MR.ÖKÜZ (Cameron Dallas)

Ölsen Umurumda Olmaz.

Herkese marabaa asgdfgd Hikayenin yeni bölümü ile buradayım gördüğünüz üzere.Açıkçası ben bölümü yazarken Yankı'ya baya üzüldüm..Neyse sizde okuyunca görüceksiniz neden üzüldüğümü zaten.Okuyanlara vote verenlere ve yorum yapanlara çok teşekkür ediyorum sizi seviyorumm.İyi okumalar!

Yeni bölüm +21 vote ile gelir.

MEDYADA POYRAZ VAR MERAK EDENLER İÇİN ^^

Kafamı eğmiş yeri izlerken adım sesleri gelmeye başlayınca Bora'nın buraya geldiğini anladım.Kafamı kaldırdım.

''Senin,ne işin var burada?''dedi sert sesiyle Poyraz'a.

''Yardım ediyorum.''dedi o da sert sesle.Nolur kavga çıkmasın nolur.

''O cezalı.Yardım edemezsin.''dedi.Ben içimden sabır dilemeye başladım bile.Hayır herkes senin gibi öküz mü hayvan!

''Bu ceza olayı seni ilgilendirmez Bora.Gider misin?''dedim yumuşak sesle.

''Babam okulun sahibi olması bir yana,müdür.Bende onun oğluyum.Kurallara uymak zorundasın.''dedi sert sesiyle.Güldüm.

''Kurallar?Ne zamandan beri kuralları önemser oldun sen?''dedim alayla.Öyleydi.Kurallar onun için bir hiçti resmen.

''Şu kapıdan girdiğimden beri.''deyince sustum kaldım.Nasıl olsa artık umurunda değildim.Bana karışması normal değildi.

''Yankı zaten bitti işimiz.Gel seni eve bırakayım.''dedi Poyraz bana dönüp.Tam gülümsüyordum ki Bora gerizekalı beyin özürlüsü araya girdi.

''Yankı benimle.Gidebilirsin.''dedi.Hayır onunla falan değilim ben!Beynini yemiş.

''Seninle değilim Bora.Ya sen sevgilinin yanına gider misin?Rahat bırak beni!''dedim ve bu sefer sert konuşan ben olmuştum işte.Bir şey demeden bana öldürücü bakışlar atmaya başlayınca sustum ve kafamı aşağı eydim.

''Hadi gitsene artık lan!''dedi Bora'nın yükselen sesi.Poyraz'a döndüm.

''Problem yok.Sen git.Yarın görüşürüz.''dedim hafifçe gülümseyip.Poyraz kafasını aşağı yukarı salladı ve gitti.Bora'nın yüzüne bakmadan temizlik eşyalarını kenarı koyup çantamı aldım.

''Hazırsan gidelim.''dedi.Kaşlarımı çatarak ona döndüm.Arkadaşlar çaktırmayın ama Bora'nın beni eve bırakmasını tabi ki istiyorum.Özledim onu yani.YANİ HER NEYSE.

''Beni cidden eve bırakmıycaksın değil mi?''dedim.

''Aynen öyle yapacağım.Yürü hadi.''dedi.Güldüm.

''Artık sevgili değiliz Bora.''dedim soğuk sesle.Bunu demek istemiyordum.İstemiyordum ama demeliydim.

''Yankı şu siktiğimin çenesini kapat ve yürü!''diye bağırdığında bir şey demedim ve yürümeye başladım.Arkamdan söylene söylene geliyordu.Böyle olmasını ben ister miydim sanki?Senden uzak yaşamaktansa,senden ayrı ama seninle aynı ortamda yaşarım daha iyi.

Gergin bir yolculuğun sonunda evin önüne geldik.

''Sağol.''dedim kısık sesle.Ama arabadan inmedim.

''Yankı bak..''derken gözlerinin içine çevirdim gözlerimi.

''Ben seni çok özledim.''dedi.Gözlerim anında doldu.Gözlerimi hemen kaçırdım.

''Bora,beni özlemedin sen.Gayette hayatına devam edebiliyorsun.Ada ile.''dedim sert olmaya çalışan bir sesle.Öyleydi.Mutlu gözüküyordu en azından.

''Sence hayatıma devam etseydim şuan sen bu arabada olur muydun?''dedi.Haklıydı bir yandan.Olmazdım.Gözlerimden bir kaç damla yaş aktı.Elini çeneme yerleştirip kafamı ona döndürmemi sağladı.