𝑫𝒊𝒎𝒆𝒏𝒔𝒊𝒐𝒏𝒔 𝒂𝒏𝒅 𝑻𝒊𝒎𝒆𝒔: 𝑯𝒂𝒍𝒇-𝑩𝒍𝒐𝒐𝒅 𝑷𝒓𝒊𝒏𝒄𝒆𝒔𝒔

Wrzeszcząca Chata

Od wielu dni Severus unikał ślizgonki, po ostatniej kłótni najwidoczniej nie miał chęci jej widzieć. Lucy również mu tego nie ułatwiała, skupiła się na nauce, poza zajęciami przesiadywała w swoich komnatach. Pomiędzy przerabianiem materiału, zastanawiała się jakie zadania może zlecić śmierciożercą, by były sensowne i nie wzbudzały podejrzeń. Nie miała wyboru musiała brnąć w tą chorą żądzę posiadania władzy. Minęło sporo czasu od ostatniego spotkania z jej podwładnymi, więc musiała działać, tego dnia wyszła późnym wieczorem przed bramy Hogwart'u i teleportowała się do wrzeszczącej chaty. Rozejrzała się po pomieszczeniach, upewniając się, iż nikogo tam nie będzie. Weszła do jednego z pokoji, zaklęciem niewerbalnym wyczyściła duży fotel na którym usiadła i rozpaliła ogień w kominku. Siedziała przez dłuższy czas w ciszy, po czym przywołała wszystkich śmierciożerców, oprócz Severusa, jeżeli nie chciał jej widzieć, to nie miała zamiaru mu w tym przeszkadzać. Reszta przybyła po paru sekundach od wezwania.

-Witajcie moi drodzy, mam dla was zadanie. - lustrowała wszystkich stojących naprzeciw niej. - Zadanie, ktore może być pozornie proste, zabicie Molly i Arthura Wesley. - zbyt dużo czasu spędzała z Voldemortem, przez co zaczęła mówić tak jak on, teatralnie i wyniośle. - Jest to bardzo ważne, ich rodzina w największym stopniu zasila Zakon Feniksa który i tak, dzięki moim działaniom jest w strzępach. - żadna z osób się nie odezwała, w ciszy i skupieniu, przysfajali rozkazy. - Gdy wykonacie zadanie ich dzieci będą łatwym celem, przygnębione utratą rodziców, same podstawią się nam jak na talerzu. - serce jej się krajało na myśl śmierci pociesznej rudowłosej rodziny, najbardziej szkoda jej było starszej kobiety, która zawsze była dla niej miła. - Macie na to tydzień, w razie komplikacji, powiadomcie mnie o stanie sytuacji, koniec spotkania. - zakończyła stanowczo, po czym wszyscy zaczęli się aportować został tylko Dołohow.

-Wybacz Księżniczko, że się wtrącam ale chyba twoja prawa ręka się nie sprawdza. - uśmiechnął się chytrze. - Jeżeli nie ma go przy tobie Pani.

-Antonin nie musisz się martwić o moich podwładnych. - odparła z wyższością i dumą.

-Oczywiście Księżniczko. - uśmiech zniknął z jego twarzy. - Lecz jeżeli mogę polecić się na przyszłość, nie zawiodę. - skłonił się głęboko. - Tylko daj mi się wykazać Pani.

-Dobrze to słyszeć. - powiedziała bagatelizujac jego słowa, przez co wyraz jego twarzy uległ zmianie, tym razem na poirytowanie. - Muszę wracać.

Lucy wyteleportowała się z wrzeszczącej chaty, jednocześnie zostawiając podrażnionego mężczyznę samego. Pojawiła się pod bramami zamku, odrazu udała się na błonia, miała tego wszystkiego dosyć. Zaczynał zapadać zmrok, usiadła sobie pod drzewem i patrząc na spokojną taflę jeziora rozmyślała, jak wybrnąć z tej sytuacji, bez ryzykowania życia ludzi których polubiła, chciała wymyślić coś by mogli żyć szczęśliwie. Mogła by cofnąć się w czasie ale wtedy, ciężko było by jej przekonać Voldemorta do tego, iż zrezygnował z całej władzy, na rzecz spokojnego życia. W pewnym momencie usłyszała kroki, w półmroku zauważyła szczupłą sylwetkę.

-Hej Lucy. - młody, czarnowłosy, ślizgon podszedł do dziewczyny. - Co ty tu robisz? Jest zimno.

-Cześć Michael, mogę zadać ci to samo pytanie. - uśmiechnęła się smutno. - Lubię tu siedzieć i myśleć. - chłopak usiadł obok blondynki okrywając ją swoją szatą.

-To o czym tak myślisz?

-O tym jak dużo spieprzyłam. - zirytowała się sama na siebie. - Mogłam wszytko zrobić lepiej, mogła zrobić więcej.

-Ostatnio jesteś bardzo...nie jak ty. - mówił spokojnie. - Nie chciałaś mi zdradzić szczegółów swojej sytuacji ale jestem pewien, że nie jest tak źle.

-Jest gorzej niż źle. - załamała się, a chłopak uniósł jej podbródek, by spotkali się wzrokiem.

-Wkopałaś się w coś złego? - zmartwił się. - Wiesz, że możesz mi powiedzieć, pomogę ci zawsze.

-Tak, wpakowałam się po uszy. - odwróciła twarz, by nie patrzeć chłopakowi w oczy. - To dużo bardziej skomplikowane, nie wiem co mam teraz robić.

-Wiesz możesz zawsze liczyć na przyszłość, może wszystko się rozwiąże. - próbował podnieść ją na duchu. - Często wspominamy nasze błędy jako coś złego, a tak naprawdę to tylko lekcja.

-Co powiedziałeś? - blondynka wychwyciła słowo, które dało jej do myślenia, w jej głowie zaczęła się łączyć układanka.

-No, że źle wspominamy błędy. - zdziwił się ślizgon, patrząc na dziewczynę, która bardzo się ożywiła, wstała raptownie z uśmiechem na twarzy.

-Właśnie! - krzyknęła rozradowana. - We wspomnieniach leży sedno sprawy.

-Co? - uniósł się z pod drzewa.

-Jesteś genialny! - przytuliła go i pocałowała w policzek. - Dziękuję ci, muszę lecieć.

Lucy pobiegła w stronę szkoły, nie zauważyła jednak Mistrza Eliksirów, który przyglądał się całej scenie z okna zamku. Biegła ile sił w nogach do gabinetu dyrektora, był jedyną osobą, która w tym momencie mogła by jej pomóc. Wparowała do pomieszczenia, nawet nie pukając, drzwi odleciały z impetem i uderzyły w ścianę.

-Albusie mam ważną sprawę. - powiedziała zdyszana.

-Dziecko, co ty robisz na korytarzach o tej porze? - zapytała zszokowany Minerva.

-Nie mam teraz na to czasu pani profesor.

-Minervo możesz już iść. - mówił spokojnie dyrektor, lustrując ślizgonkę. - Porozmawiamy jutro. - profesorka wyszła z niezadowoloną miną, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, dziewczyna rzuciła się do biurka dyrektora.

-Musisz mi powiedzieć, czy moja teoria jest prawidłowa.

-Słucham. - zaciekawiony złożył ręce podpierając na nich brodę.

-Jeżeli przykładowo wzięła bym od ciebie teraz wspomnienia. - mówiła cały czas na jednym oddechu. - I przekazała je również tobie, lecz z przeszłości. - enigmatyczność blondynki zafascynowała starszego mężczyznę. - Czy wtedy młodszy ty będzie znał przyszłość? Będzie miał twoją dotychczasową wiedzę? Będzie znał twoje emocje?

-Na tyle ile moja wiedza mi pozwala, mogę stwierdzić, że w dużej mierze twoja teoria jest słuszna. - odparł, lecz nie miał pojęcia do czego zmierza dziewczyna.

-Salazarze, jestem geniuszem! - nie da się opisać radości jaka teraz ogarnęła dziewczynę. - Rozumiesz to Albusie, to wszystko zmieni! Wszystko naprawię, wszystko.

-Ale co naprawisz? Nie do końca rozumiem co zamierzasz.

-To mało ważne ale uwierz, że to wszystko zmieni na lepsze. - opadła na fotel, zaczęły odpuszczać ją emocje i zaczęła trzeźwiej myśleć. - Teraz potrzebuję tylko stworzyć coś na wzór przenośnej myślodsiewni.

-To może być ciężkie, myślodsiewnia to staromagiczny i skaplikowany do stworzenia przedmiot. - odparł poważnie. - Tylko najpotężniejsi czarodzieje je posiadają, nikt nie stworzył myślodsiewni od stuleci, co dopiero zmodyfikowanej.

-Dlatego musisz mi pomóc. - mówiła równie znacząco. - Bez tego przedmiotu, uwierz mi ale nic nie pójdzie dobrze.

-Rozumiem, lecz jest jeden szkopuł. - rozłożył ręce. - Nie potrafię stworzyć myślodsiewni, a nawet nie mam najmniejszego pojęcia jak się to robi.

-Musimy się postarać Albusie. - ślizgonka zobaczyła szansę na szczęśliwe zakończenie i nie podda się, dopóki chociażby nie spróbuję.