Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 2 •Yerçekimli Karanfil•

Herkese Merhaba ve Keyifli Okumalar!
Medya; Poyraz Karahan
•••
Onun basit kabullenişi,hilelerle dolu küçük bir oyundu aslında.Bunu ayırt etmek kolaydı fakat insan yinede oyunu oynamak istiyordu.Onunla kaybetmek dahi,keyifliydi.Onunla herşeyi hem kaybedip,hem de kazanabilirdiniz.Vaktimizi burada çürüteceğimiz,bugünlük onaylanmış gibi gözüküyordu.Bu tozlu ev,Poyraz'ın gizlediği o geçmişi ile dolu olmalıydı.Kitaplıktan çıkarttığı kitapları,benden sır gibi saklıyordu.Sakladığı şeyi,neden gözümün önünde çıkarttığını anlayamamıştım.Buda onun basit bir oyunuydu.Herşeyi oyuna çevirip,zorlaştırmaktan keyif alıyordu.

"Piyano çalmayı biliyor musun?"

Evin ortasında büyük bir piyanonun olmasının başka bir sebebi olamazdı belki ama yinede sormak istemiştim.Gözünde aptal bir sarışın olmanın verdiği bir tür ayrıcalıktı bu.Herşeyi,en saçma şeyi bile gönül rahatlığı ile sorabilirdim.İçki bardağını büyük bir huysuzluk ile yudumlayıp,suratını astı.

"Sanane"

Dudaklarımı büzüp,onun yanına oturdum.Herşeyi basitçe anlatıp,ona nasıl yardım etmem gerektiği hakkında küçük bir yol haritası çizmeme yardımcı olabilirdi.Lakin bu düşünceden oldukça uzaktı.

"Hiç yardımcı olmuyorsun Karahan"

'Ne bekliyordun?' Dercesine yüzüme bakıyordu.Bu onun karşılık vermeyeceği,aptal bir savaştı.Lakin onunla savaşmayı seviyordum.Eninde sonunda,zıt kutuplar gibi birbirimize çekileceğimizi biliyordum.Onu ya pes ettirecektim ya da gerçekten kaybedecekti.Ona başka bir seçim bırakmamak konusunda kararlıydım.Aptal olabilirdim fakat oldukça inatçıydım.Kol saatimi kontrol edip,gülümsedim.

"Beni evime götürmen için iki saatim var.Bu evden elim boş dönmeyeceğim Karahan"

Yanaklarını sıktığım için hâlâ bana kızgındı.Küçük bir çocuk gibi onu sevmem,rahatsız etmişti.Hoş,bu sevmekten daha farklı bir hareketti.Sadece gamzelerinin olduğu deri kısmını sündürmüştüm.Aslına bakarsanız,bu kadar kızmasına hiç gerek yoktu.Yeniden içkisini yudumlayıp,gözlerini benden kaçırmıştı.Koltukta ona doğru dönmüş ve bacaklarımı bağdaş haline getirip onu izleme kararı vermiştim.

"Elimden ceset torbası ile çıkmamam için sadece iki saat daha sabretmem gerekiyor"

Söyledikleri fısıldar gibiydi.Aslında bu söyledikleri bana bile değil gibiydi.Kendi kendine konuştuğunu da öğrenmiş olmuştum.Kendi kendime gülümsedim.Gerçekten deliydi o,zır deli.

"Piyano çalabiliyor musun?"

Terslemesini umursamadan,yeniden ona sormuştum bu soruyu.Sanırım,cevap alana dek ona sormaya devam edecektim.Bakışlarını bir müddet üzerime dikip,pes etmiş bir şekilde kafasını olumsuz anlamda salladı.Küçük zaferime karşılık gülümsedim.Başkasına ait olmalıydı piyano.

"Burası kimin evi?"

Kaşlarını hafifçe çatıp,kurumuş dudaklarını ıslattı.Bu iki saatin zor geçeceğini tahmin edebiliyordum.İçimdeki kaynağı belirsiz cesaret tohumları,yeniden yeşermişti.Poyraz'ın elindeki içki bardağını alıp,bardağın geri kalanındaki tüm içkiyi içtim.Tadı o kadar sert ve acıydı ki,bunu nasıl içebildiğini anlamamıştım.Bunu içerken,yüzünde tek bir mimik dahi oynamıyordu.Lakin benim yüz ifadem aynı donuklukta olmadığından,iğrenç bir hâl almıştı.

"Şimdide içkime mi göz dikiyorsun?"

Şaşkın bir şekilde sorduğu soruya karşılık gülümsedim.Hafifçe kafamı sallayıp,gülümsemeye devam ettim.