𝑫𝒊𝒎𝒆𝒏𝒔𝒊𝒐𝒏𝒔 𝒂𝒏𝒅 𝑻𝒊𝒎𝒆𝒔: 𝑯𝒂𝒍𝒇-𝑩𝒍𝒐𝒐𝒅 𝑷𝒓𝒊𝒏𝒄𝒆𝒔𝒔

Przejęcie Władzy

Lucy niczym zjawa pojawiła się przed Malfoy Manor, po jej minie można było wnioskować, że nie jest najszczęśliwszą osobą na świecie. Bez pukania wparowała salonu, gdzie napotkała zszokowaną Narcyze.

-Co się dzisiaj dzieje, drzwi się ledwo zamykają. - pokręciła głową. - Ale dobrze, że jesteś, wrócił...

-Wiem. - odparła pospiesznie rozglądając się do okoła. - Gdzie jest?

-Tam gdzie zawsze. - słysząc hałas trzaskajacych drzwi, podeszli by go zbadać Lucjusz i Bellatrix przyglądali się uważnie ślizgonce.

-Oho...ktoś tu ma kłopoty. - zaśmiała się rozbawiona czarownicą, widząc naburmuszoną minę swojej przyjaciółki.

Ślizgonka nie miała ochoty na żarty, więc nie wypowiadając już ani jednego słowa wyminęła wszystkich i udała się szybkim krokiem na spotkanie z Czarnym Panem. Dłonią odepchnela drzwi tak mocno, iż odbiły się od ściany i zatrzasnęły z powrotem za dziewczyną, powodując tym samym niemiłosierny huk. Na dużym krześle, przypominającym tron siedział, z szeroko otwartymi oczami prowodyr gniewu blondynki.

-Jak mogłeś zostawić mnie na tak długi czas! - krzyczała bez opanowania i silnie uderzyła pięścią w stół.

-Musiałem odpocząć od tego wszystkiego. - próbował się wytłumaczyć ale złość na twarzy dziewczyny momentalnie zmieniła się w smutek.

-Zostawiłeś mnie samą! - po jej policzkach pociekły stróżki gorących łez, puściły jej wszystkie emocję, sama nie wiedziała co czuje gniew, rozpacz, czy może radość, iż w końcu Voldemort wrócił.

-Już spokojnie. - wstał z krzesła i w jednym kroku znalazł się przy dziewczynie, obejmując ją ramieniem, starając się uspokoić jej skołatane nerwy. - Wiedziałem, że sobie poradzisz, jestem z ciebie bardzo dumny. - gładził szczupłymi, bladymi i długimi palcami jej błąd loki. - Wybacz mi, że cię zostawiłem. - przez dłuższą chwilę trwali w uścisku, dopóki ślizgonka się nie uspokoiła.

-Mogę wszystko naprawić...

-Dlatego mnie wezwałaś? - zamyślił się mężczyzna.

-Tak. - odparła krótko.

-Nikt, nigdy nie próbował się ze mną skontaktować w ten sposób. - gdy dostał tą krótką wiadomość "wróć", zabarwioną głosem jego ulubionej ślizgonki, naprawdę się zaniepokoił, nie zamierzał zwlekać i odrazu udał się do Malfoy Manor. - Bardzo pomysłowe i zapewne ciężkie do zrealizowania. - mówił z dumą i podziwem dla młodej czarownicy.

-Nie powiem, że to było łatwe, gdyby nie Severus... - uśmiechnęła się subtelnie. - Nic by z tego nie wyszło. - blondynka opowiedziała Czarnemu Panu o swoich zmaganiach i ciężkiej drodze do celu.

-No no słyszę, że Severus się spisał.

-W końcu powinieneś mu podziękować. - popatrzyła w czerwone oczy karcąco. - Po tylu latach służby u twojego boku, coś mu się należy, w szczególności, że on jedyny mi pomagał. - gdy ślizgonka zobaczyła niezbyt pewna minę na bladej jak ściana twarzy, zmarszczyła brwi i mówiąc donośnie groziła palcem, niczym matka pouczająca swoje dziecko. - Kiedy tylko spotkasz Severusa, w naszej lepszej przyszłości, masz mu podziękować... Zrozumiano?

-Dobrze, dobrze, bez nerwów. - uniósł dłonie w geście obronnym, rozbawiony poważna miną dziewczyny.

Ślizgonka nie spuszczając z oczu Voldemorta wyjęła ze swojej torby fiolkę, którą mu wręczyła. Pojemniczek został zapełniony aż po brzegi srebrną mgiełką wspomnień.