Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 63.

POV Sean

Voor de zoveelste keer deze nacht kijk ik op de klok, half vier 's nachts. Ik ben expres vroeg naar bed gegaan, maar helaas viel ik niet in slaap. Inmiddels lig ik hier al zo'n vier uur heen en weer te draaien, maar van slapen komt helemaal niets.

Morgen zal het gaan gebeuren. Als die vriendjes van Rose het briefje hebben gevonden zullen ze er zeker gehoor aan geven. Ze doen er immers alles aan om haar terug te krijgen, koste wat het kost. En dat snap ik best, ze is natuurlijk enorm mooi.

Zonde dat ik niet wat plezier met haar wat kan maken. Het zou kunnen, ik zou haar makkelijk kunnen dwingen. Maar ik doe het niet, nog niet. Eerst moet ik wachten tot morgenavond, eens kijken hoe dat gaat aflopen. Natuurlijk krijgen ze Rose niet zomaar terug, ze moeten wel erg dom zijn als ze dat denken.

Er hangt heel wat tegenover en het is de vraag of ze dat gaan accepteren. Zo niet, dan zal Rose bij mij blijven. Als ze instemmen zal de situatie compleet afhangen van mijn stemming, de mensen die erbij zijn en alles wat er maar bij kan spelen.

Ik wil Rose niet weggeven, maar ik kan haar moeilijk voor altijd gevangen houden. Ooit zullen ze er achter komen dat ze hier 'verblijft' en dan zijn de rapen zeker gaar. Misschien wel overgekookt, maar dat zien we dan wel. Ik moet in ieder geval niet bij de politie terecht komen, dan zal mijn vader nooit trots op me worden.

Ik moet bewijzen dat ik het wel kan, dat ik wel degelijk iemand ben! En ik weet zeker dat dat kan, dat ik dat kan. Maar het lot werkt me altijd tegen, helaas. Maar morgenavond zal ik mezelf zeker bewijzen, hij zal eens zien tot wat ik in staat ben.

Fluitende, irritante vogels verpesten mijn ochtend en chagrijnig loop ik naar beneden. Een paar bewakers groeten me en zonder ze een blik waardig te keuren loop ik door. Op dit moment moet ik er niet heel veel bij hebben of ik ontplof ter plekke.

Ik zet een bakje koffie, pak een muffin van de glazen schaal en loop door naar de woonkamer. Als ik binnenkom zie ik tot mijn frustratie een bewaker met een meisje op de bank liggen, correctie, mijn bank!

''Wat heeft dit te betekenen?! Ik dacht dat ik duidelijk genoeg was de vorige keer!'', roep ik boos. De bewaker schrikt op en het meisje naast hem valt bijna van de bank, maar weet zichzelf nog net op te vangen. Hij mompelt een sorry, pakt het meisje beet en loopt snel weg.

Met rollende ogen kijk ik hem na, eikel. Hoe vaak ik ook zeg dat ze niet op de bank met een meisje moeten gaan, ze doen het toch elke keer opnieuw. Gek word ik er van, maar blijkbaar hebben die sukkels geen oren en ook geen hersenen.

Met een zucht ga ik op de bank zitten, nadat ik die grondig heb geïnspecteerd en drink met kleine slokjes van mijn koffie. Ik denk wat na over vanavond, wat zal er gaan gebeuren? Zelf weet ik niet echt wat ik ga doen, wat ik moet doen.

Zal ik Rose echt laten gaan als ze akkoord gaan met de deal? Of zal ik ze gewoon alle vier neerknallen, dan ben ik meteen van al het gezeik af en kan ik Rose mooi bij me houden. Keuzes, keuzes, keuzes. Maak maar eens de juiste keuze, dat is nog niet zo makkelijk als dat het lijkt.

Mijn koffie is op en ik besluit even te gaan rennen. Ik sprint naar boven, trek mijn sportkleding aan en loop rustig naar buiten. Mijn Nikeschoenen lopen zo lekker dat het lijkt alsof je vliegt. Met een snel tempo ren ik de straat uit en neem een lekker lange route.

Ik ren door een park, over een verlaten terrein, door een bos en weer terug naar huis. Onderweg heb ik nog wat stretchoefeningen gedaan, waardoor verscheidene meisjes me met een hongerige blik aankeken. Dat is natuurlijk nooit verkeerd, al zeg ik het zelf.

Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben. Mijn kaaklijn is duidelijk te zien, mijn lippen zijn vol van vorm en mijn ogen zijn ijsblauw. Ook is mijn lichaam zeker niet verkeerd, waardoor ik al snel ieder meisje om te krijgen. Alleen Rose, niet, en dat frustreert me mateloos.

Waarom zij niet? Waarom valt het meisje waar ik eigenlijk altijd zoveel bewondering voor heb gehad nou niet op mij? Wat doe ik fout? Natuurlijk, ik heb haar jeugd verpest. Maar ik kon niet anders, ik moest mijn frustraties uiten op iemand die ik kon raken.

En die persoon was Rose.

Of ik er spijt van heb? Ja en nee. Het was goed om mijn woede te kunnen uiten op degene die het ook veroorzaakte. Het was fout omdat ik degene waar ik bewondering voor had pijn deed, brak, liet huilen. Maar het is nou eenmaal gebeurd en ik kan het niet terugdraaien.

Met die gedachte sprint ik het laatste stukje terug naar huis, fluit naar een paar meiden die hysterisch beginnen te giechelen en loop naar binnen. Ik neem een verfrissende douche, kleed me om en loop weer naar beneden. Als ik een blik op de klok kijk zie ik dat het alweer vijf uur is, heb ik dan zolang lopen nadenken?

Ik roep een van de bewakers, laat hem een pizza voor me bestellen en neem plaats in een grote stoel. Ik zet de tv aan waar ik een muziekzender opzet. Ik neurie wat mee met de muziek en na een tijdje gaat de bel. Ik sta op, loop naar de deur en zwaai die open.

Een jongen van mijn leeftijd staat gespannen in de deuropening en duwt zo ongeveer de pizza in mijn handen. Ik overhandig hem een briefje van twintig, zeg dat hij het wisselgeld mag houden en sla de deur voor zijn gezicht weer dicht.

Wat een rare kerel.

Al etend van mijn pizza peperoni loop ik terug naar de tv, ga zitten en geniet van de warme pizza. Als ik hem tot op de laatste kruimel heb opgegeten werp ik de kartonnen pizzadoos in de afvalbak en sta in het midden van de kamer even stil.

De klok geeft aan dat het half acht is en ik roep de bewakers die vanavond met me mee zullen gaan. Een koude pistool schuif ik in de binnenzak van mijn jack, je weet maar nooit wat er gaat gebeuren. Mijn mannen doen hetzelfde en met z'n allen lopen we naar buiten.

Iedereen stapt op zijn motor, elke bewaker heeft er een voor zichzelf, en ik scheur weg. Achter me hoor ik de rest ook komen en ik geef nog wat extra gas. De wind suist langs mijn oren en met een snelheid waar zelfs een cheeta jaloers op zou zijn scheur ik door de verlaten straten.

Na ruim twintig minuten rijden komen we aan op de plaats van bestemming, het oude plein. Daar wacht ik samen met de mannen op onze lieve vrienden. De zon is al bijna onder en het begint sterk af te koelen. De haartjes staan recht overeind op mijn arm en ik merk dat ik gespannen ben.

Waarom zou ik gespannen zijn? Het zijn alle vier domme mietjes die bij een klap al naar hun mama roepen! Ik, Sean, ben echt niet bang voor die sukkels! Ik zal ze eens laten zien dat niemand met mij kan spotten, helemaal niemand!

Na een eeuwigheid komt er eindelijk een auto aangereden, gevolgd door nog twee andere auto's. Er stappen stevig gebouwde mannen uit, lopen naar de middelste auto en openen de deuren. Vier gestaltes lopen de auto uit, recht op mijn groep af.

Ik roep iedereen bij elkaar en we staan in een groep, dicht bij elkaar. De vier gestalten komen dichterbij en een meter voor ons stoppen ze. Een jongen met blond haar staat vooraan en neemt het woord.

''Waar is Rose?'', zegt hij met een boze ondertoon.

Spottend kijk ik hem aan, dit gaat nog een lange nacht worden. 

Hallo lieve, schattige panda's!

Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd, maar ik had het enorm druk met school.

Gelukkig heb ik nu vakantie, dus kan ik lekker verder werken aan het boek!

Hier is dan ook de vraag bij het hoofdstuk:

Hebben jullie ooit een tweet/bericht/ enig teken van leven gekregen van je idool?

Kus, Bente.