exile ¬ malik

break my soul in two

Ey tırtılı kelebeğe dönüştüren yüce rabbim, bu saygısız yavşaklar ne zaman adama dönüşecek

kuduruşunuzu gülerek izliyorum şahitlerim var beyz ses ver aminiüm

Yaklaşık bir haftadır tek yaptığım şeyi yapıyor, karnımla bakışıyorum.

Her sabah ayağa kalkmaktan biraz daha korkar hale gelmiştim. Çünkü kabul etmek istemediğim belirtilerimin yanı sıra karnımda tanıdık değişiklikler hissediyordum, görmemek için uyanmamayı tercih ederdim.

Derin bir nefes alıp ayağa kalktığımda aynada gördüğüm şeyi görmemiş gibi yapmaya karar verdim. Kilo almışımdır diye düşündüm. Biraz spor yapar, diyete girerim. Geçer.

Başım döndüğünde dolaptan destek alırken nefesim de daralmıştı. Kaç gündür evden çıkmıyordum? Uzun zaman olmuştu. Zayn'in en son gelişinden sonra o dahil kimseyle görüşmemiştim. Ne yapmaya çalışıyordum? En ufak fikrim yoktu, sanırım aptalca bir süreçten geçiyordum.

Dün gece elimdeyken uyuyakaldığım hamilelik testi kutusunu yatağımdan aldım. İçinde üç tane kalmıştı. Tuvalete yöneldim. İşim bittiğinde üçünü de kenara bırakıp onlar belirginleşene kadar yüzümü yıkayarak kendime gelmeye çalışmıştım.

Kılozetin kapağını indirip onu bir sandalye olarak kullanırken az önce bıraktığım üç testi de elime aldım. Birkaç dakika sonra üçü de bana önceki yaptığım onlarcası gibi aynı sonucu verdiğinde hepsini çöpe fırlattım.

Yüzümü ellerimle kapattığımda hıçkırarak ağlamaya başlamıştım. Zayn'den nefret ediyordum. Ondan çok nefret ediyordum.

Gerçekten yapmış olamazdı. Hem zaten hamilelik testleri her zaman doğru çıkmazdı.

Bir an durup gerçekten isteyip istemediğimi düşününce kendimden de nefret ettim. Hamile oluşum da olmayışım da beni mahvedecekti.

Bir bebeğimin olmasını, özellikle yaşadıklarımdan sonra, dünyadaki her şeyden daha çok istediğim doğruydu. Ama ben henüz onu atlatamamıştım ki. Ben ilk bebeğimi çıkaramıyordum aklımdan, ikincisini nasıl düşünecektim? Beynimde Zayn'den yer kalmamıştı zaten başka bir şeyi düşünmeye.

Ya hamileysem? Ne bok yiyecektim? Sakladığım için beni öldürecekti. Her türlü bataklığın dibindeydim. Hiç gün yüzü görmemiştim, hep daha çok batıyordum.

Hamile olma ihtimalime sevinemiyordum bile. Kalbim daha çok kırıldı, gözüm küvette takılı kaldı. Ellerim yavaşça karnıma indiğinde oğlumuzu düşündüm. Az önce sakinleşmeme rağmen istemsizce boğazım yırtılırcasına tekrar ağlamaya başladığımda fiziksel olarak da canım acıyordu.

Hamileysem... O da gidecekti benden. Biliyordum. Kimse benimle kalmazdı ki. Oğlumu bile bende tutamamıştım. Bu yüzden tekrar hamile kalmış olamazdım.

Zar zor duş alıp üzerimi giyinirken kabullenmemek için yeni bir planım vardı. Eczaneye gidip daha güvenilir bir test alacaktım. Hava almış, insan görmüş olurdum. Belki kendime gelirdim ve belki eve döndüğümde test bana istediğim sonucu gösterirdi.

Yolda vakit geçirmek için bulabildiğim daha uzak eczaneye sürdüm. Yaklaştıkça daha da artan mide bulantımı bebeğe değil, heyecanıma bağlamayı tercih ederken içeri girdim.

Tezgahın arkasındaki siyah saçlı kıza doğru yürürken içerideki koku daha çok midemi bulandırmıştı.

"Hamilelik testi-" Kusacak gibi olduğumda elimle ağzımı kapatıp tezgaha tutundum. Bacaklarım titrerken kız anlamış olacak ki tezgahın arkasında yanıma koşup beni tutmuştu.