After 4 years.....
"Tianaaaaaa." napapikit ako dahil sa mala-megaphone nitong boses nang dumungaw siya sa bintana ng van na sinasakyan ko.
"Hoy! lumabas kana nga!" kinalabit pa ako nito kaya pinatay kona muna ang laptop ko saka bumaba.
Bumungad sa'kin ang bagong sikat na araw at naramdaman ko agad sa balat ko, sumenyas naman ako na hindi na kailangan pang mag-payong kase hindi naman masakit sa balat 'yung sinag ng araw.
Nauna na akong naglakad habang sumusunod naman sa hakbang ko si Vie at Renz , si Fari naman ay nauna na.
"Kudos!" rinig kona bago paman ako makalapit.
Umayos naman ako ng tayo habang iniisang pinagmasdan mga Clevers. Lahat kami nakaitim habang tig-iisang may hawak na kandila.
"Good morning." malamig pa sa yelong sabi ko.
Alam kong sanay na sila sa pakikitungo ko. Sobrang tahimik din ng paligid dahil nandito kami ngayon sa lugar kung saan binibigyan parangal mga namayapang Clevers, kasama na rito mga nasawi limang taon na ang nakalipas.
"We are here again for a magnification, like what I've said, you need to decide to let go of the past if you want to forward..."
"Hindi ka makakaalis sa kinatatayuan mo kung hawak-hawak mo pa rin 'yung nakaraan, Ikaw pa rin ang kawawa dahil nakatayo ka lamang habang 'yung iba ay malayo na ang tinatahak." dagdag ko.
"Pero hindi ibig sabihin nun ay susuko kana agad, dahil bawat patak ng segundo ay pwede kana magpatuloy."
Alam ko namang hindi madali para sa kanila mga nangyari, hindi rin madali pa rin sakin dahil ako pa naman ang namumuno pero may mga bagay na kailangang iwan sa nakaraan.
"So, let's start our ceremony." anunsyo ko.
Nakikita kong malakas mga Clevers, hindi man lang nila pinakitang nanghihina sila pero nararamdaman ko naman.
Kung nagawa nilang maging matatag, kailangan kayanin ko rin, iniwan ko na mga nangyari sa nakaraan.
Masasabi kong maayos na ang pamumuno ko at ito na ang obligasyon ko.
Obligasyon na kailangang panindigan, obligasyon na tinanggap ko ng buong puso .Hindi kona tatakasan mga bagay na talagang para sa'kin, dahil kung tatakas man ako...hahabulin parin ako nito.
"Let's go." pinagbuksan naman ako ng pintuan dahil kakatapos lang ng ceremony at yung ibang Clevers naman ay nagpapaiwan lalo na pag malapit o mahal nila sa buhay ang namayapa.
Binibigyan kopa rin sila ng oras para sa sariling nararamdaman nila. Kahit 'yon man lang.
"Hoy alam mo ba? Uuwi na sina Ate Euryz." panimula ni Farisha dahil alam nitong tahimik lang kami babyahe ngayon kaya mag-iingay siya.
"Yes." sambit ko.
"Talaga? Eh ano na?" tanong naman nito at lumipat pa ng upuan kahit nasa front seat na siya. Jusko!
"Wahhhh! Ano ba, dahan-dahan naman Kuya Jes!" reklamo nito nang muntik na siyang tumama sa sahig.
"Ang kulit mo kase, alam mo namang umaandar na tayo eh." sagot naman nito.
"Hays whatever, pero thanks cutie Kaebe." sabi nito at tumabi sakin.
Mabuti na lamang at napigilan ito ni Kaebe kung hindi nasa sahig na sana mukha niya.Yes! Nandito na si Kaebe, ilang buwan na siyang nandito, mas pinili nitong bumalik agad.
"Okay back to topic, so ano nga? Wala bang party? come on!" sabi nito.
"I don't know Farisha, I have---"
BINABASA MO ANG
THE WARFREAK AND 7 BOYS
ActionShe's a limitless, she hates limitation because she loves FREEDOM. Buhay niya, desisyon niya. She loves racing, pero bakit ayaw niya sa bagong takbo ng buhay niya? Does she have more friends, bestfriends, or enemies? She's a warfreak, bakit biglang...