Until you. VOLTOOID

30.

Anderhalf jaar later

Alyssa zit in de woonkamer, ze is aan het wachten op Farid. Ze heeft haar pyjama al aan en daarover heeft ze een badjas aangetrokken. Ze voelt zich verloren, ze weet niet meer welke kant ze op moet, wat ze nog moet doen en drinken probeert ze niet meer te doen, al was dat een makkelijke manier om te vluchten van je gedachten, maar zoals Farid het ook tegen haar zei, ze moest niet vluchten maar de feiten onder ogen zien en iets aan haar frustraties doen. 

Maar- oohh- op dit moment mocht zijn advies echt naar de kloten, moet hij zijn advies eerst zelf leren alvorens hij iemand hier aan de been lapt. 

Alyssa kijkt naar de deur opening van de woonkamer wanneer ze de sleutel in de voordeur hoort. Ze had vanuit de woonkamer zicht op de trappen, maar niet op de voordeur want daar stond nog een klein muurtje. 

Farid wandelt naar binnen, Alyssa hoort hoe hij zijn sleutels op het kastje gooit naast de voordeur. Het licht gaat aan in de hal en de woonkamer wordt lichtjes verlicht, want Alyssa zat in het donker in de woonkamer, zo slecht voelde zij zich dat ze zelf het licht niet kon aanvoelen. 

Alyssa ziet hoe Farid zeer langzaam de trappen op loopt. 

'Vanwaar kom je zo laat?' Zegt Alyssa zachtjes. Farid zoekt meteen vanwaar haar stem komt. Hij kijkt eerst op naar boven of ze misschien bovenaan de trappen zou staan, maar daar stond ze niet, dus draait hij zich om voor het geval dat ze beneden aan de trappen zou moeten staan, maar ook daar staat ze niet, dus wist hij wel dat ze in de woonkamer moet zijn. Hij ziet haar postuur op de zetel zitten, maar hij kan haar gezicht niet zien. 

'Ben je niet aan het slapen?' Zegt hij zachtjes alsof er nog andere mensen in het huis leven die niet wakker gemaakt mogen worden. 

'Waarom ben je zo laat vroeg ik je.' Zegt Alyssa kalm en met haar rustige stem, alsof ze de kracht niet meer heeft om boos te worden op hem. 

Hij antwoordt niet en wandelt de trappen af. Hij wandelt de woonkamer binnen en schakelt meteen het licht aan en deze keer ziet hij haar deftig zitten. Hij ziet hoe ze haar badjas stevig rond haar gebonden heeft en hoe haar haren in een slordige knot zitten. Haar ogen zagen er voor hem normaal uit, geen teken dat ze gehuild heeft, maar het was wel duidelijk dat ze moe was. 

'Je ziet er moe uit, Alyssa.' 

'Ik zie er moe uit? Ik denk nog niet dat je beseft hoe vermoeid ik binnen in ben.' 

Farid zucht diep en kruist zijn armen over elkaar. 

'Ga dan slapen, Alyssa.' Alyssa gaat met haar handen over haar gezicht, ze haatte dit zo hard aan hem, hoe boos hij haar kon maken, hij gemakkelijk het voor hem was om rond de pot te draaien. 

'Sommige vermoeidheden los je niet op met slaap.' 

Farid kijkt haar aan alsof er niets aan de hand is. 

'Ik hoef zelfs niet meer te weten waar je de hele tijd geweest bent, het is oké, maar-' Ze plaatst haar handen op haar knieën en kijkt Farid smekend aan, haar ogen smeken op een serieus gesprek waar ze niet moet huilen of boos moet worden. 

'Ik wil dat je mij begrijpt, Farid, ik wil dat je mij één keer begrijpt, Farid.' Ze kon haar eigen belofte niet na, ze voelt haar ogen al vullen met tranen bij de gedachten al van haar woorden. 

'Als je verdomme over die scheiding weer gaat spreken, Alyssa, dan eindigt het gesprek hier voor mij.' De dreiging in zijn ogen waren overduidelijk, de manier waarop hij met zijn vinger wijst en de toon die hij aannam. 

'Ik kan niet enkel naar jou luisteren, Farid, jij gaat ook moeten luisteren naar wat ik wil.' Alyssa drukt zich recht van de zetel terwijl ze tegen hem spreekt.