Until you. VOLTOOID

7.

Ze haatte het om zo laat nog te voet naar huis te gaan. Haar handen staken in haar zakken, haar tas over haar schouder. Ze is dood op, de stilte door de straten gaven haar een beetje rust, maar tegelijkertijd liet het haar denken. Er glijdt zeer langzaam een traan over haar wang die ze zachtjes wegveegt. Ze hoopte dat iemand haar ooit zou kunnen helpen, dat iemand haar niet zou oordelen voor wat ze deed, maar de angst in haar maakte haar duidelijk dat het waarschijnlijk niet zo zou zijn. Wat als Farid serieus was? Wat als hij het meende? Wat als ze beide niet zou doen? Wat zou hij met haar doen? Zou hij naar haar thuis komen? Ze probeert de gedachten van haar weg te schudden, ze mag niet negatief denken, ze is niet zo ver gekomen om negatief te denken. Ze was er bijna, ze was zo dicht bij haar geluk, zo dichtbij, ze mocht niet opgeven, ze kon het niet verpesten. 

Ze wandelt nog trager wanneer ze in de straat aankomt van haar huis. Ze neemt haar sleutels al uit haar tas en wandelt naar het huis toe. Ze steekt de sleutels in het sleutelgat, maar meteen blijft ze stokstijf staan wanneer ze het al te bekend geluid leek te horen. 

Ze opent gehaast de voordeur en wandelt gehaast naar binnen, ze sluit de deur met haar voet en gooit haar tas op de grond. Ze rent gehaast naar binnen. Ze ziet hoe haar vader erbij staat, ze ziet zijn woede, het zweet op zijn voorhoofd. Ze ziet haar kleine broertjes op de trap zitten, huilend, schreeuwend. 

'Papa! Stop! Papa!' Roept Alyssa meteen hysterisch. Ze rent gehaast naar haar vader die met al zijn woede haar moeder aan het slagen was met een riem. Haar moeder lag huilend op de grond, smekend dat hij zou stoppen met slaan. 

En wanneer Alyssa net haar vader duwt om van haar moeder af te blijven krijgt ze een hevige klap. De klap was zo hard dat ze zich duizelig begon te voelen. De sterretjes die ze begon te zien en haar wang die voor even verdoofd leek te zijn, haar hoofd die niet stabiel leek te zijn. Ze verliest meteen haar evenwicht en valt op de grond. Ze drukt zich moeilijk recht, haar tranen zitten meteen in haar ogen, maar ze kon niet huilen, ze moest zich sterk houden, voor haar zelf, voor haar moeder voor haar broertjes die kijken en hun toekomst die op hun wachtte. 

'Papa, stop!' Schreeuwt Alyssa weer. Ze duwt hem weer hevig weg en komt voor haar moeder staan. 

'Zie je niet hoe ze huilen?!' Schreeuwt Alyssa helemaal uit. De angst in haar ogen waren duidelijk. 

'Aan de kant of jij bent de volgende!' Roept hij woedend tegen Alyssa. Hij grijpt haar bij haar kleding aan de schouder en wilt haar wegduwen, maar Alyssa kon de grip ontsnappen. 

'Wat is er? Wat- we kunnen praten, geweld hoeft niet!' Roept Alyssa. 

'Waar is het geld!' Roept hij tegen Alyssa. Alyssa voelt hoe haar hart leek te zinken in haar lichaam. 

'Je- je- je hebt vorige week al mijn hele loon gekregen, papa? Waar is dat geld naartoe?' 

'Ga jij mij nu vertellen wat ik mag en wat niet?' Alyssa ziet meteen dat hij dronken was, het was duidelijk waar het geld naartoe is gegaan. Hij heeft waarschijnlijk weer verloren bij het gokken. 

'Nee, sorry, sorry papa dat- dat bedoelde ik niet zo- ik- het spijt mij-' Stottert ze. Ze wilt hem niet bozer krijgen, ze wilt dat hij kalmeert. 

'Hoeveel heb je nodig, papa? Ik- ik kan dat voor je regelen, oke? Ik- ik regel het wel voor je, hoeveel? 500€? 600€?..' De angst in Alyssa haar stem maakte zichzelf zenuwachtig, ze wou haar eigen angst niet horen, alsof ze niet kon bedwingen hoeveel angst er in zich was, hoe hard haar emoties ophol sloegen. 

'Of-of 1000€? Ik- dat kan ik voor elkaar krijgen, het is oké,' 

'Denk je dat ik 1000€ nodig heb? Ben ik 1000€ voor je waard?!' Roept hij woedend tegen haar. 'Nee- nee- papa, nee- ik- zegmaar- zegmaar hoeveel je nodig hebt- hoeveel? Huh?' Alyssa haar moeder ziet hoe Alyssa haar benen en handen aan het trillen zijn, hoe ze amper op haar eigen benen kon staan. Alyssa hoort het gesnik van haar moeder, het gehuil van haar broertjes, het was haar te veel, ze wilt het niet horen, ze wilt hun angst niet horen, want ze kan haar eigen angst al niet aanhoren.