Until you. VOLTOOID

53.

Farid trekt Alyssa naar binnen en sluit meteen de deur dicht met zijn voet. En voor hij iets kon zeggen voelt hij een hevige klap tegen zijn wang aan. Zijn wang vloeit meteen van de pijn, haar ogen die haar vuur spugend aankijken. En op dat moment dacht hij enkel aan hun relatie. Zou het ooit wel werken tussen hen? Is het wel nog de moeite waard om vol te houden? Want het lijkt alleen maar erger en erger te worden. Het is alsof van het ene ruzie de andere komt, al probeerde hij beter voor haar te zijn, al probeerde hij de situatie voor haar te herstellen, maar het leek gewoon niet te lukken. Alsof ze gewoon niet bij elkaar horen, alles hij alles zo verkeerd aangepakt heeft en dit allemaal zijn schuld is. 

Ondanks weer haar hevige klap die hij eigenlijk niet verdiende, zegt hij niets tegen haar. Hij keek haar stilzwijgend aan en hoopte dat ze iets kalmer zou zijn na de klap die ze hem gegeven heeft. 

Haar tranen in haar ogen die ze niet over haar wangen wilt laten rollen vertelde zoveel. 

'Je kan me niet dwingen tot alles wat jij wilt, is dat duidelijk?!' Schreeuwt ze woedend tegen hem. Alsof ze de woede in haar gewoon op hem uit reageert in plaats van op degene die haar woede eigenlijk verdient. 

'Ik ben je hond niet! Ik ben fucking geen hond! En nooit op deze wereld zal dat ook zo zijn!' Schreeuwt ze woedend. Als stoom uit het menselijk lichaam kon stomen, dan zou dat wel zichtbaar bij haar geweest zijn. 

'Ga aan de kant!' Ze wilt hem wegduwen en de voordeur openen om het huis te verlaten, maar Farid staat stevig in zijn schoenen en laat haar geen kant op. 

'Aan de kant zei ik!' Schreeuwt ze terwijl ze aan hem probeert te trekken, maar tevergeefs, hij beweegt niet. 

'Je blijft vandaag thuis, je gaat nergens heen, tot je gekalmeerd bent.' 

'Dat bepaal jij niet!' Roept Alyssa tegen hem. 

Farid draait zich om en sluit de deur op slot. 

'Wat doe je?' Zegt Alyssa meteen met ongeloof in haar ogen. 

'Wanneer je gekalmeerd bent, kunnen we rustig de situatie oplossen, maar zolang jouw woede sterker is dan het verstand, kan ik jou geen verkeerde keuzes laten maken.' Zegt hij beheerst en met een vertrouwde stem. Hij wou haar zeker helpen, hij wou niet dat ze ooit spijt zou hebben voor wat ze zou doen in situaties waar ze de controle over haarzelf verloren heeft. 

Farid wandelt langs haar in de richting van de tuin. 

'Farid, Farid!' Huilt Alyssa, maar hij negeert haar. Haar stem smeekt hem. 'Farid, je- waarom doe je zo, je- je begrijpt het niet, je begrijpt het niet!' Huilt Alyssa. Hij sluit de deur van de tuin en draait zich dan om naar Alyssa. 

'Leg het mij dan uit waarom ik het niet begrijp, Alyssa? Ik snap dat je jou gekwetst voelt, ik begrijp dat- ik begrijp jouw pijn misschien niet, maar vind je niet dat je een beetje kalmer moet zijn? Hij is een volwassen, Alyssa, hij doet met zijn leven wat hij wilt, jij bent niemand om hem te straffen voor zijn fouten of zijn oneerlijkheid, jij bent niemand Alyssa. Je kan boos zijn, je kan pijn hebben, maar je kan niemand straffen.' Hij zucht diep uit en kijkt haar aan. 

'Beheers jezelf, Alyssa. Er zijn mensen die erger meemaken, Alyssa, je bent een volwassen vrouw, je bent geen kind meer die niet kan denken en waarvoor gedacht moet worden. Je bent een vrouw, en ja, het is niet juist wat je vader doet, zeker niet, als het überhaupt wel hetgeen is wat we denken. We kunnen hem niet zomaar aanvallen, Alyssa, en zeker niet om dat, je kan hem aanspreken, je kan zeggen hoe je jou voelt, je kan zoveel dingen doen, maar niet met deze woede die in je leeft. En ik begrijp het, het is je vader, je hebt misschien medelijden met je moeder, of- of je bent bang dat je jouw vader gaat verliezen, maar dan is het ook zijn verlies en niet enkel die van jou.' Hij steekt de sleutels in zijn broekzak en wandelt enkele stappen van haar weg en draait zich dan terug om. 

'Neem een douche, fris je op- en als ik terug thuis kom kunnen we hierover praten. Ik wil je helpen- ik zal je helpen, maar niet met deze woede in jou.' 

Hij wandelt weg van haar. Farid wandelt naar de voordeur en opent het en verlaat dan het huis. Hij draait de deur op slot. Alyssa blijft op haar plek staan, ze kon enkel huilen, haar schouders stonden laag, haar gezicht was gericht naar de grond en haar tranen druppelde op de grond. De pijn in haar brandde, als er maar een manier was om van die pijn af te komen, dan had ze die opportuniteit genomen.