Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 51.

POV Rose

Een tijdje weet ik niets uit te brengen en staar ik hem alleen maar met open mond aan. Hij krabt ongemakkelijk achter zijn hoofd en kijkt me een beetje teleurgesteld aan, hij had vast allang een antwoord willen horen.

''Ik snap dat je niet dezelfde gevoelens voor mij hebt, dat accepteer ik ook. Ik hoop alleen-''

''Luke, ik voel al voor een lange tijd iets voor je wat ik nog nooit heb gevoeld. Het is onbeschrijfbaar, maar toch is het er wel. Je laat me anders voelen, en de keren dat ik bij je ben zijn allemaal geweldig. Je, ik, het is gewoon dat, ehm..''

Shit, niet zo spastisch doen en gewoon ervoor gaan Rose, kom op!

''Ik heb gevoelens voor jou Luke, een gevoel wat ik nooit eerder heb meegemaakt.''

Zijn gezicht verandert van verdrietig naar blij en er ontstaat een reusachtige glimlach op zijn gezicht. Stralend kijkt hij me aan, alsof ik net tegen een kleuter heb gezegd dat we een ijsje gaan halen. Plotseling geeft hij me een knuffel, die ik maar al te graag beantwoord.

Ik sla mijn armen strak om hem heen en zo staan we voor een tijdje in de hotelkamer, niet awkward hoor. Na een tijdje laat hij me langzaam los en kijkt me diep in mijn ogen aan, waardoor het lijkt alsof ik even van de wereld af wordt gezogen.

''Denk je dat het gaat werken, tussen jou en mij?'', vraagt hij twijfelend.

''Nou, we vinden elkaar leuk.. Liefde kent geen grenzen toch?'', vraag ik een beetje onzeker.

Zijn gezicht klaart weer een beetje op en hij kijkt me lief aan, waarna hij knikt. Dan stelt hij iets voor, iets waar ik blij van word, maar tegelijkertijd ook wel verdrietig.

''Laten we het proberen voor een week, gewoon als proef. We zien hoe het gaat, of het werkt, en dan kunnen we bepalen of het echt serieus wordt?'', vraagt hij met een zachte toon.

Ik knik en kijk hem met een halve glimlach aan, wat is hij toch ook een lieve jongen. Ik heb zo enorm veel geluk om hem als een soort 'proef vriendje' te mogen hebben! Eindelijk komt mijn droom uit, en ook al is het niet helemaal officieel, die kans zit er wel in!

Met z'n tweeën lopen we weer terug naar de rest, die vrolijk op de bank naar een programma op tv aan het kijken zijn. Voor hen staat een enorme kan met cola erin, en daarnaast een bak met.. donuts!

''Donuts, omg! Kom maar bij mama, ik heb jullie ook gemist!'', roep ik als een klein kind.

Met een sprintje ren ik naar de donuts toe, gris een donut met chocolade uit de doos en plof op een stoel neer. De jongens kijken me even verbaast aan, maar beginnen dan te kibbelen over wie welke donut mag.

Ondertussen zit ik lekker te genieten van mij zalige donut, wat heb ik die lang niet meer gehad zeg! De laatste keer moet ooit met Stephanie zijn geweest, toen we weer eens met elkaar gingen logeren.

Van haar, Skylar en Haylor heb ik niet zoveel meer gehoord. Ze weten wel dat ik in Rome zit, maar we bellen of skypen niet heel erg vaak. Ik mis ze enorm, maar de jongens zijn er voor me, wat me enorm veel helpt. Wat zou ik toch zonder die gekken moeten?

Intussen heb ik niet eens door dat mijn donut op is, en hap bijna in mijn eigen vingers. Voor me hoor ik de jongens lachen en kijk ze verontwaardigd aan, hebben zij dat dan nog nooit gehad?

Veel mensen nemen het spreekwoord 'je vingers er bij opeten', niet heel erg serieus. Maar ik neem dat spreekwoord enorm serieus, het is zelfs mijn motto! Ik bedoel, kom op, je moet toch zoveel mogelijk van je eten genieten?

Sommige spreekwoorden zijn wel echt gewoon spastisch, belabberd en slaan nergens op. Neem nou het volgens spreekwoord: ''Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mohammed.''

Ik bedoel maar hoor, maar heb jij ooit een berg zien lopen? Ik in ieder geval niet, en het zou toch echt wel een wereldwonder zijn als het wel zou gebeuren. Ik zie het al wel voor me, als hoofdartikel in de krant, 'lopende berg gespot in de Alpen.'

''Rose? Je mag nog wel een donut hoor!'', wordt er opeens geroepen. Ik ontwaak uit mijn een klein beetje afgewijkte gedachten en focus me op de doos met donuts. Zoals ik al eerder zei, het is een grote doos. En niet zomaar groot, nee, heel groot. Zoals een doos waarin je oud papier weggooit, zo groot.

Het kan aan mij liggen, maar volgens mij liggen er wel dertig soorten donuts in. Kiezen is op dit moment een onmogelijk moeilijke opgave en bijna zou ik eronder bezwijken. Maar, ik hak de knoop door en kies deze keer voor een donut met roze glazuur erop.

Vol genot neem ik er een klein hapje aan, en de jongens kijken me allemaal aan.

''Wat, nog nooit een meisje donuts zien eten?'', vraag ik op een bitchy toon.

Snel schudden ze hun hoofd en kijken weer naar het tv-programma, dat nog steeds niet is afgelopen. Hoofdschudden kijk ik ze aan en eet mijn donut op, waarna ik een glas uit de keuken pak en die vul met cola.

Wat zijn we toch weer gezond bezig, topper!

Nadat het programma is afgelopen, wat zo'n twee uur later is, besluiten we om maar eens te gaan slapen. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar aan de felle maan te zien is het al diep, diep, diep in de nacht. We zeggen elkaar welterusten en samen met Michael loop ik onze kamer in.

We gaan liggen op het waterbed en praten nog een tijdje.

''Vind je Luke leuk?'', vraagt hij opeens.

Een beetje geschrokken kijk ik hem aan, waarna hij grijnst.

''Ja dus, jullie zouden echt schattig zijn samen! Hij heeft het vaak over je, dus volgens mij is het gevoel ook wederzijds Rose.''

Ha, hij zou eens moeten weten dat Luke en ik elkaar de liefde al hebben verklaard. Okay, half dan. Maar dat maakt niet uit, het is nog steeds liefde.

Luke en ik hebben wel besloten om het nog aan niemand te vertellen, we kijken eerst zelf of het wel werkt en daarna mogen de anderen het pas te weten komen. Ik mompel een welterusten naar Michael die hij met een soort grom beantwoord.

Na een poosje val ik in een diepe, dromerige slaap, over niemand meer dan Luke Hemmings.

Hai lieve schattige panda's!

EINDELIJK ZIJN ZE EEN SOORT VAN BIJ ELKAAR YIPPIE YAYA!

Ik heb rare kreten, vooral negeren en niet teveel over na gaan denkne. Ik spoor nou eenmaal niet, het spijt me.

EN ALWEER 22K JULLIE ZIJN ZO ENORM VRESELIJK ALLEMACHTIG GEWELDIG LIEF!

En morgen eindelijk mn nieuwe laptop ophalen wihoe! :)

En, hoe vinden jullie het boek tot nu toeee? Alweer hoofdstuk 51 sjeez, het gaat zo snel!

Zou ik een vervolg maken eigenlijk? Ik heb nog geen idee tbh..

Kus, Bente.