(Nie) ukoronowana

Ewka

Dlaczego znowu leje zaraz zwariuję, nie ma nic gorszego niż Angielska pogoda. Co ja takiego podłego zrobiłam, że nic mi się nie układa, za jakie grzechy wszyscy mają mnie za nic.
Pewnie myślisz sobie teraz że przesadzam, to posłuchaj historii mojego życia i sam/-a oceń.
No cześć jestem Ewka, w zasadzie to Ewa Branicka.
Bingo, nazwisko mnie zdradza, jestem Polką. Wielkie, plany marzenia, studia, dosłownie wszystko odebrał mi wyjazd do Londynu, miałam wtedy 20 lat, ale właściwie dlaczego tu jestem? No tak trzeba przejść do przedstawienia ci Marty mojej ukochanej młodszej siostrzyczki, przyzwyczaiłam się, że zawsze była oczkiem w głowach rodziców. Do mnie podchodzili na chłodno, musiałam sobie radzić i tak zostało, wracając bo odchodzę od tematu Marta miała na koncie różne wybryki, mimo wszystko zawsze była tym złotym dzieckiem, tak się złożyło że okradła milicjanta. Musiałam uciekać z kraju do ciotki Karoliny u której mieszkam, dlaczego ja? Matka oskarżyła mnie, byle tylko Martunia mogła zostać w domu.
Mam ogromy żal do siostry i rodziców, ale poniekąd ich rozumiem kochają ją i zrobili wszystko by nie dopadły jej konsekwencje. Tylko dlatego moim kosztem? Tkwię tu już od nieco ponad roku, na początku było ciężko, język znałam słabo jeśli można tak w ogóle powiedzieć, przecież zarówno w podstawówce jak i liceum uczono Rosyjskiego. Ciotka urządza mi ciągłe awantury, wiem że dla niej to też nie jest komfortowa sytuacja zdarza mi się wychodzić wcześnie wracać nad ranem, zdarza się że jestem kompletnie pijana albo pod wpływem innych używek. I tak, próbowałam odebrać sobie życie. A co przez ten rok osiągnęłam nauczyłam się jako tako języka, zdałam prawo jazdy, przygarnęłam dwie najcudowniejsze na świecie bezpańskie kotki. Polonia i Lissa są wspaniałe, mam wrażenie że tylko im na mnie zależy. Nie, nie jestem szczęśliwa, może tylko pogodzona że swoim losem i z tym że tkwię w tym moim "Brytyjskim" koszmarze.