~හීන~

132 වන කොටස

" ඒක නෙවෙයි....සරසි ආන්ටිට කොහොමද අපේ ආනන්ද අන්කල්ව හම්බවුනේ අහ්....."

ලක්ෂාන් අයියා ඒ ප්‍රශ්නෙ අහනවත් එක්කම වගේ මං බැලුවේ මගෙ තාත්තා දිහා වෙනකොට එයාගේ මූණට ලස්සන හිනාවක් ඇදිලා තිබුනා...ඒ හිනාව ඇතුලේ දුකක් වත් කලකිරිමක්වත් මට පේන්න තිබුනේ නෑ...ඒ හිනාව ඇතුලේ තිබුනේ හරිම නිදහස් ගතියක්....ඒ නිදහසත් එක්ක එකතු වෙච්ච මහ අමුතුම විදියේ ලස්සනක්.....

" ම්ම්.....එතකොට මං උසස් පෙල ලියන කාලේ......"

සරසි අම්මා එයාගෙයි අප්පච්චිගෙයි කතාව ගැන කියන්න පටං ගන්නකොට එතන හිටපු හැමෝම වගේ එයාලගෙ කටවල් ටික පියා ගත්තා.....

" එදා හොදටම වැස්ස දවසක් හොදද.... වැහැලා වැහැලා මුලු පාර පුරාම මඩ වලවල් හැදිලයි තිබුනේ..... ඉස්කෝලෙ ඉවර වෙලා මං සෘතුත් එක්කම පාරේ ඇවිදගෙන යන ගමන් හිටියේ......."

තත්පර ගානකට අම්මා එයාගේ ඒ කතාව නවත්තලා මගේ අම්මගෙ ෆොටෝ එක දිහා බලාගෙන හරි ලස්සනට හිනා වෙන්න පටං ගත්තා.... නොකිව්වට එයාටත් මගේ අම්මව හුගක් මතක් වෙනවා ඇති.....

" ඔන්න ඉතිං එහෙම යනකොට අපිව පහු කරගෙන ගියපු කාර් එකේ රෝද වලට විසි වෙච්ච මඩ සේරම මගේ මුලු සුදු ගවුම පුරාම ගෑවුනා.....මං නං පාරේ කෑ ගහන්න ගියේ නෑ...ඒකට මගේ හොදම යාළුවට තිබුනේ එසේ මෙසේ කටක් එහෙම නෙවෙයි....මේකි අනිත් පැත්තට අතේ තිබිච්ච කුඩෙන්ම අර කාර් එකට දමලා ගැහුවා කියලා කියන්නකො පුතා... දැං ඉතිං වටේ හිටපු ලමයිටත්  මේක නිකං  මැජික් වගේ......"

මගේ අම්මගෙ හපං කං ගැන ඇහුනත් හරි අයියලා සේරම හැරිලා බැලුවෙ මේ මගේ දිහා වෙනකොට උඹ නං අම්මගෙ කපාපු පලුවම තමයි රෙහාන් කියලා අපේ මාමා නිතරම වගේ කියවන ජාතික වාක්‍යයෙ පරම සත්‍යය මට අවබෝධ වෙන්න පටං ගත්තා.......

" ඉතිං ඊට පස්සේ මොකක්ද වුනේ අම්මා......"

ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවේ මගේ සහස්.... කවදාවත් අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි ජීවිත කතාව ගැන මීට කලින් අහන්න ආසාවක් නොතිබිච්ච අයියට අද ඒක ගැන දැන ගන්නකං මෙතන ඉවසිල්ලක් නැති වුනා....

" සෘතූ එයාගේ කුඩෙන් අර කාර් එකට දමලා ගහනකොටත් ඒ කාර් එක පාර අයිනට වෙන්න නතර කරලයි තිබුනේ.... ඉතිං ඒ කාර් එකෙන් බැහැලා ආවේ ඔයාලගෙ අප්පච්චි....ඒ දවස් වල කොල්ලා කාලේ අප්පච්චි හරි පෙනුමයි....සුදුයි.....උසයි.....හිනා වෙනකොට ලස්සනයි...මොකද අප්පච්චිට හැංගිච්ච නල දතක් තිබුනා....."