Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 69.

POV Rose.

Een hijgend geluid vlak bij mijn oor doet me wakker maken en verbaast kijk ik om me heen. Voor me staat een grote labrador met nieuwsgierige ogen naar me te kijken. Ik moet lachen bij het zien van de schattige hond voor me, maar al snel verdwijnt mijn glimlach weer.

De hond wordt teruggeroepen door zijn baasje en ik lig weer zielsalleen in het vreemde park. Nadenkend over wat ik vandaag ga doen sta ik op, wrijf wat slaap uit mijn ogen en neem de buurt eens in me op. Het ziet er normaal uit, met rijtjeshuizen en niet heel veel mensen.

Ik kijk nog een keer het park rond en besluit mijn route maar weer te vervolgen. Ik loop, loop en loop uren achter elkaar door, wat inmiddels een vaste routine is geworden. Na een lange tijd lopen kom ik dan eindelijk aan bij een grote weg. Auto's razen me voorbij en ik besluit maar te gaan liften.

Het voelt toch wel als een dieptepunt, van een fijn leven met 5sos ben ik nu gezonken naar liften aan de kant van een drukke autoweg in Rome. Mijn ouders en zusje die van de ene op de andere dag niet meer leefden, Sean weer ontmoeten, de ontvoering en om niet te vergeten het ontsnappen.

Mijn leven is een achtbaan die geen vaste lijnen heeft. Het gaat op en neer, van links naar rechts en overal door elkaar heen. Niets is logisch en alles gaat recht door elkaar heen. Alles kruist elkaar maar nooit komt het weer op de goede plaats terecht. Het is een rommeltje, wat ik nu weer een beetje op orde probeer te krijgen.

Maar of me dat weer gaat lukken is maar de vraag. Wat als ik de jongens nooit meer ga vinden? Ik spreek hier te taal niet, heb geen bezittingen en kan nergens heen. Geen geld, geen familie, geen vrienden. Alles is weg, hoe moet ik het allemaal weer terug zien te vinden?

Voor me stopt er opeens een auto met een man erin. In zijn mond hangt nonchalant een sigaret en hij ziet er wat bot uit. Hij gebaart dat ik in moet stappen en na een tijdje twijfelen stap ik uiteindelijk toch maar in. De man stelt zichzelf voor als Giovanni en vraagt waar ik heen moet.

Bij die vraag blijf ik staan, waar moet ik eigenlijk heen? Ik heb geen idee hoe het hotel heet en aan welke straat het grenst. Uiteindelijk vertel ik hem maar de naam van de drukke winkelstraat, waar hij toevallig ook heen moest. Hij blijkt erg aardig te zijn en ik ben enorm opgelucht dat er dus toch nog een beetje hoop voor me is.

Na een halfuurtje rijden komen we aan in de straat en stappen we uit. Ik bedank Giovanni en vervolg mijn eigen weg weer. Gelukkig weet ik vanaf hier nog wel de weg te vinden naar het hotel en uiteindelijk sta ik weer voor het grote, bekende hotel. Ik besluit naar boven te lopen, naar onze kamer.

Als ik boven aankom is de deur helaas dicht. Ik laat een diepe zucht horen en laat me met mijn rug tegen de deur naar beneden zakken. Hopeloos zit ik met mijn handen in mijn haar na te denken, wat nu? De jongens zijn er blijkbaar niet, ik kan niemand vragen waar ze zijn en ik kan ze ook niet bereiken.

De moed zakt me weer in m'n schoenen en op dit moment zou ik net zo goed dood willen gaan. Ik sta uiteindelijk maar weer op, loop naar beneden en stap weer het felle zonlicht in. Ik beland in het ijswinkeltje waar we ooit zijn geweest en plof neer aan een tafeltje in de hoek van de ijssalon.

''Jij bent toch bevriend met 5sos?''

Als ik opkijk zie ik een meisje staan, ze komt me bekend voor. Ik herinner me weer dat Michael ooit met haar heeft gepraat, ze passen best goed bij elkaar. Ik knik naar haar en ze schenkt me een vriendelijke glimlach. Ze komt tegenover me zitten en vraagt me wat ik hier alleen doe.

Ik hou het niet meer uit en vertel haar het hele verhaal. Hoe ik ontvoerd werd door Sean, hoe ik weer ontsnapt ben. Dat ik rondzwierf door de straten zonder dat ik wist waar ik überhaupt was, dat ik bij Teresa mocht slapen en bij de lieve Carla eten kreeg. Ik vertel het meisje voor me, genaamd Nicky, alles en barst aan het einde in huilen uit.

Eerst kijkt ze me geschrokken uit, maar slaat dan snel haar armen om me heen. Ik huil haar hele werkshirt nat en verontschuldig me snel als ik uitgehuild ben. Ze zegt dat het niets uitmaakt en schenkt me een lieve glimlach.

"Je mag tijdelijk bij mij blijven slapen als je zou willen? Je kan nu nergens heen, en je moet wel onderdak hebben'', biedt ze vriendelijk aan.

"Dat zou super zijn, echt waar!''

"Geen probleem, samen vinden we de jongens wel weer!'', zegt ze lief. Ik glimlach naar haar, niet zeker of ik daar nog in moet geloven.

"Ik moet nog een uur werken, je kan hier wel blijven wachten en dan gaan we straks naar mijn huis toe. Ik denk dat je wel behoefte hebt aan een warme douche en schone kleren.''

Ik knik, glimlach naar haar en wens haar nog snel succes met werken. Ik blijf zitten in het hoekje en staar wat uit het raam. Als Nicky klaar is met werken roept ze me en snel spring ik op.

Samen lopen we naar haar huis, wat vlakbij blijkt te zijn. Ze woont in een schattig appartementje, ze heeft geen relatie.

Zodra we binnen zijn pakt ze een handdoek voor me, een setje schone kleren en wijst me waar de badkamer is. Ik bedank haar enorm en sprint bijna naar de badkamer. Snel kleed ik me uit en zodra de plakkerige stof mijn huid niet meer aanraakt voel ik me al een stuk beter.

Als ik onder de douche stap raken de warme stralen mijn huid, en ik had nooit gedacht dat een douche zo heilig kon zijn.

Hey lieve schattige panda's!
Nicky en Rose hebben elkaar ontmoet, yay! Wat vinden jullie ervan?

Hopelijk is het nog steeds spannend, ik probeer het zo leuk mogelijk te maken :).

Vraag bij dit hoofdstuk:

Heeft jouw idool iets met jou gemeen? Zo ja, wat?

Kus, Bente.