk te zijn ben ik het absoluut met haar eens.

Op dit moment zit ik weer op mijn beruchte plekje: de vensterbank. Ik kijk wat op mijn twitter en zie tot mijn grote verbazing dat Luke wat terug heeft gestuurd. Ik klik op de foto waar ondertussen enorm veel reacties op zijn gekomen, word ik toch nog een keer beroemd.

Ik zoek de tweet van Luke en als ik hem heb gevonden kan ik mijn eigen ogen niet meer geloven. ''We hope we'll see you soon too, we miss our crazy little friend.''

Wauw. Ik kan wel in huilen uitbarsten, dit is zo verschrikkelijk lief! Hij noemt me hun ''crazy little friend'', de jongen waar ik al mijn hele leven fan van ben. Mijn dromen lijken toch uit te komen, zie je nou wel dat die shitty uitspraken helemaal niet kloppen?

Met trillende handen ga ik naar mijn privéberichten en maak een nieuw bericht aan, wat ik naar Luke ga sturen. Aangezien hij me volgt kan ik hem dm'en, wat nu toch wel erg handig uitkomt.

''Hey Luke, ik ben het. Dat meisje van Londen die op het podium kwam en eenhoorn zei. Ja, dat gekke kind ja. Ik wil je heel erg bedanken voor het concert en de geweldige tijd die ik met jullie heb gehad. Hopelijk kan ik nog een keer naar een concert toe, want allemachtig, wat mis ik jullie toch. Ik hou van jullie. Kus, Rose.''

Even twijfel ik om het te versturen maar druk toch al snel op het verzendknopje, wat heb ik te verliezen? Als het goed is zijn de jongens nog in Londen, misschien kom ik ze nog wel een keer tegen op straat. De kans is minimaal, maar je moet er altijd in blijven geloven.

Mijn hele humeur wordt verpest als ik weer aan school denk. Morgen moet ik weer naar de lessen, tot mijn spijt. Ik heb mijn ouders gesmeekt om me nog een weekje thuis te laten, maar het enige wat ze zeiden was: ''nee Rose, je zit in het eindexamenjaar en je kan het je niet veroorloven om zoveel lessen te missen.''

Sukkels, ik kan me alles veroorloven. Maar hoeveel ik ook smeekte, mijn ouders hielden stevig vast aan hun mening en ik kon ze in geen mogelijkheid van mening laten veranderen.

Stephanie en Skylar zijn het zelfs met ze eens, met wat voor mensen ga ik in cupcakes naam om? Als zelfs mijn vrienden het eens zijn met mijn ouders, wat moet ik dan nog als alleenstaande eenhoorn? Precies ja, helemaal niets dus.

Om mijn laatste dagje thuis nog maar nuttig te maken besluit ik om mijn kamer te gaan schrobben. Volgens mij is dat al drie jaar geleden, omdat mijn lieve moeder heeft besloten dat ik oud genoeg ben om dat zelf te doen. Kreng.

Ik loop naar beneden, pak een teiltje en vul het met heet water waar ik een sopje in gooi, wat best lekker ruikt. Het ruikt zo lekker dat ik besluit het halve pak van het sopje erin te gooien, wat ik bij nader inzien beter niet had kunnen doen.

Binnen no time schuimde het water zo erg dat het boven mijn hoofd uitkwam. Met mijn paniekerige hoofd besloot ik er wat water bij te gooien, voor zover dat lukte, maar dat maakte het alleen maar erger.

Uiteindelijk heb ik het teiltje met sop buiten in de achtertuin gezet en een nieuw teiltje gepakt, deze keer met iets minder van het lekker ruikende sopje erin. Na mijn heftige sopjesavontuur liep ik voorzichtig naar boven, waardoor ik bijna de helft van het water verloor. Ach, is de trap ook meteen schoongemaakt.

Op dit moment heb ik struggles met de bovenste plank van mijn kast, want ik kom er net niet bij. Ik heb geen zin om weer helemaal naar beneden te lopen en een krukje te pakken, dus besluit ik om mijn bureaustoel op wieltjes te pakken. Met mijn geweldige manoeuvres klim ik met teiltje en al de stoel op en zet het teiltje op de kast.

Meezingend op de muziek, van 5sos natuurlijk, maak ik de bovenste plank schoon en tot mijn verbazing gaat dat nog best goed. Als ik klaar ben moet ik de bovenkant van de kast schoonmaken, maar daar staat het teiltje.

Ik besluit het teiltje maar vast te houden, zo zwaar is die toch niet meer. Met wat moeite maak ik de bovenste plank schoon, en als ik denk dat het deze keer zonder fouten is verlopen gaat het mis.

Er stormt een overenthousiaste Stephanie binnen waar ik niet echt op had gerekend. Ik schrik me alle cupcakes bij elkaar en voordat ik een ongeluk kan voorkomen is het al gebeurd.

Het teiltje dat ik boven mijn hoofd vasthield besluit zijn eigen leven te gaan leiden en glijdt uit mijn hand. Gevolg? Het teiltje valt met inhoud en al op mijn hoofd waardoor ik geen steek meer zie.

En tot overmaat van ramp beweegt de bureaustoel waar ik opsta ook nog eens, waardoor ik met een noodgang naar beneden val, met een teiltje op mijn hoofd. Met een smak kom ik op de grond en ik moet even bedenken wat er zojuist is gebeurd.

Als ik met een verbaasd gezicht het teiltje van mijn hoofd haal zie ik Stephanie bijna doodgaan van het lachen.

Ze ligt op de grond en maakt allemaal spastische bewegingen die ik niet zo goed kan plaatsen. Haar keel fabriceert het geluid van een stervende zeekoe en er lopen tranen over haar wangen.

Ik zit nog steeds met een verbijsterde blik op de grond en kan het niet laten om ook keihard in lachen uit te barsten.

Ik kan me bijna niet voorstellen hoe dom het eruit moet hebben gezien, alle eenhoorns nog aan toe.

Hey lieve schattige panda's van me.

Zouden jullie misschien wat meer comments willen plaatsen? Want ik weet niet echt of het nou leuk is of niet en wat ik zou kunnen veranderen.

Dus voten, een comment geven en followen zou me heel blij maken!

Kus, Bente.