Sleeping beauty [L.H.]

Hoofdstuk 61.

POV Rose

''Bedankt'', zeg ik een beetje bot. Is dat nou echt het enige wat hij kan verzinnen? Kijk, ik weet best dat hij redelijk harteloos is en niets om me geeft, maar iets meer dan dit had ik toch wel van hem verwacht. Maar hieruit blijkt dus maar weer dat ik helemaal niets van hem moet verwachten.

Hij geeft me een knikje en kijkt me vervolgens een beetje verbaast aan. Hij wijst naar mijn 'outfit', en ik kijk naar mijn lichaam. De handdoek is half afgezakt en mijn bikinibroekje zit scheef. Snel trek ik alles recht en kijk beschaamd naar beneden, met een hoofd zo rood als een roos.

''Niet zo verlegen, je hebt een zeer mooi lichaam. Zonde om je zo voor te schamen, je zou er zoveel mee kunnen doen'', zegt Sean met een flirterige stem. Met een ruk kijk ik hem aan, is hij nou helemaal gek geworden? Wat denkt hij toch, vieze pedofiel die hij is!

''Nooit in je hele leven Sean. Forget it, dit lichaam is van mij en alléén van mij!'', roep ik woedend. Hij kijkt me enkel lachend aan en legt een hand op mijn wang. Als ik probeer weg te lopen legt hij zijn andere hand op mijn onderrug en drukt me dicht tegen zich aan.

Zijn adem voelt zacht aan op mijn gezicht, het ruikt naar mint. Ik voel zijn ogen op mijn gezicht branden, maar ik kijk alleen naar zijn schoenen. Dan, in een flits tilt hij mijn gezicht omhoog en drukt zijn lippen op die van mij. Met een gil ruk ik me van hem los en kijk hem boos aan.

''Wat the fack doe je? Ga lekker iemand anders aflebberen, maar niet mij! Je hebt genoeg slaafjes, als je hormonen zo op hol zijn geslagen ga je maar lekker naar hun toe'', zeg ik bot.

Zijn ogen twinkelen ondeugend en zijn mond staat in een scheve grijns. Zijn haar zit een beetje warrig door elkaar heen en ik merk nu pas op dat hij alleen een zwembroek draagt. Zijn afgetrainde lichaam is zeker niet verkeerd, en dan heb ik het nog niet gehad over-.

Jezus doe normaal Rose! Je hebt een vriendje, verdomme. Sean heeft je leven verpest, hij is door en door een slecht persoon!

''Waar denk je aan, baby?'', fluistert een stem opeens in mijn oor. Ik sper mijn ogen open en draai me verschrikt om. Hij is weer naast me komen staan, maar blijkbaar heeft hij nog nooit gehoord van het begrip 'persoonlijke ruimte'.

''Niet aan jou, als je dat gehoopt had.''

Beledigt kijkt hij me aan, waardoor ik even moet lachen. Doe normaal Rose, je mag hem niet!

''Zullen we terug naar de sauna gaan? Dan kan je je kleren weer aandoen'', zegt hij. En hij zegt het niet met een slechte ondertoon, het klinkt voor het eerst een beetje vriendelijk! Ik knik en volg hem, aangezien ik de weg nooit ga vinden in dit doolhof.

Als we weer in de bekende kamer komen kleed ik me snel om, gooi de bikini in de wasmachine en wacht op Sean. Nadat hij klaar is lopen we weer de kamer uit en blijf ik staan. Hij kijkt me verbaast aan en gebaard dat ik door moet lopen.

''Word ik nu weer voor een tijd opgesloten in die kamer?'', vraag ik een tikkeltje nerveus. Lachend kijkt hij me aan en schud dan zijn hoofd, waardoor er een last van mijn schouders valt. Misschien heeft hij wel besloten dat ik weg mag!

''Wij gaan veel leukere dingen doen, samen.''

En daar hebben we de oude Sean weer, welcome back!

''Wij gaan helemaal niets samen doen, sluit me dan maar lekker op in die stomme kamer. Alles beter dan dingen met jou doen en ik denk dat jij daar precies hetzelfde over denkt. We mogen elkaar niet, je houdt me gevangen en daar eindigt het.''

''Dacht je dat? Dacht je nou echt dat ik je alleen gevangen zou houden? Maar mijn lieve Rose, zo makkelijk gaat dat niet. We gaan leuke dingen samen doen, echt waar!'', zegt hij grijnzend. Ik huiver en haal mijn schouders op, ik kan er toch niets aan doen.

''Goed, dan zie ik je nog wel deze week. En we gaan binnenkort zeker wat leuke dingen doen met z'n tweeën, maak je geen zorgen! Ik heb hele leuke uitstapjes gepland waar je zeker van zult gaan genieten, daar ben ik helemaal zeker van.'' Hij geeft me een knipoog en wandelt dan weg.

Vervolgens komt er een bewaker aangelopen, neemt me mee naar mijn kamer en dropt me daar weer. Ik ga zitten op het wankele bed en denk nog eens na over vandaag. Sean was op sommige momenten nog best te verdragen, het was beter dan zijn altijd egoïstische gedrag.

Ergens weet ik best dat hij vast een lieve kant heeft, maar dat hij die gewoon verbergt. Hij wil alleen een stoere jongen zijn, bang voor niemand en erkent door iedereen. Maar ik weet beter dan het masker dat hij draagt, ik weet best dat hij een ander leven wil leven.

Hij wil ook vrij zijn, eigen keuzes kunnen maken. Hij wil ook gewoon uit kunnen gaan, een vriendin kunnen hebben, samen kunnen gaan wonen. Hij heeft daar ook behoeftes aan, ook al zal hij dat nooit gaan toegeven. Maar dat maakt mij niet uit, hij is en blijft een eikel.

Een eikel die me alleen maar pijn heeft gedaan en alles van me af heeft genomen. Eerst een normale jeugd, nu mijn beste vrienden en vriendje. Hij neemt me mijn hele leven af, en dat is iets wat ik hem nooit meer zal gaan vergeven.

Wat zouden de jongens eigenlijk denken op dit moment?

Hey lieve schattige panda's!

Wat is Sean toch weer stom bezig, wat zal er gaan gebeuren tussen die twee?

Wat denken de jongens op dit moment wel niet?

Dat ga je lezen in de komende hoofdstukken ;)

Vraag bij het hoofdstuk:

Hoe zou je reageren als je iemand ontmoet die je alleen nog maar 'virtueel' hebt gezien? (Wel een beroemd iemand).

Kus, Bente.