~හීන~

112 වන කොටස

ඈතින් පේන්න තිබුණු බර්ජ් ඛලීෆා ටවර් එක දිහා බලාගෙන මං මගේ තුන් වෙනි සිගරට් එකත් දැන් පත්තු කරගත්තා.....ඩුබායි අහසට අද ලස්සනට හද පායලා තිබුනා...වැඩක් නෑ දැන් කොහෙට හද පෑව්වත් මට ඒ ලස්සන දකින්න කිසිම උවමනාවක් තිබුනෙ නෑ..... වන් වේ ග්ලාස් එකෙන් පේන ඩුබායි සිටි එක දිහා මං ඔහේ බලාගෙන හිටියා.... හැමදාම වගේ අදත් වැඩ කන්දරාවක් අස්සෙ හිර වෙච්ච දවසක්... මගේ ඔලුව නිකං දැන් පුපුරන්න වගේ...ඊටත් වඩා තව සතියකින් මං ආයෙම වතාවක් ලංකාවට යන්න ඕනේ නේද කියන කාරණාව ගැන මට මතක් වෙනකොටත් මගේ ඔලුව ඇතුලෙ හෙන පිට හෙන පුරන්න පටං ගත්තා ...බෑ...මට ආපහු නම් එහාට යන්න බෑ....මාව නැත්තටම නැති කරලා දාපු මිනිස්සු ගාවට මට ආයෙම වතාවක් යන්න ඕනේ නෑ...මේ ගෙවිච්ච අවුරුදු අට පුරාවටම මං විදවපු විදවිල්ලෙ තරම ගැන දන්නෙ මායි මගේ පාළුවට ගියපු නිදන කාමරෙයි විතරයි....තවත් නං බෑ..... අමාරුවෙන් ප්ලාස්ටර් ගගහා අලවගෙන ඉන්න හදවත මට ආයෙම වතාවක් බිදිලා යනකං කොහොමටවත්ම බලාගෙන ඉන්න බෑ.......

ඔලුවෙ ඇති වෙච්ච ටෙන්ෂන් එක හින්දම මං මගේ මුලු ඔෆිස් රූම් එක පුරාම පිස්සෙක් වගේ ඇවිදින්න පටං ගත්තා.....ටේබල් එක උඩ තිබිච්ච විස්කි වීදුරුව මං මගේ අතට අරගන්න ගමන්ම  මට ආපහු ලංකාවට යන්න බෑ ගගා එතන කෑ ගහන්න පටං ගත්තා....

" මට යන්න බෑ දෙයියනේ මට යන්න බෑ.....මොන කරුමයක්ද මේ... ඇයි අමතක කරලා දාන්න හදන අතීතේ ආයෙම වතාවක් මගේ ඉස්සරහට මේ විදියට එන්න හදන්නෙ ......."

ඉස්සර වගේ නෙවෙයි දැන් පුංචිම ස්ට්‍රෙස් එකක් වත් මට කන්ට්‍රෝල් කරගන්න බැරි වෙච්ච තැන මං අමුම අමු තිරිසනෙක් ගානට හැසිරෙන්න පටං ගත්තා..... මගේ අතේ තිබිච්ච විස්කි ග්ලාස් එක කෑලි කෑලි වලට කුඩු පට්ටම් වෙලා යනකොට මං මගේ කොන්ඩෙන් ඇදගන්න ගමන්ම මේසෙ ළග බිම වාඩි වෙලා මට යන්න බෑ කියන වාක්‍ය එක පිට එක දහ වතාවකටත් වඩා මුමුණන්න පටං ගත්තා......