Until you. VOLTOOID

15.

Alyssa kon enkel denken aan hoe ze kon vergeten wat ze gedaan heeft. Misschien zou ze het nooit vergeten, ze zal het ook nooit vergeten, want niemand vergeet hoe je jouw maagdelijkheid verliest. Hij zou altijd een rol spelen in haar leven, ze zou van iedereen walgen met dezelfde naam, met dezelfde auto, met een beetje uiterlijk dat maar op hem leek. 

Haar vader is al sinds de dag ze hem dat geld gegeven niet meer thuis gekomen, waar hij uithing wist ze ook niet, maar hij kwam altijd pas terug wanneer hij geld nodig had. Hoe vaak heeft Alyssa aan haar moeder gevraagd om haar vader te verlaten, maar steeds kwam ze op een nieuw excuus waarom ze haar vader niet kon verlaten. Het was een cyclus waar ze in moest leven of ze het nu wou of niet. Ze moest wel een leugenaar worden om door het leven te kunnen. 

Alyssa maakte zich op, vandaag zou ze terug aan het werk gaan. Misschien was het beter als ze gewoon niet dacht, misschien moest ze blijven doen wat ze altijd deed en wie weet gebeurt het automatisch en vergeet ze hem in een seconde. 

Alyssa was weer vroeg op en vertrok naar werk. Haar auto was gerepareerd en nu kon ze met haar donker grijze Fiat 500 door de straten heen vlammen. 

Ze komt op tijd aan het bedrijf en parkeert haar auto op de parking van de supermarkt enkele meters verder op, omdat ja, op deze manier hoefde ze niet voor een parkeerticket te parkeren, een win is een win. 

Alyssa kijkt in de weerkaatsing van haar ruiten naar zichzelf. Ze gaat met haar hand door haar haren en keurt zichzelf goed. Ze grijpt haar tas en wandelt dan snel naar het bedrijf. Ze wandelt op een hoge tempo en heeft geen tijd om op te kijken. Ze wandelt het bedrijf binnen en wandelt meteen naar Junayd zijn kantoor. 

Ze klopt aan en wandelt dan naar binnen. Ze ziet Junayd rechtop staan aan zijn bureau. 

'Aaah, Alyssa, je bent er.' Zegt hij met een glimlach. 'Ik dacht je net te bellen.' Ik wandel verder naar binnen en laat de deur open want het lijkt erop dat hij op het punt stond om te vertrekken. 

'Ik heb afgesproken met meneer Idrissi en-' Hij kijkt op zijn horloge en gaat dan verder. 'En we vertrekken nu.' Hij grijpt zijn autosleutels en laptop en overhandigt het aan mij. 'Neem jij deze.' Ik neem zijn laptop aan en voel me licht geïrriteerd worden. Okééé, ik weet het, ik ben zijn assistent, maar ik kan nog steeds niet begrijpen hoe hij die lijn kan zetten tussen assistent en verloofde? Ik ben daar nog steeds niet oké mee, maar bon. 

'Moet ik met je mee in jouw auto of met de mijne?' 

'Oh, is jouw auto al gemaakt?' Ik knikt instemmend met een glimlach. 'We gaan wel met de mijne, het zou belachelijk zijn moesten we ieder een auto nemen.' Ik knikt instemmend. 'Oke, Alyssa, laten we vertrekken.' Hij wandelt voorop en wandelt zijn kantoorruimte uit. Ik wandel achter hem na en sluit de deur achter mij dicht. Ja, tijdens zijn zogenaamde werkuren is hij dan ook een hele asshole en totaal van geen gentleman, ik weet niet of jullie dat door hebben, maar voor hem maakt dat het functioneren gemakkelijker. Ik vind dat allemaal zever, maar weer, niets op aan te merken zeker. 

We wandelen het gebouw uit naar zijn auto, ik zei niet veel want hij leek mij een beetje nerveus alsof dit een groot succes voor hem kon zijn. 

'Hier je sleutels, Junayd.' Ik steek mijn hand uit om hem zijn sleutels te overhandigen, maar hij schudt zijn hoofd. 

'Jij mag rijden.' Ik mag rijden? Ik MAG rijden? Halllloooooooo??? Ik wil niet rijden, ik haat rijden, holy moly jeetje toch wat heeft hij vandaag. 

'Ben je wel zeker dat ik met je BWM mag rijden?' Ik dacht laat het mij op deze manier zeggen en wie weet je weet wel. 

'Nee, nee, rijd maar, je hebt talent in het rijden. Ik zal wel voor je parkeren want daar loop je nogal de mist in.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Misschien is het beter als jij dan gewoon de hele tijd rijdt, want ik ken de weg sowieso niet.' 'Alyssa, meisjes, alsjeblieft, als je blond was had ik het daarop gestoken, maar je bent bruinharig, oke? Gebruik een beetje je hersentjes.' Ik kijk hem enkel verbaasd aan. Noemde hij mij nu "meisje"? Die fucking klootzak van Farid noemt mij altijd zo. 

'Wil je mij alsjeblieft geen meisje noemen?' Zeg ik terwijl ik de auto ontgrendel en naar mijn plek wandel. Junayd kijkt enkel naar Alyssa die aan het instappen is. Junayd reageert niet en stapt ook in. Hij neemt meteen zijn telefoon en zet het adres in op zijn google maps en legt het voor haar neer. 

'Hier heb je het adres.' Alyssa reageert niet. Ze start de auto en trekt haar gordel om. Misschien moet ze even een professionele houding aannemen en gaat ze zich minder aangevallen voelen of beter gezegd minder de ick hebben. 

Ze rijdt meteen naar de bestemming en zegt niet veel onderweg en Junayd eigenlijk ook niet. Hij was vooral bezig op zijn laptop, misschien is dat de reden dat hij niet wou rijden. 

'Je lijkt me gestrest?' Ik dacht maar toch het ijs te breken door iets te zeggen want anders lijkt het erop dat ik op mijn tenen getrapt ben. 

'Een beetje wel ja.' Zegt hij terwijl zijn ogen nog steeds gericht zijn op zijn laptop. 'Ik heb een hoe moet ik het zeggen- een naar voorgevoel, alsof ik niet goed genoeg voorbereid ben op deze meeting.' 

'Nee, nee, daar hoef je je geen zorgen om te maken. Als je weet waarvoor je er bent lukt het zeker wel.' 

'Als deze samenwerking door gaat wordt dit een groot succes, een zeer groot zelfs, want er zijn zo'n 6 vestigingen, dat is gewoon gekke cash flow die enkel in dromeland gebeurt.' 

Alyssa glimlacht en heft haar schouders op. 'Ik denk niet dat hij contact met je opgenomen heeft zonder reden, dus hoog waarschijnlijk zal het zijn zoals je hoopt.' 

'Ik hoop het.' Hij kijkt op naar Alyssa en glimlacht. 'En dit is reden 581 waarom ik je als assistent aangenomen heb. Die positieve mentaliteit van je is zeldzaam.' Ik glimlach enkel en focus me op de weg. Dit had even mijn irritaties doen verminderen. Dit is de kant van Junayd die ik het liefst had. Ik weet het je kan niet alles hebben in een persoon, maar zeer grote karakter verschillen hoort ook toch niet? 

'We zijn er,' Zegt Alyssa terwijl ze de auto aan het parkeren is. 

'Zie eens, zie eens wie er kan parkeren.' Zegt Junayd terwijl hij zijn laptop dicht klapt. 

'Mij niet onderschatten meneer.' Hij lacht en schudt zijn hoofd. 'Nog nooit gedaan.' En dat klonk zooooo sarcastisch weer. Ughhhh. Maar ja, weer doen alsof het niet echt boeit. 

Ik druk mijn gordel los en kijk naar Junayd om de volgende stap te volgen. 

'Laten we naar binnen gaan en hopen op het beste.'