Just Friends(?)

Ailecek tatil.

Olanların üstünden birkaç hafta geçmişti ve Asmodeus kendisini oldukça toparlamıştı.

Kendisi çocuklarına tatile çıkma teklifinde bulunmuş, Alec ve ailesini de bu tatile davet etmişti.

Hem kendini affettirmek hem de Maryse ile arasını düzeltmek istiyordu.

"Peki Liam da gelebilir mi?"

"O da gelsin bakalım."

Sonuç olarak Magnus'un yoğun uğraşıları sayesinde Alec'in ailesi de ikna olmuştu ve oldukça lüks bir otelden 3 günlük bir tatil rezervasyonu yaptırmışlardı.

Liam ve Collin aynı odayı paylaşacaktı. Aynı şekilde Alec ve Magnus da.

Asmodeus tek kalmayı tercih etmişti. Izzy ve Maryse de aynı odada kalacaklardı.

Hepsi bu tatilin güzel geçmesini diliyorlardı.

Aslında Magnus Raphael'e de teklif etmiş olsa da Raphael onların ailecek gitmesini daha uygun bulmuştu. Başka zaman yine gideriz diyerek de onu ikna etmişti.

Sonuç olarak hepsi odalarına yerleşmişler ve sonrasında birlikte öğle yemeğine inmişlerdi.

"Öncelikle bu tatil için sana teşekkür ederim Asmodeus. Çocuklarım ile bir şeyler yapmayalı uzun zaman olmuştu."

"Aynı şekilde benim de. Ayrıca aramızın iyi olmasına sevindim, umarım daha iyi oluruz. Senin işe dönmeni ne kadar istediğimi bilemezsin."

"İşe dönmek gibi bi planım yok."

"Henüz yeni bir işe başlamadın, biliyorum."

"Ama eminim en kısa zamanda bir iş bulacağım." Deyip ondan uzaklaştı Maryse. Asmodeus onun ne kadar inatçı bir kadın olduğuna bir kez daha şahit olmuştu.

Birlikte yapılan öğle yemeği sonrasında herkes bir yerlere dağılmıştı. Izzy, Magnus ve Alec ile takılırken Collin ve Liam onlardan ayrı takılıyorlardı.

Maryse de Asmodeus ile geçiriyordu vaktini.

"İstersen çocukların ile takılabilirsin. Benim henüz havuza ya da denize girme iznim olmadığını için uzak duruyorum."

"Sorun değil, gençler rahat rahat eğlensin. Seni de yalnız bırakmak istemiyorum pek."

"Bunu dert etmem, uzun zamandır yalnızım zaten."

"Uzun zamandır yalnızsın diye tekrar yalnız olmak zorunda değilsin sonuçta. Ayrıca hatırladığım kadarıyla bir nişanlın vardı. Çok da yalnız sayılmazdın."

"Onunlayken daha da yalnızdım aslında." Dedi Asmodeus derin bir iç çekerek. Sonrasında ileride eğlenen oğullarına baktı ve gülümsedi. "İkisi de çok mutlular. Onları uzun zamandır böyle mutlu görmemiştim."

"Umarım bu mutlulukları daim olur."

"Onlara hayat boyu ne istedilerse verdiğim için bununla mutlu olacaklarını sandım. Asıl istedikleri şeyleri hiçbir zaman onlara vermedim. Aşık olduğum kadını kaybettiğim için yerini hiçbir şeyle dolduramadım. Karımı kendimden bile fazla seviyordum ben, onun için aştığım onlarca engel varken beni birkaç sene sonra terk etmesine dayanamadım. Herkes ebeveyn olabilir ama herkes cidden ebeveyn olamaz ya, benimki de o hesap. Sanırım yalnızlığın verdiği tüm öfkemi Magnus'tan çıkardım. Geriye baktığımda... ona yaşattığım acılara nasıl dayandığıma inanasım gelmiyor."

"Bunları şimdi düşünme Asmodeus."

"Şimdi düşünmeyeceksem eğer, ne zaman düşüneceğim." Deyip üzgün bir şekilde iç çekti Asmodeus. "Bana ne yapsa, ne dese haklı. Ona hiçbir zaman bir baba olamadım ben. Onu istemedim ve bunun farkındaydı. Onu görmek acı vericiydi. Karıma ait her şeyi kaldırıp bir kenara koyabiliyordum ama aynı şeyi Magnus'a yapamadığım için sinirliydim. Beni hayatta tuttuğu için sinirliydim. Yoksa kendimi öldürmemek için bir sebebim yoktu, aşık olduğum kadının peşinden gitmeyi çok isterdim. Ama Magnus yaşamama ve acı çekmeme neden olduğu için ondan nefret etmiş olmalıyım."