𝐕𝐚𝐬𝐢𝐥𝐢𝐬𝐚 ||kookmin

۷۱. هَم جبهه

سئول/۱۹۷۰

- این درسته؟!
- حالا اهسته بکشیدش پایین. جوری که انگار دستتون قراره معلق بمونه، انگار فقط قلم مو رو بهش نزدیک میکنی

مرد دستش رو تا پایین اورد. طبق دستورِ ههِ ای با احتیاط و با فاصله از بوم خطی که باید رو ترسیم کرد. گوشه ی لبش از رضایت بالا میرفت که وقتی به اخر رسید، دستش سر خورد و مقداری از رنگِ ابی روی بوم پخش شد.
لبخندِ خودش به سرعت از روی صورتش کنار زده شده بود اما ههِ ای بلند قهقهه میزد. این اولین باری نبود که وزیر نقاشی رو امتحان میکرد و اخرین باری هم نبود که این طور رنگ ها رو به هم میپاشید.
هِه ای هم هر بار با اگاهی از این که اموزش های ساده هرگز از پدرش یک نقاشِ حرفه ای بیرون نخواهند کشید این کار رو تکرار میکرد.

- نباید به کسی که مهارتش رو نداره بخندی کیم ههِ ای این رو میدونستی؟
- پدر شما نه تنها مهارتش رو نداری بلکه استعدادش رو هم نداری!
- و با این حال شاهدخت هیچوقت از پدرش نا امید نمیشه مگه نه؟!

دختر نزدیک شد و قلم مو های رنگی رو از اطراف پدرش دور کرد. مهم تر از قلم مو ها رنگ هایی بودند که وزیر ممکن بود به سرعت اون ها رو به زمین بپاشه پس رنگ ها رو هم دور کرد. دست هاش رو دور گردن پدرش حلقه کرد و نگاهش رو خرید.
- نا امید؟ البته که نا امید نمیشم اما قراره هر بار که اشتباه قلم ها رو تو دستتون نگه میدارید بهتون بخندم و شما حق ندارید ازم ناراحت بشید.
پدر شما حتی نمیتونید روی یک خط راست حرکت کنید!

تهیونگ خندید و دست هاش رو دور کمر ههِ ای گره زد. چشم هاش رو ریز کرد و نگاهش رو روی دایره ی صورت دختر نگه داشت‌.
- سعی میکنم که ناراحت نشم اما تو لطفا همیشه بخند

چند ثانیه از اغوش ساده اما گرمشون نگذشته بود که ههِ ای پرسید:
- امروز روز مهمیه.. این طور نیست پدر؟

وزیر لبخندش رو گم کرد و سر تایید پایین اورد. در جواب پرسید:
- روز مهمی به نظر میاد..؟
- مطمئن نیستم ولی مضطربید. مثل هر شب و روزی که به خونه بر میگشتید و یه چیزی اون بیرون باعث شده بود به هم ریخته باشید امروز هم.. حس میکنم مدام سعی میکنید خودتون رو با چیزی مشغول کنید.
اشتباه میکنم؟
- اشتباه نمیکنی..