𝐕𝐚𝐬𝐢𝐥𝐢𝐬𝐚 ||kookmin

43. Свобода

[ازادی]
از اتاق بیرون زد. این طور احساس میکرد که گویی انگار جسمی ناشناخته جلویِ راه نای و مری سد شده.
احساسی شبیه به چیزی که وزیر رو پیش چشم هزاران سربازش خم کرده بود، حالا زانوهای خود افسر رو به نشستن دعوت میکرد.

نیرویی چند برابر قوی تر از کشش جاذبه به مویرگ های چشم هاش فشار می اورد تا اشک ها همین حالا پیش چشم جوجه سرباز هایی که شاید به حالشون حسادت میکرد به پایین سر بخورند.

از اتاق گون بیرون رفته بود اما تنها موفق شده بود چند قدمِ سنگین برداره. بعد از دقایقی تازه موفق میشد نفس رو به سینه راهی کنه. دست به ستونی تکیه داد و تنها روی یک صندلی در میانه ی راهرو نشست.
به چشم های متعجبی که بهش خیره میشدند لبخند مصنوعی تحویل داد تا مجبور به پرسش و پاسخ در ساختمانی غریبه نباشه.
اما این چشم ها چشمهایی نبودند که میخواست ببینه. به هر چشمی که میرسید، چشم های خبرنگار رو میدید. به هر روزنامه نگارِ چموشی که میرسید، خبرنگار رو میدید. به هر معترض بی صدایی که میرسید، خبرنگار رو میدید.

چشم هاش رو دور داد. به پاگردی که مقابلش قرار داشت خیره شد. رفت و امد های زیادی رو پیش چشم های مرور میکرد اما هیچ یک از این رفت و آمد ها جوابگویِ دل نگرانی های افسر نمیشدند.

باید فکر میکرد. باید به دقت همه چیز رو از نگاه گذر میداد. باید به دنبال تمام ریزه کاری های اعترافِ خبرنگار میرفت. باید همه چیز رو از سر میگرفت. اگر هان، کیم، جانگ و گون هیچ یک نه میتونستند و نه میخواستند که خبرنگار رو از بند به بیرون بکشن، شاید خواستن های تک سربازِ وظیفه ای که هر بار به غلط افسر خطاب میشد میتونست چاره ی بند باشه!

البته که امیدوار بود. امیدوار هم میموند. حتی اگر خبرنگار هزاران بار دیگر هم اعتراف میکرد، پسر اجازه ی این اسارت رو نمیداد.
از جا بلند شد. بدون مقصدی، تنها از صندلی جدا شده بود تا شکست رو نپذیره. اگر چه که حتی روی دو پا ایستادن هم حالا به توان عجیبی نیاز داشت اما ایستاد.

***