exile ¬ malik

you're so much older and wiser

Senin de babalar günün kutlu olsun yarattığım en daddy zayn @bordobereli ❤️

Oreo'yu herkesten çok özlemiştim.

Döndüğümüz günden beri sadece Oreo'yu eve geri getiren Kim'le görüşmüştüm. Onun dışında kimseyi görmek istediğimi sanmıyordum. Matias'ı bile. Hala eniştesinden vazgeçmek istemiyordu çünkü.

Yatakta uzanmış, siyah tüylerini okşarken gözüm Zayn'in tarafına takıldı, sonunda eski hayatıma dönebildiğimi fark ettim. Bradford'a döndüğümüz an Leo'yu arayıp sorular sormuş, ardından Albay'la da konuşmuştu. Üzerinde üniformasıyla evden çıkması koskoca beş dakikasını aldı.

Oreo sıkılıp yataktan atladığında yapacak bir şeyler bulmak için ben de kalktım. Uzun süredir hiç açmadığım Instagram'da gezinmeye başladım. İyi ki girmiştim çünkü satışa çıkardığım tabloların yarısından fazlası talep görmüştü.

Mesaj atanlardan elimden geldiği kadarına dönüş yapıp istedikleri zaman almaya gelebileceklerini söyledim. Üç kişi bugün gelmek istemişti, yapacak bir şeyler çıktığı için mutluydum.

Üç tabloyu da sattığımda kendimi yorgun hissediyordum. Çok detay vermeden de olsa sanatımı açıklamamı bekleyen insanların beni yorduğu bir gerçekti.

Kendimi mutfağa attığımda yine boşluktayım gibi geldi. Sanırım Matias'ı çağırmalıydım bugün. Annem büyük ihtimalle bana küsmüştü, Pakistan'a gitmeden önce kavga etmiştik zaten. Çok umrumda değildi açıkçası, Matt yanımdayken ailemden geriye kalanları fazla umursayacak gücüm kalmamıştı artık.

Matias'a buraya gelmesini ve onu özlediğim hakkında bir mesaj attıktan sonra üstteki dolaba uzandım. Doğum kontrol hapından iki tane içersem daha etkili olacağı gibi saçma bir düşünceye kapılıp ardından bir tane içmiştim.

Pakistan'da olanlardan sonra temas bile etmemiştik ama korkuyordum. Ertesi gün hapı da içmiştim, her ihtimale karşı doğum kontrol haplarıma tekrar başlamıştım. Eskiden bir bebeğin hayatımı düzelteceğini düşünürken, şimdi mahvetmesinden mi korkuyordum? Hayır.

Tekrar kaybetmekten korkuyordum.

Hissettiğim başarısızlık duygusu öyle gündelik hayatta hissedilen türden değildi. Suçluluk da duyuyordum hala, her ne kadar kendimi öyle olmadığına ikna etmiş gibi görünsem de.

Böylesi daha iyiydi belki. Nasıl iyi bir anne olacaktım ki zaten? Dokuz ay benimle kalmasını bile sağlayamamıştım. Ömür boyu nasıl kalacaktı?

Matias'dan müsait olmadığını anlatan bir mesaj geldiğinde burukça gülümseyip derin bir nefes aldıktan sonra içeri geçtim. Boş boş oturmaktan sıkıldığımda temizlik yapmış, ardından yatak odasını karıştırmıştım.

Temizlik yaparken bulduğum eski fotoğraf makinemin içinde neler olduğunu hatırlamadığım için şarj olmasını beklerken Kim'le görüntülü konuştum. Resmen yalnızlıktan kıvranıyordum. İlham perilerim bile uzaktaydı.

Kamera şarj olana kadar Breaking Bad izleyip ardından yanan yeşil ışığı görünce birden ayaklandım ve kameraya koştum.

Açılmasını bekledikten sonra ilk videoya ulaşıp tıkladığımda Leo'nun suratını görmeyi beklediğim söylenemezdi. Üzerindekiler ve arkaplan bana hangi gün olduğunu direkt hatırlatmıştı.

"Hoşgeldiniz sayın seyirciler. Bugün değerli komutanımızı resmi olarak veriyoruz."

Suratına atılan ayakkabı kutusuyla kamerayı neredeyse düşürüyordu ama bozuntuya vermeden kafasını okşayarak devam etti.