Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 24.

POV Rose

Ik voel naast me iets bewegen en kreun, ik wil nog helemaal niet wakker worden. ''Sorry Rose, heb ik je wakker gemaakt?'', vraagt Luke zijn lieve stem. Nee joh, ik lig gewoon in mijn slaap te kreunen en open mijn ogen voor de lol. Ik schenk hem een waterige glimlach en wuif het weg, ik had toch niet lang meer geslapen.

Luke stapt uit het bed en een rilling trekt over mijn lichaam, zonder hem is het best koud in de kamer. Hij merkt het en kijkt me met een scheve glimlach aan, damn. ''Heb je het zo koud zonder mij?'', vraagt hij met een grijns. Ik knik verlegen mijn hoofd en voel mijn wangen langzaam rood kleuren, waarom moet ik altijd blozen?

Hij grinnikt en komt naar me toe lopen, waarna hij me een knuffel geeft. Hij houdt me stevig vast en komt weer naast me op bed zitten, waar ik al in kleermakerszit opzat. ''Wil je me vertellen waarom je.. een einde aan je leven wilde maken?'', vraagt hij met een onzekere stem.

Ik kan het niet, snap dat dan. Het doet zoveel pijn, ik kan niet eens fatsoenlijk mijn zusjes naam uitspreken zonder in huilen uit te barsten.

''Ik kan het proberen..'', zeg ik met een twijfelende stem. Hij legt zijn hand op die van mij en geeft er een klein kneepje in, als teken dat hij me steunt. Ik neem een hap adem en de woorden rollen er automatisch uit.

Ik beschrijf alles perfect in details en laat geen enkel stukje achterwege, ik kan het nu beter allemaal vertellen. Ik vertel hem dat ik werd gebeld, ze me vertelde dat mijn zusje was overleden en mijn ouders in kritieke toestand in het ziekenhuis lagen, en nog steeds liggen.

Ik vertel hem dat ik woedend de telefoon stuk smeet, naar boven rende en mezelf niet in kon houden. De details van het snijden houd ik maar achterwege, dat is niet zo belangrijk. Alles komt uit mijn mond vloeien en ik beëindig mijn verhaal met een diepe zucht.

Een paar tranen dwarrelen hopeloos over mijn wangen heen en Luke veegt ze zacht met zijn grote handen weg. ''Shit Rose, wat vreselijk voor je.'' Ik zie dat hij niet echt weet wat hij moet zeggen en ik snap hem volkomen, het is ook zo verwarrend en onbegrijpelijk. Ik snap het zelf nauwelijks.

Na een lange stilte voel ik zijn ogen op me branden en kijk hem nieuwsgierig aan. ''Wat is er?'', vraag ik met een vragende stem. Hij kijkt me met een grote glimlach aan en zegt dan ''je bent mooi Rose.'' Als je uit elkaar kon knappen van vreugde, dan was dat zojuist gebeurd mijn beste mensen.

Verlegen kijk ik naar beneden, niet in staat om wat terug te zeggen. Mijn redder, idool, favoriete bandlid heeft me zojuist ''mooi'' genoemd, alle cupcakes nog aan toe. Hij kijkt me nog steeds met zijn oogverblindende glimlach aan en ik glimlach terug.

Net als hij me een knuffel wil geven komt er een dokter binnen, zijn gezicht voorspelt niet veel goeds. Hij kijkt ons even verward aan maar richt dan zijn blik op mij. Hij begint ernstig te praten en als ik had geweten dat dit vandaag zou gebeuren was ik allang in elkaar gezakt van verdriet.

''Ik moet je tot mijn grote spijt vertellen dat je ouders het niet hebben gehaald, ze hebben hard gevochten maar de wonden waren te groot. Allebei hebben ze gestreden tot het uiterste, maar het was helaas onmogelijk om te overleven. Het spijt me voor je Rose.''

Ik kijk hem met grote ogen aan. Dit is een grapje toch? Mijn zusje is overleden, mijn ouders zijn zojuist overleden. Mijn gezin is kapot, ik ben kapot, mijn leven is kapot. Waarom ik, waarom moet ik altijd degene zijn met het grootste verdriet?

Mijn hersenen lijken het niet te kunnen verwerken en het voelt leeg. Ik voel me leeg en levenloos, bijna dood. Ik voel me dood vanbinnen, maar mijn lichaam leeft nog steeds. Ik word in een sterke knuffel getrokken door Luke maar ik doe niets.

Ik staar wezenloos vooruit naar de witte muur, die opeens heel interessant is geworden. Mijn hersenen denken niet meer, mijn ziel is dood en mijn lichaam staat op het punt om alles op te geven. Zonder dat ik het doorheb stromen de tranen over mijn wangen maar ik besteed er geen aandacht aan.

Ik ben alleen, ik ben echt alleen nu. Ik ben van de ene op de andere dag een wees geworden en er is niemand om me op te vangen. Mijn familie heb ik nooit gesproken, ik weet niet eens of ze van mijn bestaan afweten.

Ik wil al helemaal niet naar een gastgezin, krijg ik daar zeker weer allemaal gezeik. Mijn ouders hebben vaak genoeg gezegd dat ik naar een kliniek moest maar ik ben koppig, ik ga niet naar een kliniek, nooit. En dan gaat mijn nieuwe gastgezin vast zeuren dat het wel moet en word ik weer weggestuurd, van alles en iedereen.

Nee, ik ga nog liever onder een brug wonen dan naar een gastgezin toe. Ook al ben ik nog minderjarig, de regels boeien me op dit moment zeer weinig tot helemaal niet. Desnoods loop ik weg van het gastgezin, ik wil geen nieuwe nep familie hebben, niemand zal ooit de plaats van mijn ouders en zusje in kunnen nemen.

''Rose, ben je er nog?'', vraagt Luke met een bezorgde stem. Ik kijk hem verdrietig aan en knik, helaas wel ja. Hij kijkt me met een gekwelde blik aan, waarschijnlijk zie ik er op dit moment uit als een zombie. Niet dat het me iets uitmaakt, niets maakt meer uit in deze mislukte wereld.

Luke tilt mijn kin op met zijn hand en pakt met zijn andere hand mijn hand, waarna hij ze verstrengelt. Een warm gevoel gaat door me heen maar ik negeer het, hij bedoelt het alleen om me te steunen. Niets meer, niets minder.

''Ik weet dat je niet weet wat je nu nog moet Rose, ik snap hoe je je voelt en waar je doorheen gaat. Maar ik beloof je dat we een uitweg zullen vinden. Jij, ik, de jongens en je vriendinnen. We zullen je helpen Rose, samen zullen we eruit komen.''

Ik kijk hem met een kleine glimlach aan, hij is zo vreselijk lief voor me. Veel te lief, ik verdien dit helemaal niet. Niemand verdient mij, ik ben toch maar een waardeloos mens dat alles verpest. Ik verdien niemand, daar ben ik veel te waardeloos voor.

''Beloof me Rose, dat je niet weer probeert jezelf om het leven te brengen?''

Hoe kan ik dat in godsnaam beloven Luke? Ik haat mijn leven, ik haat mezelf en niemand kan dat veranderen, niemand.

''Belooft'', zeg ik met een zachte stem. Fingers crossed, ofcourse.

Hey lieve schattige panda's!

Vandaag weer school gehad na een hele fijne vakantie, mweh :(

Nog negen weken totdat ik weer vakantie hebben, en nog 12 dagen tot mijn verjaardag :)!

Maargoed, hoe vonden jullie het hoofdstukje? Nummer 56 in fanfictie, ongelooflijk!

Kus, Bente.