Słowa niewypowiedziane | Fred Weasley

Rozdział 34

Warrington wyglądał dosyć komicznie z językiem, dwukrotnie większym od jego głowy. Diana widząc to nie mogła powstrzymać się od uśmiechu, zwłaszcza kiedy niedługo potem dołączyła do niego Lisa, którą ten „wypadek" przyprawił niemal o zawał. Obserwowała z rozbawieniem jak ślizgon i ślizgonka miotają się po pokoju wspólnym Slytherinu, z trudem utrzymując równowagę i próbując wyklinać wszystko i wszystkich. Kiedy z wielkimi problemami dwójka opuściła pomieszczenie, a banda kolegów Cassiusa asystowała im dla bezpieczeństwa, ślizgonka zaśmiała się krótko. Najwyraźniej nie było to zbyt dyskretne, bo w chwilę potem dopadła ją rozzłoszczona Violet Rees w towarzystwie swojej przyjaciółeczki.

– Bawi Cię to, zdrajczyni krwi? – jej głos był lodowaty i wyniosły, ale Diana wyczuła w nim złość i pogardę.

– Co? – spytała głupio Collingwood, starając się nie dać po sobie znać, że może mieć z tym coś wspólnego.

– Wszyscy przecież wiemy, że to twoi głupi i głupszy podali coś Cassiusowi – syknęła dziewczyna.

– Możesz mieć nas za idiotów, ale jedyną tu idiotką jesteś ty – wtrąciła się Eloise, patrząc się na Dianę ze złośliwym uśmiechem.

– Nie wiem o czym mówicie – stwierdziła czarnowłosa, chcąc zakończyć tę wymianę zdań.

Kłócenie się ze swoimi współlokatorkami i tak musiała znosić na co dzień, kiedy tylko drzwi do dormitorium się zamykały. Dziewczyny za punkt honoru obrały sobie uprzykrzanie jej życia, a Diana nie miała na to zbytnio ochoty. Violet prychnęła z kpiącym uśmiechem, błąkającym się po jej twarzy.

– Ciekawe jak twoja matka zareagowałaby na to, że jej córka puszcza się ze zdrajcą krwi – wysyczała Violet.

Diana się zagotowała i poczuła jak różdżka zaczęła palić ją w kieszeni. Nie kontrolowała swoich myśli, a tym bardziej ruchów, przez co w jednej chwili doskoczyła do ślizgonki. W złości przytrzymała ją za szatę i przystawiła różdżkę do jej gardła. Czy byłaby w stanie zrobić jej prawdziwą krzywdę? Tego, Diana wolała nie testować.

– Nie waż się mówić o mojej matce – wycedziła groźnie, a w oczach Violet widziała cień strachu.

Dziewczyna najwidoczniej bała się jej choć minimalnie. Próbowała jednak robić dobra minę do złej gry i otwierała usta, aby odpyskować, kiedy Diana niespodziewanie uciszyła ją szybkim Silencio.

Całe wakacje ćwiczyła używanie tego zaklęcia, jak tylko brat ją zdenerwował, więc była z niego całkiem zadowolona. Violet próbowała coś mówić, ale z jej ust nie dochodził żaden dźwięk. No, niech Eloise się teraz głowi jak ją z tego wyciągnąć, pomyślała z satysfakcją. Satysfakcja nie przyćmiła jednak jej złości i dziewczyna czym prędzej wybiegła z pokoju wspólnego na korytarz.

Violet miała rację. Ta myśl dźwięczała jej w głowie głośno i wyraźnie. Nawet jeśli jej związek z Weasleyem był udawany, jej matka nie pochwaliłaby jakiegokolwiek bratania się z zdrajcami krwi, jakimi była ich rodzina. Diana próbowała wyobrazić sobie reakcję jej matki, na to z kim się zadaje jej córka. Tłumaczenie, że nawet go nie lubi, nie zdałoby się na nic. Winona prawdopodobnie próbowałaby wydziedziczyć córkę za samą myśl o brataniu się z kimkolwiek z tej rodziny. Zrobiło jej się momentalnie przykro. Nawet nie dlatego, że żałowała że jej mama nie polubiłaby nigdy Weasleya (dziewczyna sama przecież go nie znosiła), ale dlatego że Diana nigdy w pełni nie będzie miała wolnego wyboru. Zawsze będzie musiała stawać przed oczekiwaniami matki, które sama nie wiedziała dokąd mogły ją jeszcze zaprowadzić, ale szczerze nie podobał jej się ich kierunek.