Until you. VOLTOOID

67.

Als ze niets zou doen of zeggen wist ze dat ze alles zou verliezen. En als ze er zeer goed over denkt, dan weet ze het zeker, dan weet ze het heel zeker. Farid is de allerlaatste persoon die ze wou verliezen. Hij was de enigste persoon die alles over haar wist. Hij wist alles en hij heeft haar voor geen seconde beoordeeld. Hij deed alsof het niets was en zorgde ervoor dat er geen pijn in haar leefde. Hij zorgde voor haar, hij maakte haar aan het lachen, hij zorgde ervoor dat haar broertjes niet meer in dezelfde pijn hoefde te leven. Hij deed alles waar Alyssa altijd al van gedroomd heeft.

Ze loopt enkele toeren om haar eigen as in de woonkamer. Ze voelt zich misselijk worden, oh wat kon stress haar goed misselijk maken.

Ze wandelt naar de tuin en kijkt naar de tafel die ze gedekt heeft. Ze checkt nog eens of er zeker geen schoonheidsfouten waren. Ze wandelt terug naar binnen en wandelt naar het raam en kijkt naar buiten of ze zijn auto ergens in de verte zou zien. Maar steeds zag ze niets. Wat als hij vannacht niet thuis zal komen? Wat als hij ergens anders de nacht spendeert? Wat als hij zelfs nooit meer thuis komt? Hoe gênant zou dit voor haar zijn? Zie haar staan: in een rode jurk, een nieuwe jurk die ze gaan halen is, ze heeft gekookt, de tafel gedekt in de tuin, lampjes gezet en allerlei dingen om het wat gezellig te maken. En dit allemaal zodat hij niet thuis zal komen?

Alyssa wandelt naar de zetel en zet zich neer. Ze plaatst haar ellebogen op haar dijen en bijt op haar duimnagels en probeert kalm te blijven. Ze moet haar stress leren te beheersen.

Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het over twee uur middernacht is. Ze dacht te wachten tot het middernacht is en als hij niet zou komen dan zou ze het opgeven. Dan ruimt ze gewoon alles op en vertrekt ze naar bed, want dan is de kans groot dat hij niet terug zou komen.

Alyssa hoort ineens de sleutel in de deur gaan. Ze springt meteen razend snel van de zetel af. Ze strijkt haar handen over haar jurk en ineens weet ze niet meer hoe ze moet ademen. Ze weet ineens niet meer hoe ze normaal moet overkomen. Ze ziet hoe haar borstkast hevig op en neer gaat en ze voelt zich overdreven nerveus worden. Dit wordt letterlijk de eerste keer dat ze haar sympathie laat vertonen. Dat ze de liefde in haar laat tonen. Ze wilt eerlijk zijn en niet meer achter gordijnen leven, ze wilt niet leven met spijt, want het zou maar één nacht kunnen duren en alles zou officieel voorbij zijn en dat wilt ze niet. Ze wilt niet dat hij vertrekt of dat hun verhaal zo eindigt. Misschien denkt ze er nu toch anders over na. Misschien is Farid toch haar ware partner. Misschien was dat hele gedoe gewoon een reden om bij elkaar te komen. Niet iedereen hoeft een perfect lopend verhaalt te hebben.

Alyssa gaat met haar vingers over haar haren, ze kijkt naar zichzelf in de weerspiegeling van de glazenkast.

Ze verstijft helemaal wanneer Farid ineens de woonkamer binnen wandelt. Farid die verbaasd naar Alyssa kijkt en Alyssa die verbaasd kijkt naar Farid.

'Oh- Farid-' Alyssa laat een ongemakkelijk lachje horen. Ze krijgt het warm, oh shit, nu moet ik het zeker warm krijgen.

'Ik-'

'Ik stoor je toch niet?' Die serieuze ongeïnteresseerde toon weer van hem. Begrijpt hij nog steeds niet dat ik mezelf voor hem opgemaakt heb en niet voor een ander. Wat voor relatie-issues moet hij hebben, jeetje, maak het niet zo complex voor mij.

'Mij storen?' Ik wijs naar mezelf. 'Nee- nee- nee zeker niet, nee, nee, totaal niet, Farid.' Lacht ik met mijn ogen tot spleetjes gedrukt.

'Ik- ik was al op je aan het wachten. Ik- ik dacht dat je eerder zou komen- maar- maar dit is ook goed hoor.' Farid ziet hoe zenuwachtig Alyssa is. Hij heeft haar nog nooit zo zenuwachtig gezien. Hij wilt haar niet nog zenuwachtiger maken dus verbreekt hij het oogcontact. Hij trekt zijn vest uit en wandelt rustig naar de zetel toe. Hij plaatst zijn jas op de zetel en hij ruikt nu dat er gekookt is. Hij kijkt naar Alyssa en hij ziet hoe haar wangen lichtjes rood zijn.